พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 154

ลั่วหลานเองก็พูดอย่างไม่เกรงกลัว นางหรี่ตาลงมองเขา

“ไม่ให้พบเพคะ ท่านกล้าให้คนของท่าบุกเข้ามาในจวนอ๋องอวี้ หม่อมฉันก็กล้าไปฟ้องร้องเพคะ นอกเสียจากว่าท่านมีความสามารถที่จะฆ่าคนในจวนอ๋องอวี้ได้ทั้งหมด”

ได้ยินนางพูดเช่นนี้ จางหยวนกับอาไฉ่ที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ได้กำหมัดขึ้นอย่างพร้อมที่จะโจมตีตลอดเวลา

เหลิ่งอวิ่นมองใบหน้างามของนางที่ไม่มีความไม่ยอมคนเลยแม้แต่น้อย และถามกลับเสียงดังอีกครั้งว่า

“เจ้าจะไม่ให้ข้าได้พบเขาจริงหรือ”

“ไม่ให้เพคะ”

ลั่วหลานจ้องตาเขา “หม่อมฉันเกรงว่าเห็นท่านแล้วจะทำให้สามีของหม่อมฉันเสียสายตาได้เพคะ”

“เจ้า...”

เหลิ่งอวิ่นชี้ไปที่นาง เขาโกรธจนต้องขบกรามพร้อมทั้งหอบหายใจ

จู่ๆ ลั่วหลานก็ชี้นิ้วขึ้นมา แล้วใช้มันปัดนิ้วขององค์รัชทายาททิ้ง จากนั้นก็พูดกลับอย่างไม่สนใจว่า

“องค์รัชทายาทชอบใช้นิ้วชี้คนอื่นเช่นนี้ ระวังนิ้วจะเน่าเอานะเพคะ”

เหลิ่งอวิ่นถูกนางทำให้โกรธจนควันแทบออกหู เขารู้สึกตัวเองระเบิดอยู่ตรงนั้น

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ลั่วหลานจะไม่ยอมคนขนาดนี้

ถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะพาองครักษ์ที่เป็นวิทยายุทธสิบกว่าคนมาในจวน แต่ก็ไม่สามารถลงมืออะไรได้ในจวนอ๋องอวี้ โดยเฉพาะที่ตอนนี้ด้านนอกจวนอ๋องอวี้มีชาวบ้านยื่นต่อแถวเขารับรักษาอยู่ ถ้าหากว่าเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไปแล้วเสด็จพ่อรู้เข้า เขาจะไม่ยอมกลับไปมือเปล่าหรอก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาหันไปตะโกนกับคนด้านนอกว่า

“เสี่ยวจู้จื่อ เอายาเสร็จหรือยัง”

เสี่ยวจู้จื่อวิ่งเข้ามาหาอย่างเร่งรีบ “ทูลองค์รัชทายาท รับยาเรียบร้อยแล้ววพ่ะย่ะค่ะ ยามากเกินไป กระหม่อมได้ให้คนไปแบกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ได้ฟังถึงตรงนี้ เขาก็ขมวดคิ้วมองเสี่ยวจู้จื่อ “มากแค่ไหนกัน”

เสี่ยวจู้จื่อส่ายหน้า และพูดอย่างลำบากใจว่า

“ประมาณสองคันรถพ่ะย่ะค่ะ！”

“อะไรนะ”

เขาตกใจจนอ้าปากค้าง จู่ๆ เขาก็ดึงคอเสื้อของเสี่ยวจู้จื่อ และตะคอกเสียงดังว่า

“เจ้าจ่ายเงินไปเท่าไร”

ในตอนนี้อาโฮ่วกำลังถือรายการแผ่นหนึ่งชูขึ้นตรงหน้าเขา

“ทูลองค์รัชทายาท เงินที่เสี่ยวจู้จื่อไม่พอพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ยังค้างอยู่แปดร้อยห้าสิบตำลึง ท่านให้คนเอามาให้หรือจะให้กระหม่อมไปรับเงินที่จวนของท่านพ่ะย่ะค่ะ”

ได้ยินเช่นนี้ เหลิ่งอวิ่นก็อ้าปากค้างอย่างประหลาดใจ เสี่ยวจู้จื่อพูดอย่างอับอายเสียงเบาว่า