พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 140

“อวี้หวังเฟยนี่คืออะไร? หรือในห้องนี้มีความลับอะไร?”

ลั่วหลันได้ยินคำนี้เลิกคิ้วพูดจริงจังกับเขา

“คนข้างในนี้เป็นน้องชายบุญธรรมของข้า เขาบาดเจ็บหนักกำลังพักฟื้น หากท่านอยากค้นจริงๆ ก็เข้าไปค้นได้เหมือนเมื่อครู่เข้าไปได้แค่สองคน อย่ารบกวนเขาพักผ่อน”

เหลิ่งอวิ่นย่นหน้าผาก โบกพัดในมือพูดเสียงเยาะเย้ยว่า

“ได้ ไม่ต้องใช้ถึงสองคน ครั้งนี้ข้าไปตรวจด้วยตัวเอง”

ลั่วหลันไม่มองเขาสักนิด แต่พูดกับจางฮูหยินว่า

“หลีกทางให้เขาเข้าไปดู”

จางฮูหยินนี่ถึงถอยออกมาจากประตูอย่างไม่เต็มใจ ในดวงตาของเหลิ่งอวิ่นเผยความชั่วร้ายนิดๆ ยกเท้าก้าวเข้าประตูไป

จางฮูหยินกลัวเขาจะทำเรื่องทำร้ายต้าจื้อ ดังนั้นตอนเขาเข้าไปก็รีบตามหลังของเหลิ่งอวิ่นไปติดๆ

เหลิ่งอวิ่นหน้าเย็นชา ค่อยๆ เดินมาถึงกลางห้อง เดินไปพลาง มองสำรวจรอบๆ ไปพลาง กลัวว่าข้างในจะซ่อนคนหนึ่งไว้จริงๆ

ในตอนที่เขาเดินถึงข้างเตียง จางฮูหยินเดินตรงมากางแขนขวางตรงหน้าเขา “อย่าเข้าใกล้ ลูกชายข้าต้องการการพักผ่อน”

ได้ยินนางพูดแบบนี้ หางตาของเหลิ่งอวิ่นเหล่มองคนที่นอนบนเตียง แต่ตอนเห็นใบหน้าคมนั้น ใบหน้าราวกับกระดาษขาว เขาขมวดคิ้วแน่น รูม่านตาขยายอย่างตกใจ

แต่ชั่วพริบตาเขาก็กลับมาเป็นปกติ หันไปมองรอบๆ เห็นรอบห้องไม่มีที่สามารถซ่อนคนได้ นี่ถึงหมุนตัวออกไปแล้ว

เห็นเขาออกมา เจ้าอ้วนหลิวรีบเดินเข้าหา “องค์รัชทายาทเจอตัวหรือไม่?”

เขามองเจ้าอ้วนหลิวพูดเสียงเย็นชาว่า

“กลับ!”

เขาพูดจบก็หันไปมองลั่วหลัน ในดวงตาซับซ้อน ทำให้คนเดาไม่ออก แต่ว่าลั่วหลันไม่ได้มองเขา นางไม่อยากสบตากับดวงตาชั่วร้ายของเขา

เหลิ่งอวิ่นไม่พูดสักคำ เดินนำหน้าตรงไปทางประตู เจ้าอ้วนหลิวพาเจ้าหน้าที่ตามหลังเขาไปติดๆ

อาโฮ่วตะโกนไล่หลังพวกเขา

“รัชทายาทเดินระวัง ธรณีประตูจวนอวี้อ๋องเราสูง ท่านระวังอย่าสะดุดล้มหัวแตก เอวเคล็ดแล้ว”

ถึงแม้เหลิ่งอวิ่นจะโกรธ แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง แต่รีบเดินออกจากประตูใหญ่ของจวนอวี้อ๋องไปแล้ว

ก่อนขึ้นม้า เขาเรียกเจ้าอ้วนหลิวมาตรงหน้าถามเสียงเข้มว่า

“ก็คือไอ้ชั่วที่ตายไปแล้วสองครั้งก็ยังตายไม่สำเร็จ”

เจ้าอ้วนหลิวได้ยินคำนี้ก็จิ๊ปาก “เขาคงไม่รอดใช่ไหม? อย่างนั้นเรื่องที่พวกเราทำ?”

เหลิ่งอวิ่นทำเสียงเหอะ ชูนิ้วแตะริมฝีปาก

“ชู่ว์! ครั้งนี้ไม่ถือว่ามาเสียเที่ยว ไม่อย่างนั้นข้าคิดว่าครั้งนี้พวกสุนัขรับใช้ทำงานสำเร็จแล้ว”

เขาพูดจบก็ขึ้นรถม้าไปแล้วอย่างสง่าผ่าเผย

เหลิ่งอวิ่นไปแล้ว ลั่วหลันรีบย้อนกลับไปเรือนหลัง ในตอนนี้เสี่ยวหลิงจื่อออกจากในกระโถนใหญ่แล้ว ลั่วหลันมองเขาอย่างเกรงใจนิดๆ

“ให้เจ้าลำบากแล้ว ข้าไม่มีวิธีอื่นจริงๆ”

แต่เสี่ยวหลิงจื่อประสานมือว่า “หวังเฟยอย่าพูดเช่นนี้ เสี่ยวหลิงจื่อควรขอบคุณบุญคุณที่ท่านช่วยชีวิตถึงจะถูก ไม่อย่างนั้น รัชทายาทสุนัขคนนั้นจะต้องไม่ปล่อยข้าแน่นอน เพราะเรื่องนี้ข้าทำให้พวกท่านลำบากไปด้วยแล้ว”

ได้ยินเขาเรียกเหลิ่งอวิ่นว่ารัชทายาทสุนัข ลั่วหลันเม้มริมฝีปากยิ้ม “ใช่ เขาก็คือรัชทายาทสุนัขคนหนึ่ง เหมือนสุนัขทำให้คนเกลียด แต่เจ้าวางใจ ข้าให้อากังจัดการแล้ว ในจวนนอกจากจางหยวน อาอวี่ อาโฮ่ว อาไฉ่และอาหง คนอื่นห้ามเข้าเรือนหลัง ป้องกันคนใช้ผิดพลาดหลุดข่าวออกไป”

ในเมื่อเสี่ยวหลิงจื่อเป็นสหายรักของเหลิ่งอวี้ แน่นอนว่านางจะต้องปกป้องเขาสุดกำลังอยู่แล้ว

เดิมนางเป็นคนที่ปกป้องคนสนิท ขอแค่เป็นคนของนางและเหลิ่งอวี้ ไม่ว่าฐานะอะไร ไม่ว่าทำอะไรผิดไป นางก็จะช่วยพวกเขาหลุดพ้น