พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 137

จางหยวนรีบประสานมือตอบเสียงเข้มงวด

“หวังเฟยโปรดวางใจ จางหยวนไม่กล้าพูดเหลวไหลแน่นอน สามารถเห็นหน้าท่านอ๋องในระยะใกล้ จางหยวนโชคดีสามชาติจริงๆ!”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ลั่วหลันพยักหน้าให้เขาบอกใบ้อากังพาเขาไปพบท่านอ๋อง

เขาเพิ่งเดินไป อาอวี่ก็เข้ามาแล้ว เขาถือไม้ค้ำยันหนึ่งมาถึงตรงหน้าลั่วหลันพูดด้วยสีหน้าขอโทษว่า

“หวังเฟยท่านดู งานที่ช่างไม้ทำครั้งนี้ใช่ได้หรือไม่?”

ที่แท้สามวันก่อน อาอวี่เอาไม้ค้ำยันกลับมากับรูปบนกระดาษของลั่วหลันเป็นคนละเรื่อง ลั่วหลันไม่พอใจมาก ดังนั้นให้อาอวี่เปลี่ยนช่างไม้คนใหม่มาทำ ที่จริงก็ไม่น่าแปลกใจ คนโบราณไม่เคยเห็นไม้ค้ำยัน

แต่มองไม้ค้ำยันในมือของอาอวี่ ลั่วหลันลุกขึ้นจากเก้าอี้ถือไว้แล้วพลิกดู จากนั้นชี้จุดหนึ่งพูดว่า

“ตรงนี้ เสี้ยนเยอะเกินไปทำให้มือเป็นแผลง่าย เจ้าไปปรับแก้หน่อย จากนั้นเอามาให้ข้าอีกครั้ง”

อาอวี่รับคำสั่งก็เดินออกมาแล้ว

ตั้งแต่เสี่ยวหลิงจื่อมา อาอวี่ก็ปลีกตัวได้แล้ว แบบนี้นางก็มีผู้ช่วยที่ไว้ใจได้เพิ่มอีกคน

ตอนนี้มีจางหยวนเข้ามาเพิ่มอีก คนในจวนแห่งนี้นับวันยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

แบบนี้ต่อไป รอถึงตอนที่เหลิ่งอวี้ลุกขึ้นยืนได้จริงๆ คนที่ใช้งานได้ก็จะเพิ่มขึ้นไม่ใช่หรือ?

นางนึกถึงตรงนี้ก็เม้มปาก ยิ้มอยู่คนเดียว

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ในที่สุดอาอวี่ส่งไม้ค้ำยันที่ถูกเขาขัดจนไม่มีเสี้ยนแม้แต่น้อยไปถึงตรงหน้าของลั่วหลัน

ลั่วหลันมองดูไม้ค้ำยันที่เทียบกับเมื่อวานแล้วเปลี่ยนแปลงไปมากแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ “อาอวี่ฝีมือเจ้าไม่เลว”

อาอวี่เกาหัวยิ้มอย่างเขินอาย “ขอบคุณหวังเฟยที่ชม”

ลั่วหลันถือไม้ค้ำยันมาถึงในห้อง เหลิ่งอวี้กำลังคุยบางอย่างกับเสี่ยวหลิงจื่อ เขาเห็นนางถือไม้ค้ำยันไว้ในมือก็ถามอย่างอยากรู้ว่า

“หรือ...นี่ก็คือไม้ค้ำยันที่เจ้าพูดถึง?”

“ใช่แล้ว”

ลั่วหลันพยักหน้าถือไม้ค้ำยันไปตรงหน้าเขา หนีบไว้ใต้รักแร้แสดงให้เขาดู

“ท่านก็ทำเหมือนแบบนี้ ออกแรงที่สองแขนของท่าน ให้ไม้ค้ำยันนี้แทนสองขาของท่าน ขาของท่านก็ลองเหยียบพื้นได้แล้ว”

เหลิ่งอวี้รับไม้ค้ำยันอันนั้นมาอย่างดีใจเล็กน้อยพร้อมพูดกับเสี่ยวหลิงจื่อว่า

“เอามาให้ข้าลองเร็วเข้า”

ลั่วหลันมาถึงข้างเตียงต้าจื้อ มองใบหน้าซีดขาวของเขาส่ายหน้ากับจางฮูหยิน “เป็นแม่คำ ความรู้สึกของท่านข้าเข้าใจได้ เพียงแต่ท่านเอาแต่ร้องไห้แบบนี้ก็ไม่ได้ แม้ว่าเขาจะรักษาชีวิตเอาไว้ได้ แต่เขาจะตื่นขึ้นมาเมื่อไรไม่รู้ ดังนั้นท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นในวันที่เขาตื่น ท่านก็ล้มป่วยแล้ว”

จางฮูหยินได้ยินคำพูดของลั่วหลันก็พยักหน้าแรงๆ “หวังเฟยพูดได้ถูกต้อง ข้าไม่ร้อง ไม่ร้องแล้ว”

นางพูดไปพลาง สูดจมูกไปพลาง ผ้าเช็ดหน้าในมือเปียกเพราะน้ำตาของนาง นางยกแขนเสื้อขึ้นไปเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด

ลั่วหลันนั่งอยู่ข้างเตียง ยกมือของต้าจื้อขึ้น กดตรงจุดชีพจรของเขาเบาๆ จากนั้นขมวดคิ้วหรี่ตา ฟังการเต้นชีพจรของเขา

จางฮูหยินยืนอยู่ข้างนาง กลั้นหายใจมองนางอย่างกังวล

พักใหญ่ นางวางมือของต้าจื้อลงและช่วยเขาเหน็บขอบผ้าห่ม จากนั้นหันไปมองจางฮูหยินพูดกับนางอย่างจริงจังว่า

“สถานการณ์ของเขาในตอนนี้ถือว่ามั่นคง ตอนท่านมีเวลาว่างพูดคุยเป็นเพื่อนเขามากๆ หรือเล่าเรื่องสนุกที่เขาเคยทำตอนเด็กๆ ทั้งหมดนี้มีส่วนช่วยในการปลุกสมองเขาที่หลับลึกให้ตื่น ไม่แน่ว่าสักวันหนึ่งเขาก็จะตื่นขึ้นมา”

จางฮูหยินเม้มริมฝีปากแน่น สองมือบีบไม่รู้วางไว้ตรงไหน ถามเสียงเบาว่า

“เขา......ไม่กินไม่ดื่มนอนแบบนี้ไปตลอด จะฟื้นได้จริงหรือ?”

นางเข้าใจความกังวลของลั่วหลัน ในสังคมยุคโบราณ คนนอนอยู่แบบนี้ ไม่ป่วยตายก็ต้องหิวตาย

นางมองต้าจื้อที่นอนบนเตียงหนึ่งครั้ง จากนั้นหันไปพูดเสียงเบาว่า