พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 155

รัชทายาทสุนัขนั่นไม่ได้มาเพียงครั้งเดียว ทุกครั้งเขาไม่ได้พบเหลิ่งอวี้เลย วันนี้เขาถึงกับพาองครักษ์มาด้วยจำนวนหนึ่ง ถ้าหากว่าไม่ได้อยู่ในจวนอ๋องอวี้เจ้าจะต้องลงมือแน่

ดังนั้นจู่ๆ นางก็เกิดสงสัยขึ้นมาว่านักฆ่าหรือว่าจะเป็นเขาที่ส่งมา

ดูเหมือว่านางจะต้องป้องกันไว้ล่วงหน้าถึงจะดี

นึกถึงตรงนี้ นางจึงรีบเร่งฝีเท้าไปยังเรือนด้านหลัง

เหลิ่งอวี้เพิ่งจะฝึกวิชาหมัดกับเสี่ยวหลิงจื่อกลับมา ที่จริงแล้วเขาก็ค่อนข้างร้อนใจ ดังนั้นเขาเขาจึงฝึกวิชาทุกวันไม่หยุด

เมื่อพวกเขาพบกันลั่วหลานก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิเขา

“ข้าให้เจ้าฝึกให้น้อยลงหน่อย ทำไมถึงไม่ฟัง”

เหลิ่งอวี้ยกมือขึ้นดึงผมที่หลุดร่วงบนหน้าผากของนางและพูดอย่างสบายๆ ว่า

“ข้าใจร้อน ตอนนี้ข้าสามารถยืนได้ ย่อมต้องอยากจะฟื้นฟูกำลังร่างกายของตัวเองให้เร็ว เช่นนี้แล้วจึงจะสามารถทำเรื่องที่ข้าอยากจะทำได้”

ลั่วหลานมองเขาอย่างปวดใจ นางตำหนิเขาอย่างลังเล

“แต่แบบนี้แล้วจะให้ท่านเหนื่อยเอา”

พูดถึงตรงนี้นางก็หันไปพูดกับเสี่ยวหลิงจื่อว่า

“รัชทายาทสุนัขเพิ่งมา ข้าคิดว่าพวกเราควรจะเตรียมป้องกันเอาไว้”

ได้ยินว่ารัชทายาทสุนัขมา สีหน้าของเสี่ยงหลิงจื่อก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที เขาขมวดคิ้วเหลือบมองเหลิ่งอวี้แวบหนึ่งจากนั้นพูดขึ้นว่า

“จะทำเช่นไรดีพ่ะย่ะค่ะ เช่นนี้ให้ข้าออกไปจากที่นี่เถอะ จะได้ไม่ทำให้ท่านอ๋องและพระชายาลำบาก”

ลั่วหลานกลับส่ายหน้า “จุดประสงค์ที่เขามาไม่ได้มาหาเจ้า แต่มาหาท่านอ๋อง ดังนั้นข้าก็เลยสงสัยว่านักฆ่าครั้งก่อนจะเป็นเขาที่ส่งมาสืบข่าว”

ได้ยินลั่วหลานพูดเช่นนี้ เสี่ยวหลิงจื่อก็กำหมัดขึ้นอย่างกะทันหัน

“เจ้ารัชทายาทสุนัขนี่ ชั่วร้ายจริงๆ เอาเช่นนี้ดีกว่า คืนนี้ข้าจะไปที่จวนรัชทายาทแล้วไปเด็ดหัวเขามาเสีย”

“อย่าได้ผลีผลาม”

จู่ๆ เหลิ่งอวี้ก็ตะคอกใส่เขา “เจ้าฆ่าเขาแล้วมีประโยชน์หรือไง นอกจากจะสร้างปัญหาให้ข้าแล้วยังสร้างเรื่องอะไรอื่นอีก”

ได้ยินเจ้านายถามกลับ เสี่ยวหลิงจื่อก็ก้มหน้าลง “เสี่ยงหลิงจื่อผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”

ลั่วหลานรีบพยักหน้าปลอบเขาพร้อมพูดว่า

“ท่านอ๋องกล่าวได้ถูกต้องแล้ว ตอนนี้เป้าหมายไม่ใช่การฆ่ารัชทายาทสุนัขนั่น แต่จะต้องสืบหาหลักฐานที่เขาทำร้ายท่านอ๋อง ดังนั้นข้าคิดว่าเดี๋ยวจะให้ทุกคนเตรียมตัวตามที่ข้าบอก เพื่อไม่ให้มีนักฆ่าบุกเข้ามาตอนกลางคืนแล้วพวกเราจะตั้งตัวไม่ทัน”

ถึงแม้ว่าเหลิ่งอวี้จะเข้าใจคำพูดของนางแค่ครึ่งเดียวแต่เขาก็ยกมือขึ้นแล้วลูบลงบนหน้าของนางอย่างแผ่วเบา เขาพูดกับนางอย่างรักใคร่ว่า

“หลานเอ๋อร์ เจ้าทำอะไรก็ได้ขอแค่อย่าให้ตัวเองบาดเจ็บเข้าใจหรือไม่”

นางยิ้มออกมาจางๆ แล้วกุมมือที่แนบกับใบหน้าของนางพร้อมกับยิ้มและพยักหน้า

“วางใจเถอะ！ เพื่อเจ้าแล้ว ข้าเองก็จะดูแลตัวเองให้ดี”

ภาพนี้ทำให้เสี่ยวหลิงจื่อหันหลังเดินออกมาอย่าประดักประเดิด เขาแกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วเดินออกมา