พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 173

ฮ่องเต้เอ่ยปากแล้ว ลั่วหลันทำได้แต่เดินจากตำแหน่งของตัวเองมาอย่างจนใจ อาหงและอาไฉ่รู้สึกกังวลอยู่บ้าง

“หวังเฟย……”

“หวังเฟย……”

ลั่วหลันพูดกับพวกนางทั้งสองเสียงเบาว่า

“ไม่เป็นไร รออยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัว”

นางมาถึงตรงกลาง สองมือซ้อนทับกัน ยืนก้มหน้าด้วยกิริยาสง่างาม รอฮ่องเต้เอ่ยก่อน

เห็นนางยืนอยู่หน้าตัวเอง อู๋หลินหลินก็โกรธทันที ชี้นิ้วไปที่นางร้องไห้อย่างไม่เป็นธรรมขึ้น

“เสด็จพ่อเป็นผู้หญิงป่าเถื่อนที่มาจากชนบทคนนี้ เดินเร็วราวกับลม ชนข้าล้มแล้ว เสด็จพ่อต้องตัดสินแทนลูกด้วย!”

ได้ยินอู๋หลินหลินพูดแบบนี้ พระสนมฉางกุ้ยเฟยมองลั่วหลันด้วยความสนุกไม่กลัวเรื่องใหญ่ มุมปากยกขึ้นเหมือนกำลังรอดูความสนุกของนาง

พระสนมลี่กุ้ยเฟยคนนั้นกลับดูสงบนิ่ง เหมือนเฉยเมยแต่มีความรู้สึกทำให้คนเดาไม่ออก

ฮ่องเต้มองสุ่ยลั่วหลัน จู่ๆ ก็ถามขึ้น

“หลินหลินบอกว่าเจ้าทำนางบาดเจ็บหนัก เป็นความจริงหรือไม่?”

ลั่วหลันย่อตัวตอบอย่างไม่รีบไม่ร้อน

“ทูลฝ่าบาท ไท่จื่อเฟยพูดผิด ประการแรก ข้าสุ่ยลั่วหลันไม่ใช่ผู้หญิงป่าเถื่อนคนหนึ่ง ข้าเป็นอวี้หวังเฟยที่พระสนมฉางกุ้ยเฟยเป็นคนไปสู่ขอมา ฝ่าบาทก็ยอมรับแล้วเช่นกัน ตอนนี้ไท่จื่อเฟยทำลายชื่อเสียงอวี้หวังเฟยเช่นข้าต่อหน้าทุกคนว่าเป็นผู้หญิงป่าเถื่อนเพราะอะไร? เป็นเพราะดูถูกตัวข้าสุ่ยลั่วหลัน หรือว่าดูถูกสายตาของพระสนมฉางกุ้ยเฟย?”

คำพูดแต่ละคำของนางราวกับเข็ม ทำให้อู๋หลินหลินคาดไม่ถึง คนในงานก็กังวลแทนนาง

ทุกคนต่างรู้ว่าปีนั้นอวี้อ๋องพยายามสังหารพ่อถูกกักบริเวณตลอดชีวิต และเขายังเป็นคนที่ใกล้ตายคนหนึ่ง อวี้หวังเฟยแค่ในนามคนนี้ก็แค่ของที่วางข้างศพเท่านั้นเอง

ตอนนี้ นางกลับกล้าปะทะกับไท่จื่อเฟยต่อหน้าสาธารณะ? นางช่างใจกล้ามากจริงๆ

ในคนเหล่านี้ มีแค่สายตาของอวี๋เฉี่ยวเฉี่ยวที่มองนางอย่างสดใส

อู๋หลินหลินได้ยินนางพูดแบบนี้ก็รีบอธิบายว่า

“ไม่ใช่อย่างนั้น เจ้าอย่ายุแยงอยู่ตรงนี้ ข้าหมายความว่าเจ้าเป็นคนที่มาจากชนบทนี่ถูกต้องกระมัง! เจ้าเดินเร็ว ทำให้ข้าเอวเคล็ดก็เป็นเรื่องจริงใช่ไหม!”

“ผิดอย่างแน่นอน”

ลั่วหลันหันไปมองนางตอบเน้นทีละคำว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน