พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 205

ครู่เดียวประตูก็เปิดออกเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด อาศัยแสงสลัว ลั่วหลันรู้ว่ารัชทายาทจอมโฉดมาถึงแล้ว

คล้อยหลังเสียงประตูปิดลง เสียงของรัชทายาทก็ดังขึ้น

“ลั่วหลัน ข้ามาแล้ว เจ้าอยู่หรือเปล่า”

ลั่วหลันยิ้มมุมปาก นางลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องโถง กอดอกมองเหลิ่งอวิ่นที่กำลังก้มเอวเข้ามา พูดอย่างดูถูก

“เหตุใดรัชทายาทระแวดระวังขนาดนี้ กลัวหรือ?”

เหลิ่งอวิ่นเห็นหญิงสาวที่เขาเฝ้าคะนึงหาทั้งวันทั้งคืนยืนอยู่ตรงหน้า ถูมือแรงๆ ส่ายหัวดิก

“เปล่า รัชทายาทมีอะไรต้องกลัว คนเดียวในโลกที่ข้ากลัวก็คือเจ้าลั่วหลัน ข้าทั้งกลัวทั้งรักเจ้า”

เขาโผเข้าไปหานาง ลั่วหลันเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวข้างนอก เห็นว่าข้างนอกเงียบกริบ จึงพูดสบายๆ ว่า

“ฝ่าบาทไม่ต้องรีบ! หม่อมฉันยังมีหลายเรื่องจะพูดกับท่าน”

เหลิ่งอวิ่นอดรนทนไม่ไหวแล้ว พูดน้ำเสียงหงุดหงิด

“ข้ารอไม่ไหวแล้ว อยากจะคุยเรื่องอะไรอีก”

ลั่วหลันยกมือขึ้นทำท่าให้เขานั่งลง เบะปากพูดอย่างน้อยใจว่า

“ท่านก็รู้ว่าเหลิ่งอวี้นอนติดเตียง หม่อมฉันอยากคุยกับเขา แต่เขาไม่ยอม หม่อมฉันจึงรู้สึกว่างเปล่าทุกวัน อยากคุยกับใครสักคน ท่านคุยเป็นเพื่อนหม่อมฉันไม่ได้หรือเพคะ อีกอย่าง เรื่องดีๆ ไม่กลัวสายเกินไป ท่านไม่อยากคุยเป็นเพื่อนหม่อมฉันหรือ”

“ได้สิๆ”

เมื่อเห็นความไม่พอใจในน้ำเสียงของลั่วหลัน เหลิ่งอวิ่นก็รีบพยักหน้า “แน่นอนว่าข้าเต็มใจที่จะคุยกับเจ้า พูดตามตรง แม้ว่าข้าจะมีสนมมากมายในจวนรัชทายาท แต่มีไม่กี่คนที่คุยกับข้าได้ พวกนางรู้จักแต่แต่งตัวก็เท่านั้น ได้ใช้เวลากับผู้หญิงอย่างเจ้า เรียกได้ว่าข้าฝันยังยากจะได้มา”

ลั่วหลันถอนหายใจ พูดอย่างคับแค้นใจ