พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 174

ได้ยินนางพูดแบบนี้ อู๋หลินหลินกัดริมฝีปากถลึงตาใส่นาง ถามอย่างเสียงดังไม่ได้ว่า

“เหอะ! เป็นเจ้ากับสาวใช้จวนอวี้อ๋องของเจ้าเสียมารยาทกับข้าที่เป็นไท่จื่อเฟยคนนี้ ยังกล้าลงมือตีสาวใช้ของข้า ข้าตีเจ้าก็สมควรไม่ใช่หรือ? ทำไมตอนนั้นเจ้าถึงนั่งลงกะทันหัน? หากเจ้าไม่หลบ ข้าจะเอวเคล็ดได้อย่างไร?”

คำพูดของนาง พิสูจน์ให้เห็นว่าที่นางเอวเคล็ด ไม่ใช่เพราะลั่วหลันชน แต่เกิดจากนางอยากลงมือตีคน แล้วลั่วหลันหลบหลีก

ลั่วหลันกระตุกมุมปาก คิดในใจว่าไม่แปลกใจที่นางได้เป็นไท่จื่อเฟย นางโง่เหมือนกับรัชทายาทสุนัขคนนั้นจริงๆ พูดไม่กี่ประโยคก็ตกหลุมพรางแล้ว

เดิมทีเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องคลุมเครือ ฮ่องเต้จะไม่ตัดสินว่าใครผิด เมื่อเป็นแบบนี้ไม่สู้จบเร็วหน่อย เลี่ยงเสียเวลากับเรื่องนี้ทำให้ตัวเองเสียหน้า

นึกถึงตรงนี้ นางเม้มริมฝีปากพูดด้วยน้ำเสียงเสียใจ

“เป็นความผิดของลั่วหลัน ไท่จื่อเฟยสั่งสอนลั่วหลัน ข้าไม่ควรบังเอิญทำผ้าเช็ดหน้าในมือตก แม้จะทำตกแล้ว ข้าก็ไม่ควรก้มตัวไปเก็บ ให้ไท่จื่อเฟยเอวเคล็ดตอนจะสั่งสอนลั่วหลันเพราะเหตุนี้ ขอโทษ ฝ่าบาทโปรดลงโทษความโง่เขลาของลั่วหลันที่เสียมารยาทต่อไท่จื่อเฟย”

ฮ่องเต้ฟังความหมายในคำพูดของพวกนางออกเป็นธรรมดา ไม่ว่าใครถูกใครผิด หรือตอนนั้นเพราะสาวใช้คนไหนทำให้เกิดการขัดแย้ง ลั่วหลันไม่ได้ชนทำให้อู๋หลินหลินเอวเคล็ด เป็นเพราะนางคิดจะลงมือตีคนแต่ไม่สำเร็จ

ฮ่องเต้คิดถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้วแน่น ยกมือพูดห้ามว่า

“เอาล่ะ เรื่องนี้ก็พอแค่นี้ ไม่ต้องเพราะเรื่องนี้รบกวนงานเลี้ยงวันเกิดของสนมรัก”

อู๋หลินหลินได้ยินคำนี้ก็เรียกอย่างไม่ยอมถอย

“เสด็จพ่อ ท่านต้องตัดสินแทนลูก หากไม่ใช่เพราะนาง ลูกจะเอวเคล็ดได้อย่างไร?”

ฮ่องเต้มองนางตอบเสียงเย็นชาว่า

“หรือไท่จื่อเฟยอยากให้ข้าถามคำพูดที่เจ้าเพิ่งพูดไป?”

ได้ยินฮ่องเต้พูดแบบนี้ อู๋หลินหลินก้มหน้าอย่างไม่มีเหตุผล

เมื่อครู่นางบอกว่าสุ่ยลั่วหลันชนนางแท้ๆ ต่อมาระหว่างสนทนาพูดความจริงออกมาแล้ว ตอนนี้สายไปแล้วที่จะเรียกร้องความรับผิดชอบจากสุ่ยลั่วหลัน หากสุ่ยลั่วหลันจี้ถามเรื่องตัวเองใส่ร้ายนางอีก อย่างนั้นไม่แน่ว่านางอาจเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

นางคิดถึงตรงนี้ ถลึงตาใส่ลั่วหลันอย่างโมโห ฉีกผ้าเช็ดหน้าในมือกัดฟันอย่างโกรธแค้น

ถึงแม้นางจะไม่พอใจ แต่ก็ทำได้แต่กลืนความโกรธลงไป ถึงอย่างไรต่อไปยังมีโอกาสจัดการผู้หญิงที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้ นางไม่รีบ

ฮ่องเต้เห็นสุดท้ายอู๋หลินหลินก็สงบลงก็พูดกับลั่วหลันแล้วโบกมือ

“ข้างซีเอ๋อร์มีที่ว่าง เจ้าก็นั่งตรงนี้เถอะ ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นอวี้หวังเฟยนั่งอยู่ตรงมุมก็ไม่กลัวคนอื่นนินทา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน