พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 141

การมาค้นหาของรัชทายาทเหลิงอวิ่นในครั้งนี้ ถือว่าผ่านไปได้โดยไม่เกิดเหตุร้าย จวนอวี้อ๋องจึงสงบสุขไปได้อีกพักหนึ่ง

ช่วงเวลานี้ ลั่วหลันตั้งใจรักษาคนไข้ของนาง ส่วนเหลิ่งอวี้ก็ขยันขันเเข็งฝึกฝนขาของตัวเองทุกวัน

ช่วงบ่าย ลั่วหลันเพิ่งตรวจคนไข้คนสุดท้ายเสร็จ อาไฉ่ก็รีบร้อนมาเรียกนาง

“พระชายา เเย่เเล้ว ท่านอ๋องหกล้ม เขาไม่ยอมให้คนอื่นพยุง ให้เเค่ท่านไป”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วหลันก็ขมวดคิ้ว รีบวางหูฟังในมือลง เเละวิ่งไปที่ลานด้านหลังอย่างรวดเร็ว

เมื่อนางมาถึงลานด้านหลัง ก็เห็นเพียงเสี่ยวหลิงจื่อยืนอยู่ที่ประตู มองนางด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

“พระชายา เมื่อครู่ท่านอ๋องดื้อดึงที่จะทิ้งไม้เท้าเเละลองเดินเอง ผลคือเท้าของพระองค์อ่อนเเรง ล้มลงไปโดยตรง ข้าไปพยุงเขา เเต่เขาไม่ยอม บอกว่าจะให้เเค่ท่านมาพยุง ข้า…”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วหลันก็โบกมือทันที พยักหน้าให้เขาเเล้วพูดว่า

“ข้ารู้เเล้ว เจ้าไปพักสักครู่เถิด ข้าไปดูเอง”

นางรู้ เหลิ่งอวี้ยังคงทำตัวงอแงเป็นเด็กๆอีก เวลานี้ มีเพียงนางที่สามารถมาปลอบโยนเขา

นางเดินเข้าไปในห้อง ปิดประตูเบาๆเดินผ่านฉากกั้น ก็เห็นเหลิ่งอวี้นั่งอยู่บนพื้นข้างเตียงกำลังมองนางด้วยสีหน้าเหมือนน้อยใจ

เมื่อเห็นภาพนั้น นางก็ขมวดคิ้ว พลางรีบเข้าไปย่อตัวลงตรงหน้าเขา พลางตำหนิว่า

“พื้นเย็นขนาดนี้ ทำไมไม่ลุกขึ้น งอแงเหมือนเด็กอีกแล้วใช่ไหม”

เขามองนาง เเววตาพลันเปล่งประกายขึ้น

นางยื่นมือทั้งสองข้างประคองใต้รักแร้ของเขา กำลังจะออกเเรงพยุง เขากลับออกแรงดึงนางเข้าไปในอ้อมกอด

นางไม่ทันได้คิดอะไร ร่างกายก็ล้มเข้าไปในอ้อมกอดของเขาโดยตรง ในขณะที่นางกำลังประหลาดใจ เขาก็ยกมือขึ้นประคองใบหน้าของนาง โดยไม่พูดอะไรสักคำ จูบลงบนริมฝีปากแดงของนางเบาๆเหมือนเเมลงปอเเตะผิวน้ำ

ใบหน้าของลั่วหลันแดงก่ำทันที นางเม้มริมฝีปาก เงยหน้ามองเขา แล้วตำหนิว่า

“ท่านทำอะไรน่ะ ตั้งใจหรือ”

เขามองนาง พยักหน้าหนักแน่น ยกมือขึ้นลูบไล้เบาๆบนเเก้มของนาง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“ตั้งใจสิ ข้าเคยพูดไว้ว่า สิ่งเเรกที่ข้าทำได้เมื่อข้ายืนขึ้นได้ คือจะรักเจ้าให้ดีดี”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลั่วหลันก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง มองเขาด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ

นางหลับตาลงเล็กน้อย รู้สึกว่าใบหูทั้งสองข้างร้อนผ่าว ทั่วทั้งร่างรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก

จูบของเขา เหมือนดั่งสายน้ำที่ไหลต่อเนื่อง ไม่มีวันหยุด ทำให้นางรับมือแทบไม่ทัน เเต่ก็ไม่อาจตัดใจจากไปได้

เขาใช้วงเเขนที่กว้างเเละเเข็งแรง โอบกอดร่างของนางไว้เเน่นกับอก มือใหญ่ทั้งสองข้างลูบไล้เเละคลึงไปมาบนเเผ่นหลังของนางไม่หยุด ราวกับต้องการจะบดขยี้นางเข้าไปในกระดูกถึงจะยอมหยุด

นางถูกเขาจูบจนทั่วร่างชาไปหมด ศรีษะมึนงง โดยไม่รู้ตัว นางก็เริ่มใช้เเขนทั้งสองข้างโอบรอบคอเขาเเละจูบตอบอย่างเเรง

ในขณะนั้น ใบหน้าของนางเเดงระเรื่อ ปลายจมูกมีเหงื่อซึมเล็กน้อย ในใจตื้นตันอย่างที่สุด ทว่าในดวงตากลับมีน้ำตาคลอ

เขาตัวสั่นเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้ จูบไปพลางมองในดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาของนางไป โอบกอดเเละจูบนางเเรงขึ้นอีก พึมพำเบาๆว่า

“หลันเอ๋อร์ ได้ไหม” เขาต้องการใช้สิทธิ์ของความเป็นชาย

ในขณะนั้น ลั่วหลันที่ถูกความหอมหวานทำให้มึนงง เเน่นอนว่ารู้ความหมายในคำพูดของเขา นางรอคอยมานานเเล้ว จะพูดว่าไม่ได้ได้อย่างไร

ดังนั้น นางจึงผละริมฝีปากออก มองดวงตาที่พร่าเลือนของเขา ที่ทำให้นางลุ่มหลง แล้วพยักหน้าหนักแน่น “อื่อ”

เเม้นางจะตอบเพียงคำเดียว เขากลับตื่นเต้นราวกับถูกฉีดกระตุ้น เขาอุ้มนางแล้วค่อยๆลุกขึ้น