พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 139

ลั่วหลันมองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาหัวเราะเยาะอย่างไม่พอใจว่า “รัชทายาทอยากจะค้นหาก็ค้นหา ไม่ต้องพูดขู่ข้า เพียงแต่ข้าเรื่องที่ฟังไม่เข้าหูไว้ก่อน หากพวกท่านค้นไม่เจออะไรเลยก็รีบไสหัวไป ต่อไปก็ไม่ต้องมาจวนอวี้อ๋องข้าอีก ไม่อย่างนั้นข้าก็จะไปฟ้องต่อหน้าฝ่าบาท”

ได้ยินนางพูดแบบนี้ รัชทายาทโบกมือให้ชายอ้วนด้านหลัง “ไปค้น”

เขาเพิ่งพูดจบ ชายอ้วนคนนั้นก็ตะโกนใส่เจ้าหน้าที่ด้านหลังเขา

“ค้นให้ละเอียด”

ลั่วหลันขยิบตาให้จางหยวนกับพวกอากังหนึ่งครั้ง พวกเขารีบตามเจ้าหน้าที่พวกนั้นไปเรือนหลังแล้ว

รัชทายาทมองลั่วหลันหนึ่งครั้ง เลิกคิ้วพูดกับนางว่า

“เชิญอวี้หวังเฟยนำทาง! ข้าจะไปดูด้วยตัวเองถึงจะวางใจ”

ลั่วหลันมองท่าทางเจ้าเล่ห์ของเขา เลิกคิ้วยกมุมปากอย่างไม่พอใจว่า

“รัชทายาทว่างจนปวดไข่อยากไปก็ไปเถอะ”

นางพูดจบก็ถลึงตาใส่เขา ราวกับสายลมเดินผ่านจากข้างตัวเขา

เหลิ่งอวิ่นขมวดคิ้วแน่นบอกว่าเขาว่างจนปวดไข่หรือ? เขาอยากบอกนาง ไข่ของเขาไม่ได้ว่าง ภรรยากับอนุเป็นกลุ่มไม่ว่า ยังมีผู้หญิงข้างนอกปรนนิบัติอยู่จะว่างได้อย่างไร? หากเป็นไปได้ เขาก็หวังว่าสักวันจะอยู่บนตัวของอวี้หวังเฟยเช่นนาง

แต่ว่าต่อหน้าคนมากมาย เขาก็ไม่ได้พูดประโยคนี้ออกมาและโบกพัดด้วยความเคยชิน จากนั้นก็พับพัดก้าวเท้ารีบตามฝีเท้าของลั่วหลัน ออกจากห้องโถงไปเรือนหลัง

อากัง อาโฮ่วกับพวกอาอวี่ในตอนนี้ กำลังเฝ้าประตูห้องพักของเหลิ่งอวี้ เผชิญหน้ากับพวกเจ้าหน้าที่

ลั่วหลันขมวดคิ้วเข้าไป ถามเสียงเย็นว่า

“เกิดอะไรขึ้น?”

อากังตอบว่า

“เรียนหวังเฟย พวกเขาจะเข้าไปค้นหาห้องนี้ให้ได้ นี่เป็นห้องของอวี้อ๋อง พวกเขาจะเข้าไปค้นไม่ได้”

เหลิ่งอวิ่นได้ยินคำนี้รีบเดินเข้ามา ใช้พัดในมือชี้พวกเขาตวาดว่า

“พวกไร้ประโยชน์ อวี้อ๋องพักอยู่ที่นี่พวกเจ้าไม่รู้หรือ? พวกเจ้ากล้าปะทะอวี้อ๋องหรือ? ถึงแม้ซ่อนคนไว้ข้างในจริงๆ พวกเจ้าก็ไม่ควรเข้าไป”

ลั่วหลันได้ยินคำนี้ก็หรี่ตามองเขา ในแววตาแวววาวฉายความไม่พอใจ ปากพูดเสียงเย็นว่า

“รัชทายาทในคำพูดมีคำพูด? ท่านสงสัยคนที่ท่านต้องการหาอยู่ในห้องหรือ?”

เหลิ่งอวิ่นย่นหน้าผาก เลิกคิ้วว่า “สถานที่ไม่ผ่านการค้น ข้าสงสัยทั้งหมด”

เขาพูดจบก็โบกพัดในมือไปพลาง พูดกับเจ้าหน้าที่พวกนั้นไปพลาง

“ถ้าค้นทั่วจวนอวี้อ๋อง มีแค่ที่นี่ยังไม่ได้ค้น ข้าก็รู้สึกสงสัยจริงๆ เพียงแต่อวี้อ๋องบาดเจ็บอยู่ ห้องของเขาพวกเจ้าจะบุกเข้าไปไม่ได้ ดังนั้นพวกเจ้าก็เฝ้าอยู่ที่นี่ ข้าไม่เชื่อในห้องหากมีคนซ่อนอยู่จริง จะอยู่ข้างในไปตลอดชีวิตได้?”

ลั่วหลันได้ยินคำนี้ก็เข้าใจแล้ว ไม่ให้รัชทายาทสุนัขค้นหาห้องของเหลิ่งอวี้ เขาจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ

ลั่วหลันถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจพร้อมพูดเสียงเย็นชาว่า

“ไม่ส่ง”

ในเวลานี้เอง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งวิ่งมา “องค์รัชทายาท ห้องปีกตะวันตกมีหนึ่งห้องที่ยังไม่ได้ค้น มีหญิงชราคนหนึ่งเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตู หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอมให้เข้าไป”

เหลิ่งอวิ่นได้ยินคำนี้ก็ขมวดคิ้วแน่นเหมือนได้กลิ่นคาวบางอย่างพูดกับชายอ้วนว่า

“ไปค้นดู”

ลั่วหลันรู้ ห้องที่เจ้าหน้าที่คนนั้นพูดถึงจะต้องเป็นห้องของต้าจื้อ ดูท่าเป็นจางฮูหยินที่ขวางอยู่หน้าประตูแล้ว

เห็นเหลิ่งอวิ่นกับพวกเจ้าหน้าที่ไปห้องปีกตะวันออกที่ต้าจื้อพักอยู่ นางก็คนในจวนรีบเดินตามไปแล้ว

เพิ่งเข้าถึงลานบ้านของห้องปีกตะวันออก เห็นจางฮูหยินกำลังเท้าสะเอวอยู่คุยกับเจ้าหน้าที่สองคน นางที่เป็นคนอ่อนแอมาเสมอ ตอนนี้กลับราวสิงโตดุร้ายที่คิดแต่จะปกป้องลูกของตัวเอง

เหลิ่งอวิ่นเดินมาถามเสียงเย็นชา

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“เรียนองค์รัชทายาท เหลือแค่ห้องนี้ห้องเดียวที่ยังไม่ได้ค้น ผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมให้เข้าไป”

เหลิ่งอวิ่นหมุนตัวไปมองลั่วหลันหนึ่งครั้ง เลิกคิ้วพูดกับนางว่า