พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 134

ลั่วหลันมองหลิงเซียวหนึ่งครั้ง จากนั้นพยักหน้า “เรือนหลังของจวนอ๋องพวกเรากลางวันไม่มีคนมา เขาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเจ้าได้ อาอวี่ไปทำงานอื่นพอดี”

ได้ยินนางพูดแบบนี้ หลิงเซียวมองนางพยักหน้ารัวๆ อย่างตื่นเต้นเล็กน้อย

“ขอบคุณหวังเฟยได้อยู่เป็นคู่ท่านอ๋อง เสี่ยวหลิงจื่อตายก็ไม่เสียดายแล้ว”

เหลิ่งอวี้อดไม่ได้เหมือนลั่วหลันตอนเขาพูดไม่ดีก็พูดตำหนิเขา “ไม่ต้องพูดคำว่าตายทั้งวัน คำพูดอัปมงคลแบบนี้ พวกเราต้องอยู่อย่างดี แบบนี้ถึงแก้แค้นคนที่อยากให้พวกเราตายได้”

เขาพูดออกมาแบบนี้ หลิงเซียวพยักหน้าแรงๆ “ข้ารู้แล้ว ตอนพวกเราเป็นทาสอยู่หอหนิงกู่ พูดบ่อยที่สุดก็คือ จะต้องเป็นรัชทายาทคนนั้นทำร้ายท่านอ๋อง พวกเราจะต้องแก้แค้นแทนท่านอ๋องให้ได้ พวกเราเชื่อว่าท่านอ๋องไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นได้”

ได้ยินคำพูดของหลิงเซียว เหลิ่งอวี้มุมปากกระตุกแล้ว จากนั้นก็พยักหน้าให้เขา “ขอบคุณพวกเจ้าที่เชื่อใจข้า พวกเจ้าเข้าใจข้ามากกว่าใครทั้งนั้น”

พูดถึงตรงนี้ เขาเห็นใบหน้าอ่อนแอของหลิงเซียว ถึงพูดกับลั่วหลันว่า

“จัดที่พักให้เขาก่อนเถอะแล้วยกของกินให้เขาอีกหน่อย เขาต้องหิวแล้วแน่ๆ”

เมื่อเหลิ่งอวี้พูดแบบนี้ หลิงเซียวถึงเพิ่งรู้สึกตัวเองหิวแล้วจริงๆ ท้องกำลังร้องโครกคราก

เขากุมท้องของตัวเองอย่างเขินอายเล็กน้อย ลั่วหลันรีบพูดกับเขาว่า

“ไปกันเถอะ!”

หลิงเซียวลุกขึ้นคารวะเหลิ่งอวี้แล้วตามลั่วหลันออกไปแล้ว

ลั่วหลันให้อาอวี่ที่เฝ้าอยู่ข้างนอกจัดห้องหลิงเซียวอยู่ในห้องปีกใกล้เหลิ่งอวี้ที่สุด และให้เขาไปห้องครัวช่วยหยิบพวกขนมให้หลิงเซียว นี่ถึงย้อนกลับมาในห้อง

ตอนนางเห็นเหลิ่งอวี้นั่งอยู่บนเตียง หน้าซีดเผือดกำลังใจลอยอยู่ นางนั่งลงข้างตัวเขาแนะนำเสียงอ่อนโยนว่า

“ท่านเป็นอะไรไป? กำลังกังวลว่าจะมีคนมาทำร้ายพวกเราหรือ?”

เหลิ่งอวี้เงยหน้าหันไปมองนาง ถอนหายใจออกมา ค่อยๆ พูดกับนางอย่างตัดพ้ออยู่บ้าง

“เสี่ยวหลิงจื่อ เสี่ยวถานจื่อ เสี่ยวหนิงจื่อ และเสี่ยวซวงจื่อพวกเขาเป็นองครักษ์สี่สุดยอดของข้า พวกเขาเติบโตมาพร้อมกับข้า เข้าสนามรบเป็นเพื่อนข้า ถึงแม้พวกเราเป็นนายกับบ่าว แต่อยู่ด้วยกันราวกับพี่น้อง พวกเขากล้าไปโวยวายในวังก็เป็นเพราะเชื่อว่าข้าไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ แต่หากไม่ใช่เพราะข้า พวกเขาก็จะมีอนาคตที่ดี จะไปเป็นทาสที่หอหนิงกู่ได้อย่างไร? และจะมีชีวิตลำบากแบบนี้ได้อย่างไร?”

นางวางมือบนมือของเขา เงยหน้ามองเขาพูดปลอบโยนว่า

“ท่านอย่าคิดอย่างนี้ และไม่ต้องใจร้อน พวกเขาทนมาได้สามปีแล้ว เชื่อว่าพวกเขาจะรอท่านไปช่วยพวกเขาแน่นอน ต้องมีสักวันท่านซักล้างข้อกล่าวหาบนตัว แบบนั้นพวกเขาก็จะออกจากที่นั่นอย่างเปิดเผย ไม่อย่างนั้นอยากอาศัยกำลังคนเดียว พาพวกเขาสามคนออกจากหอหนิงกู่อย่างราบรื่น ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย”

เหลิ่งอวี้ถอนหายใจหนักพลิกมาจับมือของนางไว้ สบตานางปากพูดอย่างชอบธรรม

“หลันเอ๋อร์ ข้าจะต้องรีบยืนให้ได้เร็วที่สุด ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะให้พี่น้องอีกสามคนลำบากอยู่ตรงนั้นไม่ได้ เจ้าพูดถูกต้อง ข้าจะให้พวกเขาตามข้า ใช้ชีวิตหลบๆ ซ่อนๆ เจอคนอื่นไม่ได้ ดังนั้นข้าจะต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้าให้ได้”

ลั่วหลันได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็ยิ้มอ่อนโยนให้เขา “อย่าใจร้อน หม่อมฉันจะช่วยท่านแน่นอน”

พูดถึงตรงนี้ ลั่วหลันหรี่ตาแอบพูดในใจว่า: รัชทายาทสุนัขเหลิ่งอวิ่นเจ้าทำร้ายเหลิ่งอวี้ ยังทำร้ายคนใช้สี่คนผู้ซื่อสัตย์ของเขา แค้นนี้ในอนาคตจะต้องให้เจ้าชดใช้คืนเป็นสองเท่า

……

คนลอบฆ่าเหลิ่งอวี้กับลั่วหลันทำพลาดแล้ว เรื่องนี้ทำให้พระสนมฉางกุ้ยเฟยโมโหสุดขีด