พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 153

“นั่งลง ให้ท่านหมอสุ่ยตรวจชีพจรให้เจ้า”

ข้ารับใช้คนนั้นไหนเลยจะกล้านั่งลงตรงหน้าองค์รัชทายาท เขาส่ายหน้าอย่างแรง “กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ”

เหลิ่งอวิ่นขบกรามมองไปที่เขาและพูดเสียงดังว่า

“ข้าให้เจ้านั่ง เจ้าฟังไม่รู้เรื่องหรืออย่างไร”

ข้ารับใช้ตกใจจนตัวสั่น จากนั้นจึงค่อยๆ นั่งลง

ลั่วหลานขมวดคิ้วมองดูภาพนี้ นางรู้ว่าเหลิ่งอวิ่นมาหาเรื่องอีกแล้ว

นางยิ้มเย็นในใจ：ในเจ้ากล้ามา ข้าลั่วหลานก็จะต้อนรับเจ้าอย่างดี

ดังนั้น เขาจึงส่งสัญญาณให้กับข้ารับใช้คนนั้น “ยื่นมือออกมา”

ข้ารับใช้มองไปที่องค์รัชทายาทแวบหนึ่ง เมื่อเห็นเขาถลึงตาใส่ตัวเอง เขารีบยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็ว

ลั่วหลานหรี่ตาลงเล็กน้ออยแล้วจับชีพจรให้เขา ผ่านไปครู่หนึ่งนางนางจึงเอามือออกแล้วขมวดคิ้วพูดว่า

“มิน่าองค์รัชทายาทถึงได้พาเจ้ามาตรวจโรค อาการป่วยของเจ้าที่จริงแล้วสาหัสมา！ ตอนนี้ข้าจะจัดยาให้กับเจ้า”

คนคนนั้นพอได้ฟังก็ตกใจจนเหงื่อไหลออกมาทันที เขาถามอย่างขลาดกลัว

“ข้า...ข้าเป็นโรคอะไรเช่นนั้นหรือ”

ลั่วหลานถอนหายใจออกมาแล้วพูดอย่างช้าๆ

“ปกติแล้วเจ้าอ่อนแรงหรือไม่ มีอาการปวดบริเวณเอวหรือเปล่า”

ข้ารับใช้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็กระพริบตาปริบ จากนั้นก็ค่อยๆ พยักหน้าช้าๆ

“ดูเหมือนว่าจะมีขอรับ”

ลั่วหลานเม้มปาก นางพยักหน้าอย่างลังเล “เจ้าต้องขอบคุณองค์รัชทายาทที่พาเจ้ามาหาข้า มิเช่นนั้นเกรงว่าชีวิตของเจ้าจะมีภัย”

พูดจบ นางเอาเทียบยาที่ถือไว้ใส่เข้าไปในมือเหลิ่งอวิ่น “องค์รัชทายาทเห็นอกเห็นใจข้ารับใช้ ค่ายานี้น่าจะลงชื่อไว้เป็นชื่อของรัชทายาท”

เหลิ่งอวิ่นรับเทียบยาของนางอย่างไม่สนใจเลยสักนิด จากนั้นก็หันไปโบกมือให้กับข้ารับใช้คนนั้น “เจ้าออกไปก่อนเถอะ！ กลับไปข้าจะเอายาไปให้กับเจ้า”

ข้ารับใช้คนนั้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เขายืนขึ้นด้วยความสะเทือนใจ

เหลิ่งอวิ่นปล่อยให้ข้ารับใช้คนที่สอง คนที่สาม...มาตรงหน้าลั่วหลาน

ลั่วหลานจ่ายยาให้กับทุกคน เทียบยาทั้งหมดถูกส่งไว้ในมือของเหลิ่งอวิ่น

หลังจากที่จับชีพจรให้กับคนที่สิบแล้ว ในมือของเหลิ่งอวิ่นถือเทียบยาไว้ปึกหนึ่ง แต่เขาก็ไม่สนใจ เขาคือรัชทายาท เขามีเงิน

“องค์รัชทายาทเพคะ รีบไปเอายาตามเทียบเถอะเพคะ！”

ลั่วหลานขยับตาให้กับอาโฮ่วที่ยืนอยู่ข้างประตู อาโฮ่วยิ้มอย่างรู้ทัน

เหลิ่งอวิ่นนำเทียบยาในมือแปะไว้บนอกของเสี่ยวจู้จื่อ และพูดด้วยสีหน้าได้ใจว่า