พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 135

ภายในตำหนักเต๋อหนิง พระสนมฉางกุ้ยเฟยหน้าซีดเผือดมือทั้งสองสั่นอย่างห้ามไม่ได้ ปากก็ตะคอกว่า

“ไร้ประโยชน์ทำงานแย่จริงๆ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็ทำดีไม่ได้ แม้แต่ผู้หญิงคนหนึ่งกับคนใกล้ตายคนหนึ่งยังลอบฆ่าไม่สำเร็จ ยังเรียกนักฆ่าอะไร? สู้ขุนนางคนหนึ่งยังไม่ได้”

อวี้มามายืนอยู่ข้างนาง สองมือบีบไม่หยุด ฟังนางสั่งสอนอย่างกังวลจนจบนี่ถึงพูดเสียงเบาว่า

“พระสนม เป็นความผิดของบ่าว พรุ่งนี้บ่าวไปหาคนที่เก่งกว่านี้มาเพคะ”

“ไม่จำเป็นแล้ว”

พระสนมฉางกุ้ยเฟยโบกมือเสียงดัง “หลังจากครั้งนี้ พวกเขาจะต้องระวังตัว ส่งไปก็ไร้ประโยชน์ ทำไม่ดีถูกจับได้ก็ยิ่งยุ่งยากแล้ว”

นางพูดถึงตรงนี้ ก็เลิกคิ้วหันไปมองอวี้มามาทันที “เจ้าไม่ได้บอกฐานะของเจ้าให้นักฆ่าใช่ไหม?”

“ไม่ได้บอกเพคะ”

อวี้มามารีบส่ายหน้า “เขาไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร นักฆ่าพวกนี้ก็มีกฎ พวกเขาจะไม่ถามคนจ้างพวกเขาอย่างละเอียด พวกเขาแค่รับเงินทำงาน”

พระสนมฉางกุ้ยเฟยขมวดคิ้วพยักหน้า “แบบนี้ดีที่สุด เรื่องนี้พักไว้ก่อนสักสองสามวัน รอพวกเขาลดความระวังตัวลงค่อยว่ากัน”

“พระสนม ท่านว่าสุ่ยลั่วหลันคนนั้นจะรักษาเหลิ่งอวี้ให้หายได้จริงหรือ?”

พระสนมฉางกุ้ยเฟยยกมุมปาก ยิ้มอย่างไม่พอใจออกมา “ไม่มีทาง นอกจากนางเป็นเทพเซียนลงมาจุติ ตะปูในขานั้นหากไม่ถูกดึงออกมา เขาก็จะยืนไม่ได้ไปตลอดชีวิต หากถูกดึงออกมาอย่างนั้นมีแค่ตัดขา อย่างนั้นสองขาของเขาก็จะพิการ ดังนั้นแม้เขาจะรอดมาได้ก็แค่คนพิการคนหนึ่งเท่านั้น”

นางพูดถึงตรงนี้ในดวงตาประกายความชั่วร้ายหนึ่ง ยกมุมปากฉีกยิ้มจากนั้นพูดเสียงเย็นชาว่า

“หากเสี่ยวอวี้คนนั้นยังมีชีวิตอยู่ เห็นลูกชายของนางมีสภาพแบบนี้ จะต้องเสียใจมากแน่ๆ! ฮ่าฮ่าฮ่า......”

ใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ของนางอยู่ในค่ำคืนที่เงียบสงบแบบนี้เสริมให้ดูน่ากลัวเป็นพิเศษ เสียงหัวเราะชั่วร้ายของนางสะท้อนอยู่ในตำหนักเต๋อหนิง อวี้มามายิ้มอย่างชั่วร้ายและได้ใจเหมือนนาง

……

สามวันต่อมา ในที่สุดต้าจื้อก็พ้นขีดอันตรายไปได้ พ่อแม่ของต้าจื้อก็เร่งเดินทางมาแล้ว

นั่งอยู่ในห้องโถงจวนอ๋อง อารมณ์ของพวกเขายังถือว่าค่อนข้างสงบ จางฮูหยินเพิ่งร้องไห้หยุด ดวงตายังบวมแดงอยู่

ลั่วหลันมองพวกเขาสองคนหนึ่งครั้ง ถอนหายใจอย่างจนใจอยู่บ้าง

“ไม่ขอปิดบังหวังเฟย แม้ตระกูลจางข้าอยู่เมืองตู๋มีทรัพย์สินมากมาย ในจวนมีเด็กรับใช้หลายสิบคน แต่ก็ไม่มีคนเป็นวรยุทธเป็นพวกผู้ชายใช้พละกำลัง หากระหว่างทางมีคนชั่วมีวรยุทธจริง เกรงว่าจะรับมือไม่ไหว!”

เขาพูดจบหันไปมองฮูหยิน “ฮูหยิน! ข้ารู้ว่าเจ้ารักต้าจื้อ ไม่สู้เอาแบบนี้ เจ้าอยู่ต่อคิดว่าในจวนของอวี้หวังเฟยก็คงไม่เป็นไร”

เขาพูดคำนี้จบก็พูดกับลั่วหลันว่า

“อวี้หวังเฟย ตอนมาครั้งนี้พวกเรานำเงินมาหนึ่งพันตำลึง เพื่อเป็นการขอบคุณที่ท่านดูแลต้าจื้อ”

เขาพูดจบก็ตะโกนเรียกคนที่อยู่ข้างนอก “ยกเข้ามา!”

จบคำนี้ คนสองคนถือถาดสองถาดเดินเข้ามายืนตรงหน้าของลั่วหลัน

มองเงินลอยอยู่ตรงหน้า ลั่วหลันขมวดคิ้วโบกมือ “จางหยวนวั่ยเกรงใจเกินไปแล้ว ข้ากับต้าจื้อมีวาสนาต่อกัน ถ้าจะส่งเงินให้ อย่างนั้นก็ดูห่างเหินแล้ว เงินนี้ข้ารับไว้ไม่ได้”

จางฮูหยินเช็ดน้ำตาอยู่ด้านข้างไปพลาง สะอึกสะอื้นพูดไปพลาง

“พวกเรามีถงเอ๋อร์เป็นลูกชายแค่คนเดียว อนาคตกิจการทั้งหมดของตระกูลจางก็เป็นของเขา เงินแค่เล็กน้อย หากท่านไปรับ พวกเราก็จะอยู่รบกวนท่านที่นี่ไม่ได้แล้ว พวกเราจะต้องพาต้าจื้อไปแล้ว”