พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 245

เหลิ่งอวี้เขียนด้วยตัวเอง”

เมื่อมองดูตัวอักษรที่คุ้นเคยเหล่านี้ ลั่วหลันก็คลี่มันออก จุดไฟเผามันบนเปลวเทียน เผามันทีละเล็กทีละน้อย ในส่วนลึกของดวงตาของนาง สีหน้านั้นก็เปลี่ยนเป็นลึกซึ้งเกินหยั่งถึง

แม้ว่านางจะไม่ต้องการกลับไปอย่างมาก แต่ก็รู้ว่าเหลิ่งอวี้คงช่วยอะไรไม่ได้ ฮ่องเต้ไม่อยากให้เขาออกจากวัง เขาก็ไม่สามารถออกจากวังได้ เพื่อที่จะอยู่กับเหลิ่งอวี้ นางไม่มีทางเลือกอื่น…

เช้าวันรุ่งขึ้น นางสั่งให้อาไฉ่และอาหงเก็บสัมภาระ และให้จางหยวนติดประกาศที่หน้าประตูหุยชุนถัง ว่าหุยชุนถังปิดทำการ วันที่เปิดทำการยังไม่มีกำหนด จากนั้นจึงพาคนทั้งหมดออกจากประตู

เมื่อนั่งอยู่ในรถม้าหลวงที่เตรียมไว้ให้นาง มองกลับไปดูประตูของหุยชุนถังที่ล็อคเเล้ว หว่างคิ้วของนางมีความอาลัยอาวรณ์มากขึ้นเล็กน้อย

ก่อนออกเดินทางนางให้จางหยวนเเจ้งไปยังที่ว่าการท้องถิ่น หากพวกนางไม่กลับมาเมื่อครบกำหนดค่าเช่าหนึ่งปี บ้านหลังนี้ก็สามารถเปลี่ยนเจ้าของได้

ถึงเเม้นางจะรู้ว่าพวกเขาคงจะไม่กลับมาอีก แต่ก็อยากจะเก็บความทรงจำไว้ ให้ตัวเองรู้ว่าใจของนางเป็นอิสระ

ที่นี่ นางคิดว่ามันจะทำให้นางใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบได้ตลอดไป แต่สุดท้าย นางก็ยังคงต้องจากไป ยังคงต้องกลับไปยังดินแดนแห่งความเจริญรุ่งเรืองที่ไม่ใช่ของนาง

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ในใจของนางก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ตราบใดที่ได้อยู่กับเหลิ่งอวี้

ขณะที่ดวงตาของนางเคลื่อนไหว นางก็หดศรีษะที่ยื่นออกไปกลับเข้ามา ปิดม่านรถม้า รถจึงเคลื่อนตัวออกจากที่นั่นอย่างช้าๆ

รถม้าของพวกเขาเดินทางถึงจวนอวี้อ๋องในเมืองหลวงก่อนวันปีใหม่สามวัน เนื่องจากไม่รู้ว่าพวกเขาจะกลับมาเมื่อไร ตอนที่นางกลับมา เหลิ่งอวี้จึงไม่อยู่ อากังบอกว่าเขาไปพบแม่ทัพคนหนึ่ง ส่วนจะเป็นใคร อากังไม่รู้และไม่กล้าถามอะไรมาก

หลังจากที่ลั่วหลันกลับมา เสี่ยวจื้อก็ตื่นเต้นที่สุด เดินตามนางไปมา ถามนู่นถามนี่ ทำให้หลิ่วเม่ยตำหนิเขาไม่หยุดว่าพูดมากเกินไป ลั่วหลันกลับไม่โกรธ แต่กลับนำของเล่นที่นำมาจากเมืองหนิงหลัวให้เขา

หลิ่วเม่ยยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารกลางวันให้นาง แต่นางโบกมือปฏิเสธ

“ข้าเหนื่อยมาก อยากจะนอนพัก บอกทุกคนที่กลับมาจากเมืองหนิงหลัวว่าวันนี้ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ไปนอนพักกันเถอะ!

เมื่อหลิ่วเม่ยเห็นเช่นนั้น ก็รีบดึงเสี่ยวจื้อ “ไปกันเถอะ ให้พระชายานอนพักสักครู่ เจ้าเสียงดังเกินไป”

เสี่ยวจื้อจึงมองลั่วหลันด้วยสายตาอ้อนวอน เม้มปากพยักหน้า “ถ้าเช่นนั้นพี่สาวนอนพักเถอะ เสี่ยวจื้อจะรอจนกว่าท่านจะตื่นแล้วค่อยคุยกับท่าน เสี่ยวจื้อมีเรื่องมากมายอยากจะคุยกับท่าน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน