พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 189

“ไปๆๆ เจ้าไปเดี๋ยวนี้เลย”

เหลิ่งอวิ่นโบกมือให้นางด้วยท่าทางที่รำคาญ

จากการสนทนาของพวกเขา ลั่วหลันก็พอจะรู้ ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจริงๆ เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ท่านปู่ของพวกเขาเป็นคนคนเดียวกัน

พระเจ้า!

คนพวกนี้จะมั่วจริงๆ เป็นญาติที่ดีต่อกันแต่แรกก็ดีอยู่แล้ว ทำไมถึงต้องแต่งงานกันด้วยนะ ไม่รู้สึกอึดอัดเวลาที่จะอยู่ด้วยกันเหรอ

แต่พอมาคิดอย่างรอบคอบแล้ว หากในอนาคตเหลิ่งอวิ่นได้เป็นฮ่องเต้จริงๆ อู๋หลินหลินก็จะได้เป็นฮองเฮา ตำแหน่งที่สูงสง่าขนาดนี้ จะให้คนนอกได้ไปได้ยังไง

เมื่อคิดแบบนี้แล้ว นางเองก็พอจะเข้าใจการที่เป็นญาติใกล้ชิดสนิทแต่มาแต่งงานกัน

เมื่ออู๋หลินหลินเห็นเหลิ่งอวิ่นด่าว่านางต่อหน้าลั่วหลัน นางก็จ้องมองลั่วหลันด้วยความโกรธเกลียด จากนั้นก็กระทืบเท้าแล้ววิ่งไปฟ้อง

เหลิ่งอวิ่นขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ “ช่างหยิ่งผยองจริงๆ ถ้าไม่ใช่เห็นแก่ท่านป้า ข้าคงหย่ากับเจ้าไปนานแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันไปพูดกับลั่วหลันว่า

“ต้องขอโทษด้วย แม้ว่าในจวนรัชทายาทจะมีผู้หญิงนับไม่ถ้วน แต่ก็น้อยคนนักที่จะเป็นแบบเจ้า เป็นความอับอายของวงศ์ตระกูล เป็นความอับอายของวงศ์ตระกูลจริงๆ!”

แม้ว่าสิ่งที่เขาพูดจะดูเศร้า แต่ลั่วหลันกลับรู้สึกว่าเขาน่ารำคาญยิ่งกว่าเดิม

ตัวเขาเองเป็นคนที่ไม่ชาญฉลาดอะไร จะแต่งงานกับหญิงที่ดีได้ยังไงกัน

ลั่วหลันเดินไปที่ลานหลังของจวนรัชทายาทภายใต้การนำพาของเขา ผ่านทางเดินระเบียง เดินผ่านสวนดอกไม้ จากนั้นถึงได้มาถึงลานที่เงียบสงบ

เหลิ่งอวิ่นมีสีหน้าที่เคร่งขึมและพูดกับทหารสองคนที่เฝ้าประตูว่า

“นางกินอะไรหรือยัง”

หนึ่งในนั้นตอบว่า

“ยังขอรับ อาหารที่ส่งเข้าไปเมื่อกี้ ถูกส่งออกมาในสภาพเดิมขอรับ”

เหลิ่งอวิ่นขมวดคิ้วแน่น และเขาพูดด้วยความโกรธว่า

“หากเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของข้า ข้าเอาเรื่องพวกเจ้าแน่”

เมื่อพูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นแล้วเคาะประตูเบาๆ จากนั้นก็พูดอย่างเอาใจว่า

“คนสวย ข้าจะเข้ามาแล้วนะ ข้าพาหมอมาด้วย”

ข้างในไม่มีเสียงอะไร เขาจึงเปิดประตูเข้าไปเอง ลั่วหลันยืนลังเลอยู่ที่หน้าประตู เขาจึงรีบหันกลับมาเรียก

“หมอสุ่ย เชิญเข้ามา”

ลั่วหลันมองไปที่อาไฉ่และอาหง จากนั้นจึงยกเท้าแล้วเดินไป

เหลิ่งอวิ่นเดินไปพลางพูดเสียงเบาว่า

“ที่รัก หมอคนนี้ที่ข้าเชิญมาสุดยอดมาก มีเพียงนางคนเดียวที่สามารถช่วยลูกชายของเราได้ ให้นางดูให้เจ้าหน่อยนะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน