พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 156

จากการติดตามด้วยเครื่องมือ พบว่าอาการของต้าจื้อในตอนนี้ย่ำแย่มาก และเขามีความเสี่ยงที่จะเกิดภาวะหยุดหายใจได้ทุกเมื่อ

เป็นไปไม่ได้ ตามความจริงแล้วสิ่งนี้ไม่ควรเกิดขึ้น ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้ป่วยกระทันหัน

คราวนี้นางใช้สองนิ้วงัดเปลือกตาของต้าจื้อให้เปิดออกและมองดู ดวงตาของเขาเป็นสีเหลืองและไร้ชีวิตชีวา

ทันใดนั้น นางสังเกตเห็นว่าริมฝีปากของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำและม่วง นางรีบเปิดปากของเขาและเห็นว่าฟันของเขาก็เป็นสีดำเช่นกัน

“แย่แล้ว เขาโดนพิษ”

หลังจากนางบ่นพึมพำกับตัวเอง นางก็ไม่มีเวลาคิดว่าพิษมาจากไหน นางรีบสอดท่อเข้าไปในกระเพาะของเขาและเริ่มล้าง น้ำจำนวนมากถูกเทเข้าไปในกระเพาะของต้าจื้อผ่านท่อก่อนจะไหลย้อนกลับมา แบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา...

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผากของลั่วหลาน หลังจากทำการส่องกล้องตรวจพบว่าไม่มีพิษเหลืออยู่ในกระเพาะของต้าจื้อ ลั่วหลานจึงรู้สึกโล่งใจ

จากนั้นเครื่องตรวจวัดจึงแสดงให้เห็นว่าความดันโลหิต อัตราการเต้นของหัวใจ และอัตราออกซิเจนในเลือดของต้าจื้อกลับมาเป็นปกติแล้ว นางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งใจและฉีดสารอาหารและยาต้านการอักเสบเข้าเส้นเลือดให้เขา

เมื่อนางออกมาจากห้องผ่าตัดก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว ทันทีที่เปิดประตู ฮูหยินจางซึ่งกำลังรออยู่ที่ประตูด้วยความกังวลก็เข้ามาหานาง

“เป็นยังไงบ้าง ถงเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง”

ลั่วหลานหันกลับมาและปิดประตู จากนั้นกระซิบกับฮูหยินจาง

“ตอนนี้ต้าจื้อปลอดภัยแล้ว แต่ท่านยังเข้าไปเยี่ยมเขาไม่ได้ ท่านจะสามารถพบเขาได้หลังจากสามวัน”

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็พูดกับอากังที่ยืนอยู่ที่ประตู

“ให้คนสองคนที่น่าเชื่อถือมาเฝ้าที่นี่ ห้ามใครเข้าห้องนี้นอกจากข้า”

อากังพยักหน้าด้วยท่าทางจริงจัง

จากนั้นนางจึงกล่าวกับหลิวเหมย

“ช่วงนี้เจ้าอยู่กับฮูหยินจาง เรื่องต้าจื้อข้าจะดูแลเอง”

ฮูหยินจางมองดูนางด้วยความสับสน “หวังเฟย ทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้น ทำไมข้าเข้าไปพบถงเอ๋อร์ไม่ได้ ข้าอยากพบเขา”：

ลั่วหลานปลอบใจนางอย่างอ่อนโยน

“อย่ากังวล ข้าจะดูแลเขาเป็นอย่างดี”

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็พูดกับอากังด้วยท่าทีจริงจัง

“เรียกทุกคนที่เข้าออกห้องของต้าจื้อในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามาที่ห้องโถงหลัก โรงยาหุยชุนจะปิดในช่วงบ่าย ให้คนไข้มาพรุ่งนี้แทน”

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของนาง ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นก็รู้สึกสับสน แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามคำถามเพิ่มเติม

หลังจากนั้นไม่นาน ฮูหยินจาง หลิวเหม่ยเอ๋อร์ อาไฉ่ คนรับใช้สองคนและสาวใช้สองคนก็มายืนอยู่ตรงหน้าลั่วหลาน

อากังเอ่ยกับลั่วหลาน

“หวังเฟย มีคนเพียงไม่กี่คนที่มักจะเข้าไปในห้องของต้าจื้อ ไฉเฟิงและหรูอวี้เป็นผู้รับผิดชอบทำความสะอาดและงานอื่นๆ ของต้าจื้อ ส่วนสองคนนี้คือเสี่ยวหม่าและเสี่ยวหลิว พวกเขามีหน้าที่นำอาหารและตักน้ำมาให้ต้าจื้อ”

ลั่วหลานเหลือบมองไปที่คนทั้งสี่คน จากนั้นจึงมองไปที่ฮูหยินจาง

“ตอนเช้าต้าจื้อกินอะไร?”

ฮูหยินจางกล่าวอย่างรีบร้อน

“ตอนเช้า ข้าป้อนโจ๊กให้เขากินเพียงไม่กี่คำ ตั้งแต่เขาไร้สติ ก็กินได้แค่โจ๊กไม่กี่คำ”