พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 136

ลั่วหลันได้ยินคำนี้มองพวกเขาอย่างจนใจ “จางฮูหยินคิดจะบีบให้ข้ารับเงินนี้เอาไว้หรือ?”

จางฮูหยินรีบโบกมือ “ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น ท่านช่วยต้าจื้อแล้ว พวกเราไม่มีอะไรจะตอบแทน เงินก็แค่ของนอกกาย หากไม่มีท่านช่วยเขา เขาก็ตายไปตั้งแต่ครั้งก่อนแล้ว แบบนั้นละก็พวกเรายังหาเงินพวกนี้มีประโยชน์อะไร”

ลั่วหลันเห็นนางพูดจริงใจก็ไม่ปฏิเสธอีก นางพยักหน้าว่า

“ตกลง เงินพวกนี้ข้าก็รับไว้ก่อน ฮูหยินพักอยู่ที่นี่ชั่วคราว รอต้าจื้อหายดีแล้ว ถามเขาชัดเจนว่าไปทำใครไม่พอใจแล้วค่อยไป ถึงแม้จวนอวี้อ๋องของข้าแข็งแรงสู้กำแพงเหล็กไม่ได้ แต่ในจวนก็มีคนมีวรยุทธหลายคน ดูแลปกป้องจวนไม่ใช่ปัญหา”

ในเวลานี้ นางอดคิดไม่ได้ว่า ดูท่าต้องหาคนมีวรยุทธมาปกป้องจวน ไม่ผิดแน่ๆ

ในเวลานี้เอง อาโฮ่วเข้ามารายงานว่า

“หวังเฟย จางหยวนคนนั้นมาแล้ว เขาบอกว่ามีเรื่องต้องการพบท่าน?”

จางหยวนหรือ?

ลั่วหลันขมวดคิ้วเข้าหากันในทันที หรือเจ้าชั่วพวกนั้นเบี้ยวหนี้อีกแล้ว?

นางคิดถึงตรงนี้ก็โบกมือโดยตรง “ให้เขาเข้ามา”

จางหยวนวั่ยและจางฮูหยินก็ออกไปในเวลานี้ เดินตรงไปเยี่ยมต้าจื้อในห้องปีกซีกทิศตะวันตก ต้าจื้อออกจากห้องผ่าตัดตอนเช้าแล้ว สองวันนี้อาไฉ่ก็อยู่ดูแลเขา

จางหยวนเข้ามาถึงไม่พูดพล่ามคุกเข่าประสานมือว่า

“อวี้หวังเฟยเงินที่ท่านให้ข้ายืม ข้าจางหยวนเกรงว่าในเวลาสั้นจะคืนไม่ได้ ดังนั้นข้าหารือกับแม่ข้าแล้ว ข้ามาทำงานในจวนอ๋อง ในเวลาสามปีไม่รับเบี้ยหวัด ชดใช้หนี้ที่หวังเฟยช่วยคืนให้พวกเรา”

ลั่วหลันได้ยินคำนี้ก็มองเขาอย่างประหลาดใจนิดๆ ทำไมยังมีอีกคนมาชดใช้หนี้?

“จางหยวน ข้าเคยบอกไว้แล้ว เงินที่ข้าช่วยเจ้าใช้หนี้ เจ้าไม่ต้องรีบคืน เจ้าก็ไม่ต้องเก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ เพิ่มความกดดันให้กับตัวเองเกินไป หาเจ้ามาทำงานจวนอวี้อ๋องเพราะเรื่องนี้ ข้ารับเจ้าไว้ไม่ได้ และข้าไม่ได้ขาดคนเช่นกัน”

“หวังเฟย……”

จู่ๆ จางหยวนร้อนใจนิดๆ เขาประสานมือว่า

“หากหวังเฟยไม่รับข้าไว้ อย่างนั้นข้าก็ไม่มีที่ไปแล้ว ในเมืองรู้ว่าข้าเป็นสายตรวจที่ศาลาว่าการ ไม่มีคนกล้าใช้ข้า ขายศิลปะตามถนนก็ไม่มีใครให้เงินรางวัลข้า แม่ข้าอายุมากแล้วและไปจากบ้านเกิดไม่สะดวก ดังนั้นหวังเฟยได้โปรดรับข้าไว้ ข้าอยู่จวนอ๋องเป็นองครักษ์เฝ้าประตูคนหนึ่งหรือทำงานทั่วไปก็ได้ ข้าไม่รับเงินค่าจ้าง แม่ข้าบอกแล้ว ขอแค่ข้าพกปากออกมาก็ได้ นางซ่อมผ้าให้คนอื่นอยู่ได้ด้วยตัวเอง”

ถึงแม้จางหยวนจะพูดแบบนี้ แต่ลั่วหลันก็รู้เขายังคิดว่าทำงานในจวนชดใช้หนี้ที่นางคืนแทนเขา

นางนึกอยู่พักหนึ่งก็พูดกับจางหยวนว่า

“ไม่สู้เอาแบบนี้ ข้าจ่ายเงินให้เจ้า เจ้าออกไปทำการค้าเล็กๆ หาเงินได้แล้วค่อยคืนข้า คนอย่างเจ้าอยู่ในจวนข้าเป็นคนใช้คนหนึ่ง เอาเปรียบอยู่บ้างจริงๆ”

“ไม่เอาเปรียบ ไม่เอาเปรียบ”