พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 138

“เรื่องนี้ท่านสบายใจได้ ข้าให้ยาที่มีสารอาหารให้เขาแล้ว เขานอนนานเพียงไหนก็จะไม่อันตรายถึงชีวิต”

จางฮูหยินได้ยินนางพูดแบบนี้ก็มองนางน้ำตาคลอ ก้มตัวคารวะนางแล้ว

“ขอบคุณหวังเฟยมาก ขอแค่เขายังมีชีวิตอยู่ ให้ข้าได้เห็นเขาทุกวัน แม้ว่าเขาจะนอนต่อไปแบบนี้ คนเป็นแม่เช่นข้าก็สบายใจได้บ้าง”

ลั่วหลันเข้าใจความรู้สึกของจางฮูหยิน ถึงแม้ลูกของตัวเองเป็นสภาพผัก นางก็หวังจะได้เห็นเขาในทุกวัน

นางนึกถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็นึกถึงพระสนมฉางกุ้ยเฟยที่โหดเหี้ยมคนนั้น ตอนเริ่มแรกนางคิดว่าพระสนมฉางกุ้ยเฟยใจดำทำกับลูกชายแท้ๆ ของตัวเองแบบนี้

จนกระทั่งได้รู้ว่านางไม่ใช่แม่ผู้ให้กำเนิดของเหลิ่งอวี้ก็เข้าใจแล้ว

เพียงแต่ นางไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเหลิ่งอวี้ นางกลัวในเวลาสั้นๆ เขาจะรับไม่ไหว

วันหน้ารอเขายืนได้แล้ว ค่อยหาโอกาสบอกเขาแล้วกัน!

สิบวันต่อมา

ถึงแม้ศาลาว่าการจับสองคนที่ทำร้ายต้าจื้อเอาไว้ แต่ก็ถามอะไรไม่ได้เลย อันธพาลสองคนนั้นบอกแค่ว่ามีคนจ่ายเงินพวกเขา ให้พวกเขาตีต้าจื้อให้ตาย ส่วนเพราะอะไรพวกเขาก็ไม่รู้

พวกเขาไม่เคยเห็นผู้จ้างวานคนนั้น ดังนั้น ใต้เท้าอวี๋ตัดสินคดีนี้เป็นคดีทะเลาะวิวาท ขังอันธพาลสองคนนั้นไว้ในคุก และทำตามคำบอกของพวกเขา จับอันธพาลอีกสามคนไปด้วย เพราะใครให้พวกเขาทำแบบนี้ พวกเขาตอบไม่ได้ ศาลาว่าการก็ทำได้แต่พักเอาไว้ก่อน

ถึงแม้จับตัวคนจ้างไม่ได้ โชคดีที่หาตัวคนที่เล่นงานต้าจื้อได้แล้ว ให้พวกเขารับโทษตามสมควรก็ถือว่าให้คำอธิบายหนึ่งกับต้าจื้อ

ใต้เท้าอวี๋ให้คนบอกเรื่องนี้กับลั่วหลัน เรื่องนี้ก็นับว่าจบลงไปแล้ว

เพียงแต่ต้าจื้อยังคงหมดสติ จางฮูหยินพูดเรื่องทั่วไปข้างหูเขาทุกวัน

หลายวันนี้ธุรกิจของหุยชุนถังก็ดีเป็นพิเศษ ลั่วหลันยุ่งมาก เสี่ยวหลิงจื่ออยู่เป็นเพื่อนเหลิ่งอวี้ฝึก ดูออกว่าเขารีบร้อนจะยืนขึ้นมาก ดังนั้นทุกวันจึงใช้เวลาฝึกนานมาก จนกระทั่งเหงื่อเต็มหน้าถึงนั่งลงพักสักเดี๋ยว

คนป่วยคนที่สิบของตอนเช้าเพิ่งไป ทุกคนเพิ่งหายใจได้คล่องก็มีคนสวมชุดราชการกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาแล้ว

อากัง อาโฮ่ว อาอวี่ และพวกจางหยวนเดินขึ้นไปขวางแต่ขวางไม่อยู่

หลิ่วเม่ยรีบวิ่งไปรายงาน

“หวังเฟย ข้างนอกมีคนสวมชุดราชการมากมายมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่ามาทำอะไร?”

“เหอะ!”

ชายอ้วนแค่นเสียง “คนคนนี้ก็คือลูกน้องตอนนั้นของอวี้อ๋อง ถูกจัดสรรไปเป็นทาสที่หอหนิงกู่ เขาแอบหนีออกมาแล้ว ดังนั้นรัชทายาทจึงสงสัยว่าเขาอาจเลือกหนีกลับจวนอวี้อ๋อง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก อวี้หวังเฟยอย่าขัดขวางข้าดีกว่า”

ลั่วหลันหรี่ตามองเขาหนึ่งครั้ง ในตอนที่ขยับชายเสื้อก็พูดเสียงเย็นอีกครั้ง

“ถ้าหากค้นหาไม่เจอ พวกเจ้าจะทำอย่างไร?”

“ถ้าหากค้นไม่เจอ อย่างนั้นก็ยืนยันว่าจวนอวี้อ๋องไม่ได้สมคบคิดกับทาสของหอหนิงกู่คนนั้น”

จู่ๆ เสียงของรัชทายาทเหลิ่งอวิ่นก็ดังขึ้นจากหน้าประตู ชายอ้วนกับเจ้าหน้าที่เขารีบหลีกทางทยอยคารวะเขา

“คารวะ องค์รัชทายาท”

เหลิ่งอวิ่นพาสองสามคนตามมาถึงหน้าลั่วหลัน ในมือยังคงโบกพัดของเขา ตอนเห็นลั่วหลัน อาจเพราะนึกถึงคำพูดที่นางเคยฉีกหน้าเขาจึงรีบเก็บพัด ยืดตัวตรงหรี่ตามองนาง ปากพูดเสียงหนักอีกครั้ง

“ตามกฎหมายของแคว้นต้าหนิง คนที่ถูกจัดสรรไปเป็นทาสที่หอหนิงกู่ หากกล้าหนีออกมานั่นก็คือโทษหมิ่นเบื้องสูง ต้องถูกยึดทรัพย์ประหารเก้าชั่วโคตร คนที่ให้ที่ซ่อนเขาก็ต้องถูกลงโทษเหมือนกัน คิดว่าอวี้หวังเฟยจะไม่โง่ทำเรื่องแบบนี้กระมัง?”