พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 132

“ท่านอ๋องจำเจ้าได้ แต่ข้าไม่แน่ใจว่าเจ้าคือหลิงเซียวจริงหรือไม่ เพื่อคลายความกังวลของเจ้า ตอนนี้เรามีกันแค่สี่คน ช่วยถอดผ้าคลุมหน้าออก!”

หลิงเซียวครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะยกมือขึ้นดึงผ้าคลุมหน้าออก

บุรุษตรงหน้าอายุไม่มาก ดวงตาลึก แววตาเศร้าหมอง แก้มตอบ ไร้สีเลือดฝาด มีแต่ความซีดเผือด ใบหน้ามีแต่รอยแผลเป็นมากมายที่คนอายุเท่านี้ไม่ควรมี

ท่าทางอ่อนแอจนอาจจะถูกลมพัดปลิวได้ดูแล้วไม่เหมือนคนเลว

ลั่วหลันพูดกับอาโฮ่วและอาอวี่

“พาเขาเข้ามา ระวังตลอด อย่าปล่อยให้เขาเข้าใกล้ท่านอ๋องมากเกินไป”

ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่กล้าที่จะประมาท

นางผลักประตูเปิดนำทาง อาอวี่กับอาโฮ่วจี้กระบี่ที่คอของหลิงเซียว พาเขาเข้าไปในห้อง

พอพวกเขาไปถึงข้างเตียง เหลิ่งอวี้ที่นั่งบนเตียงเห็นหลิงเซียว ดวงตาแดงก่ำ เหยียดมือออกไปสั่นเทิ้ม

“เสี่ยวหลิงจื่อ เจ้าใช่ไหม”

เมื่อหลิงเซียวเห็นเหลิ่งอวี้ น้ำตาก็คลอเบ้า คุกเข่าลงกับพื้นโขกศีรษะคำนับสามครั้ง

“ท่านอ๋อง เสี่ยวหลิงจื่อมีความผิด เสี่ยวหลิงจื่อไร้ความสามารถ ไม่ได้กลับมาปกป้องฝ่าบาทเร็วกว่านี้ ท่านอ๋องได้โปรดลงโทษ”

ลั่วหลันดูออกว่าเหลิ่งอวี้สนิทสนมกับเสี่ยวหลิงจื่อเป็นอย่างดี นางโบกมือให้อาอวี่และอาโฮ่ว พวกเขาพากันถอยออกไป นางยังพูดกับเหลิ่งอวี้ด้วยว่า

“ในเมื่อพวกท่านเป็นสหายเก่า เชิญคุยกันตามสบาย! หม่อมฉันจะไปหาต้าจื้อ”

เหลิ่งอวี้พยักหน้า ลั่วหลันมองไปที่หลิงเซียว จากนั้นก็หันหลังแล้วจากไป

“เสี่ยวหลิงจื่อ รีบมานั่งตรงนี้ก่อน ให้ข้าดูหน่อย”

เหลิ่งอวี้มองดูหลิงเซียวที่อยู่ตรงหน้าอย่างตื่นเต้น ดุจดังคนที่ขี่ม้าในทะเลทรายยาวนาน ในที่สุดก็ได้พบแหล่งน้ำ

เมื่อได้ฟังเช่นนี้ เหลิ่งอวี้ตาแดงก่ำ หันไปมองหลิงเซียว ถามเสียงแหบพร่า "เจ้ากลับมาได้อย่างไร"

พูดถึงเรื่องนี้ หลิงเซียวหน้าซีดลง พึมพำว่า

“พวกเราพยายามหลบหนีจากที่นั่นกลับมาหาท่านอ๋องที่เมืองหลวง แต่คว้าน้ำเหลวหลายครั้ง พอกลับไปก็ถูกทำร้ายอย่างหนัก เราจึงปรึกษากัน สี่คนหลบหนีจะถูกพบได้ง่าย เราจึงตัดสินใจกลับมาคนเดียวเพื่อดูว่าท่านอ๋องสบายดีหรือเปล่า ในที่สุดทุกคนบอกว่ากระหม่อมอายุน้อยที่สุด ให้กระหม่อมกลับมาก่อน หนึ่งเดือนก่อน อาศัยยามดึกสงัดทุกคนกำลังนอนหลับ พวกเขาช่วยทำลายโซ่ตรวน คุ้มครองกระหม่อม ให้กระหม่อมหนีกลับมาได้พ่ะย่ะค่ะ"

เขาปิดหน้าร้องไห้ออกมา “แต่ทหารพบพวกเขาสามคนแล้ว กระหม่อมกังวลมาตลอดทางว่าคนพวกนั้นจะทำอะไรกับพวกเขา”

เหลิ่งอวี้กำหมัดแน่น ทุบขาตัวเองหลายครั้ง พูดอย่างแค้นเคือง

“ต้องโทษข้า ทำให้พวกเจ้าพลอยเดือดร้อน”

“ฝ่าบาท ท่านอย่าทำเช่นนี้ หากพวกเราไม่คิดถึงท่านบ่อยๆ ตอนอยู่ที่หอหนิงกู่ พวกเราคงไม่ทนมาได้จนถึงตอนนี้ พวกเราหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะออกจากที่นั่น กลับมาพบท่านได้อีกครั้ง”

หลิงเซียวลุกขึ้นจากเก้าอี้ลงไปคุกเข่าอีกครั้ง