พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 197

สิ้นคำพูดนี้ แววตาของฮ่องเต้พลันฉายแววหม่นหมองเจือด้วยความว้าเหว่

ฉางกุ้ยเฟยน้อมกายลงเล็กน้อย พลางทูลตอบว่า

“หม่อมฉันเข้าใจดีเพคะ และจะหาโอกาสไปเยี่ยมเยียนอวี้เอ๋อร์ให้จงได้ อย่างไรก็ตาม หม่อมฉันคิดว่า สุ่ยลั่วหลันผู้นั้น แม้จะเข้าใกล้จวนอวี้อ๋องด้วยเจตนาแอบแฝง แต่นางคงไม่คิดทำร้ายอวี้เอ๋อร์หรอกเพคะ อวี้เอ๋อร์ก็เป็นเพียงหนทางให้นางได้เข้าเฝ้าฝ่าบาท นางคงต้องดูแลเอาใจใส่อวี้เอ๋อร์เป็นอย่างดี ฝ่าบาทวางใจเถิดเพคะ”

ทุกถ้อยคำของนางล้วนตอกย้ำให้ฮ่องเต้ระลึกว่า แท้จริงแล้ว สุ่ยลั่วหลันที่เข้ามาในจวนอวี้อ๋องนั้น ก็เพื่อหวังเข้าใกล้ฮ่องเต้ และหาโอกาสลอบปลงพระชนม์นั่นเอง

ฮ่องเต้ยืนนิ่งอยู่กับที่ มือทั้งสองแม้จะไพล่อยู่เบื้องหลัง แต่กลับกำแน่นจนกลายเป็นหมัด

เขาควรจะคาดคิดได้ตั้งนานแล้วว่าที่สุ่ยลั่วหลันผู้นี้ยอมแต่งกับอวี้เอ๋อร์นั้นย่อมแฝงไปด้วยจุดประสงค์อื่น สตรีนางใดเล่าที่งดงามดังดอกไม้แรกแย้มจะยินยอมแต่งงานกับบุรุษที่กึ่งเป็นกึ่งตาย? หญิงสาวบริสุทธิ์นางใดเล่าที่ยินยอมทนทุกข์เป็นแม่หม้ายไปชั่วชีวิต? ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น นางยังมีความสามารถพิเศษที่เหนือกว่าคนทั่วไป สตรีเช่นนี้นั้นหาใช่ผู้มีชาติกำเนิดธรรมดา อีกทั้งจะยอมสงบเสงี่ยมเจียมตนอยู่เคียงข้างเหลิ่งอวี้ผู้ถูกกักบริเวณได้อย่างไร?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฮ่องเต้ก็รู้สึกหงุดหงิด เขายอมรับในใจว่าก่อนหน้านี้หลอกตัวเอง เขาเคยดีพระทัยที่เหลิ่งอวี้ได้แต่งงานกับสตรีเช่นนาง แต่กลับลืมไปว่านางอาจมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง

เหลิ่งซีพรวดพราดเข้ามาในห้องทรงพระอักษร กิริยามารยาทอันผลีผลามของเขาทำให้มุมปากของฉางกุ้ยเฟยปรากฏรอยเหยียดหยาม

ฮ่องเต้เห็นท่าทางรีบร้อนของเหลิ่งซี ก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“ช่างไม่มีมารยาท หลี่เฟยอบรมสั่งสอนเจ้าเช่นไรกัน?”

เหลิ่งซีมองไปยังฉางกุ้ยเฟยที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ก่อนจะประสานมือทำความเคารพฮ่องเต้และกล่าวว่า

“เสด็จพ่อ ลูกมีเรื่องด่วน จึง...จึงมิได้ระวังคำพูดและการกระทำ โปรดลงโทษลูกด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ปิดปากแล้วไอเบา ๆ ก่อนจะกลับไปนั่งโต๊ะมังกร และโบกมือให้ฉางกุ้ยเฟย

“เจ้าออกไปก่อนเถิด!”

ฉางกุ้ยเฟยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะย่อกายถวายบังคม “หม่อมฉันลาเพคะ”

เมื่อเห็นนางเดินออกจากประตูห้องทรงพระอักษร เหลิ่งซีก็กล่าวขึ้นอย่างรีบร้อนว่า

“เสด็จพ่อ ได้ยินมาว่ามีคนสงสัยในตัวตนของอวี้หวังเฟย ลูกไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่มีปี่มีขลุ่ยของเขา ฮ่องเต้ก็กวาดมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่เคร่งขรึม แล้วถามว่า

“เจ้าไม่ได้ปิดกั้นตัวเองโดยการไม่ยุ่งเรื่องราชวงศ์หรอกหรือ? ทำไมจู่ ๆ ถึงมาสนใจเรื่องนี้?”

เหลิ่งซีเม้มริมฝีปาก และประสานมือพูดด้วยท่าทางที่ชอบธรรมว่า