พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 134

ลั่วหลันมองหลิงเซียวหนึ่งครั้ง จากนั้นพยักหน้า “เรือนหลังของจวนอ๋องพวกเรากลางวันไม่มีคนมา เขาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเจ้าได้ อาอวี่ไปทำงานอื่นพอดี”

ได้ยินนางพูดแบบนี้ หลิงเซียวมองนางพยักหน้ารัวๆ อย่างตื่นเต้นเล็กน้อย

“ขอบคุณหวังเฟยได้อยู่เป็นคู่ท่านอ๋อง เสี่ยวหลิงจื่อตายก็ไม่เสียดายแล้ว”

เหลิ่งอวี้อดไม่ได้เหมือนลั่วหลันตอนเขาพูดไม่ดีก็พูดตำหนิเขา “ไม่ต้องพูดคำว่าตายทั้งวัน คำพูดอัปมงคลแบบนี้ พวกเราต้องอยู่อย่างดี แบบนี้ถึงแก้แค้นคนที่อยากให้พวกเราตายได้”

เขาพูดออกมาแบบนี้ หลิงเซียวพยักหน้าแรงๆ “ข้ารู้แล้ว ตอนพวกเราเป็นทาสอยู่หอหนิงกู่ พูดบ่อยที่สุดก็คือ จะต้องเป็นรัชทายาทคนนั้นทำร้ายท่านอ๋อง พวกเราจะต้องแก้แค้นแทนท่านอ๋องให้ได้ พวกเราเชื่อว่าท่านอ๋องไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นได้”

ได้ยินคำพูดของหลิงเซียว เหลิ่งอวี้มุมปากกระตุกแล้ว จากนั้นก็พยักหน้าให้เขา “ขอบคุณพวกเจ้าที่เชื่อใจข้า พวกเจ้าเข้าใจข้ามากกว่าใครทั้งนั้น”

พูดถึงตรงนี้ เขาเห็นใบหน้าอ่อนแอของหลิงเซียว ถึงพูดกับลั่วหลันว่า

“จัดที่พักให้เขาก่อนเถอะแล้วยกของกินให้เขาอีกหน่อย เขาต้องหิวแล้วแน่ๆ”

เมื่อเหลิ่งอวี้พูดแบบนี้ หลิงเซียวถึงเพิ่งรู้สึกตัวเองหิวแล้วจริงๆ ท้องกำลังร้องโครกคราก

เขากุมท้องของตัวเองอย่างเขินอายเล็กน้อย ลั่วหลันรีบพูดกับเขาว่า

“ไปกันเถอะ!”

หลิงเซียวลุกขึ้นคารวะเหลิ่งอวี้แล้วตามลั่วหลันออกไปแล้ว

ลั่วหลันให้อาอวี่ที่เฝ้าอยู่ข้างนอกจัดห้องหลิงเซียวอยู่ในห้องปีกใกล้เหลิ่งอวี้ที่สุด และให้เขาไปห้องครัวช่วยหยิบพวกขนมให้หลิงเซียว นี่ถึงย้อนกลับมาในห้อง

ตอนนางเห็นเหลิ่งอวี้นั่งอยู่บนเตียง หน้าซีดเผือดกำลังใจลอยอยู่ นางนั่งลงข้างตัวเขาแนะนำเสียงอ่อนโยนว่า

“ท่านเป็นอะไรไป? กำลังกังวลว่าจะมีคนมาทำร้ายพวกเราหรือ?”

เหลิ่งอวี้เงยหน้าหันไปมองนาง ถอนหายใจออกมา ค่อยๆ พูดกับนางอย่างตัดพ้ออยู่บ้าง

“เสี่ยวหลิงจื่อ เสี่ยวถานจื่อ เสี่ยวหนิงจื่อ และเสี่ยวซวงจื่อพวกเขาเป็นองครักษ์สี่สุดยอดของข้า พวกเขาเติบโตมาพร้อมกับข้า เข้าสนามรบเป็นเพื่อนข้า ถึงแม้พวกเราเป็นนายกับบ่าว แต่อยู่ด้วยกันราวกับพี่น้อง พวกเขากล้าไปโวยวายในวังก็เป็นเพราะเชื่อว่าข้าไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ แต่หากไม่ใช่เพราะข้า พวกเขาก็จะมีอนาคตที่ดี จะไปเป็นทาสที่หอหนิงกู่ได้อย่างไร? และจะมีชีวิตลำบากแบบนี้ได้อย่างไร?”