พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 265

หลังจากเสียงโอเวอร์โทนดังขึ้น จังหวะดนตรีพิณกระฉับกระเฉงก็ดังขึ้น...

ไม่นาน เสียงพิณก็เบาลง ค่อยๆ เข้าสู่ท่อนจบ พลันจบลงช้าๆ...

หลังจากเพลงจบ บรรยากาศก็เงียบกริบ ทุกคนจมอยู่ในความเงียบ ไม่อาจถอนตัวได้

ลั่วหลันยกยิ้มมุมปาก เก็บนิ้วเรียว พูดขึ้นแช่มช้า

“ฝ่าบาท ทุกท่าน เพลงที่หม่อมฉันบรรเลงมีชื่อว่า ‘ลำนำอรุณรุ่งแห่งวสันต์’ แม้จะสั้นแต่ก็มีความหมายลึกซึ้ง”

"อ้อ?"

ฮ่องเต้ออกจากอารมณ์เพลงของนาง ถามสีหน้าประหลาดใจ

"เพลงนี้มีความหมายว่าอะไร"

ลั่วหลันยืนขึ้นถอยหลังไปสองสามก้าว ประสานมือพูดช้าๆ ว่า

“ชื่อของเพลงนี้คือ ‘ลำนำอรุณรุ่งแห่งวสันต์’ ย่อมเกี่ยวข้องกับฤดูใบไม้ผลิ ต้นเพลงเริ่มต้นจากเสียงเบา บอกเป็นนัยว่าฤดูใบไม้ผลิกำลังมาเยือน ผู้คนต่างเพลิดเพลินอย่างสบายๆ กับความอบอุ่นและความเงียบสงบของฤดูใบไม้ผลิ รู้สึกถึงความหวังที่ฤดูใบไม้ผลินำมาให้... ครึ่งหลังของเพลงเป็นจังหวะที่กระฉับกระเฉง บ่งบอกว่านับแต่เริ่มฤดูใบไม้ผลิ ผู้คนเริ่มมีความหวังในชีวิตอย่างไร้ที่สิ้นสุด ท้ายเพลงสื่อความว่า ไม่ว่าฤดูใบไม้ผลิจะสวยงามเพียงใด ในที่สุดมันก็จะผ่านไป บทเพลงประดุจชีวิตคนเรา สั้นๆ เพียงไม่กี่สิบปี สุดท้ายก็ต้องจากลา

"โอหัง"

อู๋หงที่หน้าดำคร่ำเคร่งตลอดเวลาตบโต๊ะโมโห ชี้ไปที่นางฮึดฮัด

“อวี้หวังเฟยช่างโอหังนัก พูดจาไม่เป็นมงคลต่อหน้าฮ่องเต้ในวันปีใหม่ เจ้าตั้งใจทำให้ฮ่องเต้ไม่พอใจ ดูแล้วสาวบ้านป่าไม่มีมารยาทจริงๆ”

“กล้าดีอย่างไร”

ลั่วหลันมองกลับโดยไม่หวาดกลัว แม้ว่าน้ำเสียงจะอ่อนโยน แต่ก็มีความเฉียบขาดที่ประมาทไม่ได้

“แม่ทัพอู๋ ข้ากำลังพูดถึงความหมายของเพลง ท่านคิดเชื่อมโยงกับฮ่องเต้ ขอล่วงเกินถามว่าท่านหมายถึงอะไร”

"ข้า..."

อู๋หงรู้ว่าพลั้งปาก ได้แต่หยุดปากอย่างโมโห

หวงซื่อสยงพลันปรบมือ หัวเราะแห้งๆ

“ดีมาก เพลงของอวี้หวังเฟยเป็นเพลงที่หาได้ยากในโลก เมื่อครู่ฟังแล้ว ข้ารู้สึกจิตใจสงบ ราวกับว่ากลับไปสู่ฤดูใบไม้ผลิจริงๆ ข้ารู้สึกว่าอวี้หวังเฟยเป็นฝ่ายชนะในรอบนี้”

ขณะนั้นเอง อู๋หยวนจางที่เงียบมาตลอดเอ่ยแทรกว่า

“เพลงของอวี้หวังเฟยสั้นเกินไป ฟังไม่ออกถึงเสน่ห์ของมัน ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าการประลองรอบนี้ไม่ควรให้นางชนะ อย่างมากที่สุดเสมอกันก็พอ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน