พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 246

พูดของเขาแต่ละคำเหมือนดั่งเข็ม ทำให้ฝ่าบาทได้ยินแล้วโกรธมาก ลูกชายของตัวเอง พูดเพื่อหญิงชนบทคนนี้ทุกอย่าง ทำให้เขาผิดหวังจริง ๆ

แต่ฮ่องเต้อย่างเขาจะทำอย่างไรได้ พูดถึงหญิงสาวคนนั้นมากเกินหนึ่งคำ ลูกชายของตัวเองก็จะไปเป็นคนธรรมดา ไปอยู่กับหญิงสาวคนนั้น

คำพูดนี้หากพวกฟานอ๋องได้ยินเข้า ต้องหัวเราะเยาะตระกูลเหลิ่งจนฟันร่วงแน่ โดยเฉพาะเจิ้นหนานอ๋อง กองกำลังของเขาใกล้จะถึงเมืองแล้ว ไม่ได้เจอมาหลายปีแบบนี้ เขาจะทำให้เจิ้นหนานอ๋องเห็นเป็นเรื่องตลกไม่ได้

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็มีสีหน้าเคร่งเครียด หายใจออกช้า ๆ พยายามระงับความโกรธและกล่าวเบา ๆ ว่า

“ซีเอ๋อร์กับหมิงเอ๋อร์ล้วนยังไม่ได้แต่งงาน ญาติผู้หญิงในงานเลี้ยงประจำปีค่อนข้างมาก ดังนั้นให้นางออกงานด้วยเถอะ ถึงตอนนั้นข้าจะสั่งให้คนส่งชุดพิธีการยกดิ้นเงินดิ้นทองชั้นดีไปให้หนึ่งชุด”

ถึงแม้คำพูดของฝ่าบาทจะมีความไม่เต็มใจแฝงอยู่ แต่มุมปากของเหลิ่งอวี้กลับแอบยกขึ้น

เขาควรให้ทุกคนรู้จักอวี้หวังเฟยของเขาแล้ว

……

การนอนหลับนี้ ลั่วหลันนอนนานมาก นานจนนางรู้สึกตัวเองนอนจนมืดฟ้ามัวดินหรือเปล่า?

ตอนนางลืมตาตื่นอย่างสะลึมสะลือ ก็สบเข้ากับดวงตาหล่อเหล่าที่ทำให้นางหลงใหล

ดวงตาคู่นั้น มองนางอย่างตรง ๆ เหมือนกับชมงานศิลปะ ไม่ละสายตาแม้แต่น้อย

“หลันเอ๋อร์ เจ้าตื่นแล้วหรือ?”

ตอนนางลืมตาขึ้น เสียงอันนุ่มนวลดุจสายน้ำของเขาก็ดังเข้ามาในหูของนาง

นางอมยิ้มและพยักหน้า บนใบหน้าเขินอายมีความน่ารักแฝงอยู่ “ข้าหลับไปนานแค่ไหน?”

“ตอนข้ากลับมาเจ้ากำลังหลับอยู่ หลับมาทั้งวันเลย”

ที่แท้ก็ทั้งวัน นางคิดว่าทั้งปีเสียอีก

พูดจบ เขาเอามือวางบนหน้าผากนาง และกล่าวด้วยความอ่อนโยนว่า

“เจ้านอนอีกสักพักเถอะ ข้าจะไปสั่งให้คนเอาของมาให้เจ้ากิน ท้องหิวแล้วใช่ไหม?”

เขาเพิ่งพูดจบ ท้องของนางก็ร้องจ๊อก ๆ ขึ้นมาจริง ๆ นางหน้าแดงด้วยความอายเล็กน้อย เหลิ่งอวี้กลับยกมือลูบท้องของนางเบา ๆ และกล่าวเบา ๆ ว่า

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องหิว รอเดี๋ยวนะ”

พูดจบ เขาเหมือนกับกระต่ายมีความสุข ลากร่างอันสูงโปร่งของเขา ย่างเท้าออกไปนอกประตูด้วยความรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยกข้าวต้มเพิ่มไข่ไก่ถ้วยหนึ่งมาตรงหน้านาง นางกำลังจะลุกขึ้น ก็โดนมือขนาดใหญ่ของเขากดไว้

“อย่าลุก ตอนนั้นเจ้าก็ปรนนิบัติข้าแบบนี้ ตอนนี้ข้าปรนนิบัติเจ้าบ้าง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน