พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 170

ลั่วหลันหันหลังให้นาง ไม่หันมามอง ตอบกลับน้ำเสียงเย็นชา

“ข้าเดินไม่เปลี่ยนชื่อ นั่งไม่เปลี่ยนแซ่ ข้าคืออวี้หวังเฟยแห่งจวนอวี้อ๋อง สุ่ยลั่วหลาน...”

นางทิ้งคำพูดนี้แล้วเดินไปข้างหน้าอย่างงามสง่า สาวใช้หมิ่นเอ๋อร์มองนางจากด้านหลัง ขึ้นเสียงอย่างดูถูก

“นึกว่าใคร ที่แท้สาวบ้านป่าจากชนบท มิน่าถึงได้ไร้มารยาท”

ลั่วหลันชะงักเท้า ไม่หันหน้าไปพูดกับอาไฉ่ว่า

"สาวใช้ปากไม่มีหูรูด ช่วยตบหน้าแทนข้า!"

อาไฉ่กำลังหงุดหงิดที่ไม่มีที่ระบายความโกรธ นางแอบยิ้ม เร่งฝีเท้าเข้าไปหาหมิ่นเอ๋อร์ไวปานลูกธนู ไม่พูดพร่ำทำเพลง ตบหน้าหมิ่นเอ๋อร์สองฉาด

ตอนที่หมิ่นเอ๋อร์รู้สึกตัว อาไฉ่ก็ไปยืนข้างลั่วหลันแล้ว กำลังมองนางอย่างสะใจ

อาไฉ่เดิมมีวรยุทธ์อยู่แล้ว กอปรกับแค้นหมิ่นเอ๋อร์มาก ทุ่มพละกำลังทั้งหมดตบไปสองฉาด

หมิ่นเอ๋อร์กุมหน้าที่ถูกตบจนแดงก่ำ มองอู๋หลินหลินน้ำตาคลอเบา ร้องไห้ฟ้องนาย

“ไท่จื่อเฟย สาวใช้จวนอวี้อ๋องตบบ่าว เจ็บมาก ฮือๆ ๆ...”

อู๋หลินหลินถลึงตาใส่หมิ่นเอ๋อร์ นางไม่ได้ตาบอด นางย่อมเห็นว่าอาไฉ่ทำอะไร โกรธนางที่โง่เขลา ปล่อยให้สาวใช้ของอีกฝ่ายรังแก

เดิมทีอวี้หวังเฟยทำให้นางเอวเคล็ด นางก็โกรธพอดูแล้ว ตอนนี้สาวใช้ตนเองยังถูกสาวใช้ของนางตบ อวี้หวังเฟยกล้าที่จะทำให้นางไท่จื่อเฟยอับอายต่อหน้าธารกำนัล นางไม่อาจนิ่งดูดายได้

นางจึงยืนตัวตรง ตวาดเรียกคนรับใช้

“ใครก็ได้ มาจับตัวสาวใช้คนนี้”

สีหน้าลั่วหลันเคร่งขรึมขึ้น นางดึงอาไฉ่มาขวางหน้านาง มองอู๋หลินหลินหลิน พูดอย่างไม่เกรงใจ

“ดูสิใครกล้าลงมือ”

เมื่อได้ยินคำพูดของนาง พวกสาวใช้ที่จะออกไปก็มองอู๋หลินหลินหลิน รอรับคำสั่งจากนาง

อู๋หลินหลินเพราะเอวเคล็ด แม้ว่าอยากจะเข้าไปโต้เถียงกับลั่วหลันเอง แต่นางไม่กล้าที่จะขยับตัว

นางชี้หน้าลั่วหลันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“ฮึ่ม! ข้าจะไป… ไปทูลฟ้องเสด็จพ่อ”

ดูจากท่าทางยะโสโอหังของนาง ลั่วหลันตอบกลับนางอย่างเย็นชาว่า