พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 137

จางหยวนรีบประสานมือตอบเสียงเข้มงวด

“หวังเฟยโปรดวางใจ จางหยวนไม่กล้าพูดเหลวไหลแน่นอน สามารถเห็นหน้าท่านอ๋องในระยะใกล้ จางหยวนโชคดีสามชาติจริงๆ!”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ลั่วหลันพยักหน้าให้เขาบอกใบ้อากังพาเขาไปพบท่านอ๋อง

เขาเพิ่งเดินไป อาอวี่ก็เข้ามาแล้ว เขาถือไม้ค้ำยันหนึ่งมาถึงตรงหน้าลั่วหลันพูดด้วยสีหน้าขอโทษว่า

“หวังเฟยท่านดู งานที่ช่างไม้ทำครั้งนี้ใช่ได้หรือไม่?”

ที่แท้สามวันก่อน อาอวี่เอาไม้ค้ำยันกลับมากับรูปบนกระดาษของลั่วหลันเป็นคนละเรื่อง ลั่วหลันไม่พอใจมาก ดังนั้นให้อาอวี่เปลี่ยนช่างไม้คนใหม่มาทำ ที่จริงก็ไม่น่าแปลกใจ คนโบราณไม่เคยเห็นไม้ค้ำยัน

แต่มองไม้ค้ำยันในมือของอาอวี่ ลั่วหลันลุกขึ้นจากเก้าอี้ถือไว้แล้วพลิกดู จากนั้นชี้จุดหนึ่งพูดว่า

“ตรงนี้ เสี้ยนเยอะเกินไปทำให้มือเป็นแผลง่าย เจ้าไปปรับแก้หน่อย จากนั้นเอามาให้ข้าอีกครั้ง”

อาอวี่รับคำสั่งก็เดินออกมาแล้ว

ตั้งแต่เสี่ยวหลิงจื่อมา อาอวี่ก็ปลีกตัวได้แล้ว แบบนี้นางก็มีผู้ช่วยที่ไว้ใจได้เพิ่มอีกคน

ตอนนี้มีจางหยวนเข้ามาเพิ่มอีก คนในจวนแห่งนี้นับวันยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

แบบนี้ต่อไป รอถึงตอนที่เหลิ่งอวี้ลุกขึ้นยืนได้จริงๆ คนที่ใช้งานได้ก็จะเพิ่มขึ้นไม่ใช่หรือ?

นางนึกถึงตรงนี้ก็เม้มปาก ยิ้มอยู่คนเดียว

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ในที่สุดอาอวี่ส่งไม้ค้ำยันที่ถูกเขาขัดจนไม่มีเสี้ยนแม้แต่น้อยไปถึงตรงหน้าของลั่วหลัน

ลั่วหลันมองดูไม้ค้ำยันที่เทียบกับเมื่อวานแล้วเปลี่ยนแปลงไปมากแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ “อาอวี่ฝีมือเจ้าไม่เลว”

อาอวี่เกาหัวยิ้มอย่างเขินอาย “ขอบคุณหวังเฟยที่ชม”

ลั่วหลันถือไม้ค้ำยันมาถึงในห้อง เหลิ่งอวี้กำลังคุยบางอย่างกับเสี่ยวหลิงจื่อ เขาเห็นนางถือไม้ค้ำยันไว้ในมือก็ถามอย่างอยากรู้ว่า

“หรือ...นี่ก็คือไม้ค้ำยันที่เจ้าพูดถึง?”

“ใช่แล้ว”

ลั่วหลันพยักหน้าถือไม้ค้ำยันไปตรงหน้าเขา หนีบไว้ใต้รักแร้แสดงให้เขาดู

“ท่านก็ทำเหมือนแบบนี้ ออกแรงที่สองแขนของท่าน ให้ไม้ค้ำยันนี้แทนสองขาของท่าน ขาของท่านก็ลองเหยียบพื้นได้แล้ว”

เหลิ่งอวี้รับไม้ค้ำยันอันนั้นมาอย่างดีใจเล็กน้อยพร้อมพูดกับเสี่ยวหลิงจื่อว่า

“เอามาให้ข้าลองเร็วเข้า”