พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 133

“ท่านอ๋อง เราได้ยินมาว่าท่านเองก็ยากลำบาก โปรดให้อภัยที่เรามาช้า ขอโทษที่ทำให้ท่านลำบากแล้ว”

หลิงเซียวพูดถึงตรงนี้ก็ตีศีรษะตนเองอย่างแรง เหลิ่งอวี้รีบยกมือห้ามเขา

“เสี่ยวหลิงจื่อ อย่าทำแบบนี้ ไม่ใช่ความผิดของเจ้าสักหน่อย ลุกขึ้นเร็วเข้า”

หลิงเซียวเห็นว่าเหลิ่งอวี้ร้อนใจ ยืนขึ้นพูดว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมอยู่ที่นี่นานไม่ได้ กระหม่อมหนีออกมา พวกเขาต้องออกหมายจับส่งไปยังราชสำนักแน่นอน กระหม่อมไปก่อน กลางคืนวันพรุ่งนี้ กระหม่อมจะมาพบท่านอีก”

เหลิ่งอวี้ก็รีบเอ่ยปากห้าม

“เสี่ยวหลิงจื่อ เจ้าไปไม่ได้ ที่นี่เป็นบ้านของเจ้า เจ้าจะไปไหน”

หลิงเซียวยืนอยู่ที่เดิม ส่ายหัวอย่างลำบากใจ

“ฝ่าบาท กระหม่อมไม่อาจนำความเดือดร้อนมาให้ท่านได้ หากมีใครพบกระหม่อมที่นี่ จะยิ่งมีคนมาทำให้ฝ่าบาทลำบากใจ กระหม่อมไปดีกว่า เมืองหลวงกว้างใหญ่ ย่อมมีที่อยู่ให้กระหม่อม ตอนกลางคืนค่อยมาพบท่าน”

ขณะนี้ลั่วหลันเปิดประตูเข้ามา สีหน้าเคร่งขรึมพูดช้าชัด

“เราไม่กลัวที่จะลำบาก แม้ว่าข้าจะไม่ได้ยินพวกท่านสนทนากันมากนัก แต่เหลิ่งอวี้บอกว่าเจ้าไปไม่ได้ เจ้าก็ไปไม่ได้ จวนอวี้อ๋องใหญ่โต ซ่อนเจ้าคนเดียวง่ายเหมือนดีดนิ้ว"

หลิงเซียวมองลั่วหลันที่อยู่ตรงหน้า คุกเข่าลงทันที

“ขอบพระทัยอวี้หวังเฟยที่ดูแลท่านอ๋องเป็นอย่างดี เสี่ยวหลิงจื่อขอคำนับท่าน”

ลั่วหลันรีบทำท่าให้เขาลุกขึ้น "ไม่จำเป็นต้องมากพิธี เขาเป็นสามีข้า เป็นหน้าที่ข้าที่จะดูแลเขา รีบลุกขึ้นเถอะ!"

เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ เหลิ่งอวี้ก็พูดกับเขาว่า

“ลุกขึ้นเถอะ! ตอนนี้หลันเอ๋อร์เป็นคนดูแลทุกเรื่องในจวน ถ้านางบอกว่าเจ้าอยู่ได้ เจ้าก็อยู่เถอะ!”

"แต่ว่า...เอ่อ..."

เสี่ยวหลิงจื่อท่าทางไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ลั่วหลันทำท่าบอกให้เขานั่งลง "ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าพอดี นั่งลงคุยกันก่อน!"

จากนั้นหลิงเซียวก็นั่งบนเก้าอี้กลม "หวังเฟยท่านต้องการถามเรื่องชายชุดดำเมื่อครู่ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

ลั่วหลันพยักหน้าจริงจัง "ใช่แล้ว บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น"

หลิงเซียวตาแดงเรื่อ กัดริมฝีปากแน่น พยักหน้าอย่างแค้นใจ “ท่านอ๋อง กระหม่อมดีแล้ว กลับมาหาท่านแล้วกลับไปช่วยพวกเขา ถึงแม้ว่าจะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม กระหม่อมพร้อมจะตายไปกับพวกเขา”

"อย่าพูดพล่อยๆ"

เหลิ่งอวี้ห้ามเขา “อย่าบุ่มบ่าม ถ้าเจ้าไปตาย พวกเขาจะยิ่งเศร้าเสียใจ ข้าบอกแล้วจะช่วยก็ต้องช่วยสิ”

เขาหันไปมองลั่วหลัน

“หลันเอ๋อร์ ขาของข้าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะยืนขึ้นได้อีกครั้ง”

เมื่อเห็นท่าทางร้อนใจของเขา ลั่วหลันก็ขมวดคิ้วครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นเอ่ยว่า

“ถ้าท่านรีบ พรุ่งนี้เริ่มออกกำลังกาย หม่อมฉันให้อาอวี่ทำไม้เท้าให้ท่านแล้ว เส้นลมปราณที่ขาสองข้างเกือบจะไหลเวียนดีแล้ว กล้ามเนื้อที่ฝ่อก็ค่อยๆ ฟื้นตัว เชื่อว่าอีกไม่นานท่านจะยืนได้"

เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ เหลิ่งอวี้ก็ถอนหายใจยาว เอ่ยอีกว่า

“จัดที่เหมาะสมให้เสี่ยวหลิงจื่อเถอะ!”

"เพคะ"