พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 152

“ไม่สู้พวกเราช่วยเขาสักหน่อย...”

เสี่ยวจู้จื่อมองเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ “ความหมายขององค์ชายคือ？”

เหลิ่งอวิ่นกระตุกยิ้ม เขาพูดอย่างเย็นชาว่า

“เจ้าสามารถซื้อคนในจวนอ๋องอวี้ให้ส่งข่าวให้กับเจ้าได้ ย่อมต้องสามารถใช้เงินให้เขาทำงานให้เจ้าได้เช่นกัน ยังต้องให้ข้าบอกว่าทำอย่างไรงั้นหรือ”

เสี่ยวจู้จื่อจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เสี่ยวจู้จื่อเข้าใจแล้ว พรุ่งนี้เสี่ยวจู้จื่อจะไปทำพ่ะย่ะค่ะ”

เหลิ่งอวิ่นนั่งอยู่ในโถงของจวนรัชทายาทด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

เรื่องนี้เขาเองก็เสียใจที่ตัวเองโง่เกินไป ทำไมเขาถึงได้ทำผิดที่ไม่ควรผิดเพื่อผู้หญิงเพียงคนหนึ่งกันนะ

แต่ตอนนี้มาเสียใจก็สายไปเสียแล้ว เรื่องนี้ผ่านไปแล้วทำได้แค่หาวิธีลดผลกระทบของเรื่องนี้ให้น้อยลง

คิดถึงตรงนี้ เขาก็หรี่ตาลงแล้วถอนหายใจ เมื่อนึกว่าพรุ่งนี้ตัวเองจะไปจวนอ๋องอวี้ จู่ๆ เขาก็นึกถึงลั่วหลาน ผู้หญิงคนนั้น

ตั้งแต่เล็กจนโต ของที่เหลิ่งอวิ่นอยากได้ไม่มีอะไรไม่เคยได้ นอกจากผู้หญิงคนนี้ที่ปล่อยให้เขาอยากได้แต่กลับไม่กล้าทำอะไร

“สุ่ยลั่วหลาน ข้าต้องการเจ้า ข้าไม่ได้ต้องการเพียงตัวเจ้า แต่ยิ่งต้องการหัวใจของเจ้า”

คิดถึงตรงนี้เขาก็ยกยิ้มขึ้น และยิ้มเย็นออกมาอย่างไม่ยี่หระ

เช้าตรู่วันต่อมา เหลิ่งอวิ่นให้เสี่ยวจู้จื่อพาเหล่าข้ารับใช้มายืนเข้าแถวหน้าจวนอ๋องอวี้แต่เช้าตรู่ เนื่องจากข้ารับใช้เหล่านี้ล้วนแปลกหน้า คนของจวนอ๋องอวี้จึงไม่รู้จัก ดังนั้นพวกเขาจึงได้คิวสิบคิวแรกในช่วงครึ่งวันเช้าของหอหุยชุน

เหล่าชาวบ้านที่มาสายทำได้แค่รับคิวช่วงบ่าย

รถม้าของเหลิ่งอวิ่นจอดลงตรงหน้าประตูจวนอ๋องอวี้ อาโฮ่วและจางหยวนมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ

จางหยวนพูดเสียงเบาว่า

“เขามาแล้ว ทำอย่างไรดี”

อาโฮ่วขมวดคิ้วแน่น และพูดกับจางหยวนเสียงเบาว่า

“อย่างไรเสียวันนี้ก็ไม่มีคิวแล้ว อย่างให้เขาเข้ามา”

เขาเพิ่งจะพูดจบ เหลิ่งอวิ่นก็มาอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว

เขายังคงโบกพัดในมือ แต่ไม่ใช่เพื่อลมเย็น มันเป็นนิสัยของเขา หรือบางทีเพื่อแสดงออกถึงความเหนือกว่าของเขา เป็นเพราะว่าตอนนี้อากาศเย็นจนใส่เสื้อคลุมทับแล้ว ไหนเลยจะจำเป็นต้องใช้พัดวีกัน

อาโฮ่วและจางหยวนยังคงทำความเคารพเขาอย่างมีมารยาท “คารวะ องค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”

เหลิ่งอวิ่นมองหน้าทั้งสองคนอย่างได้ใจ เขาไม่ค่อยรู้จักจางหยวน แต่อาโฮ่วนั้นเขาจำได้เป็นอย่างดี เขาเคยมาสองครั้ง อาโฮ่วไม่เห็นรัชทายาทอย่างเขาอยู่ในสายตาเลยสักนิด

ถ้าหากว่าเขาไม่ใช่คนของจวนอ๋องอวี้ ไม่เช่นนั้นเขาคงจัดการอาโฮ่วไปนานแล้ว