พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 286

ข่าวที่เสี่ยวจื้อถูกหากพบส่งมาถึงตำหนักเป่าเหออย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่เจิ้นหนานอ๋อง แม้แต่ฝ่าบาทและทุกคนในนั้นก็รีบมาตรวจสอบดูสอบทันที

เวลาคับขัน ลั่วหลันสั่งให้คนวางเสี่ยวจื้อไว้ที่เดิม นางจะตรวจสอบเขาดูว่ายังช่วยได้หรือไม่

นางหลับตาแน่น มืออันสั่นเทาทาบนิ้วลงบนชีพจรของเขา ตอนนี้เสี่ยวจื้อไม่มีความรู้สึก ไม่มีชีพจร ไม่สามารถหายใจเองได้ หลังจากทราบข้อมูลเหล่านี้ นางคุกเข่าลงบนพื้นอย่างกะทันหัน วางมือทั้งสองข้างลงบนหน้าอกของเขา เริ่มออกแรงกด หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง…เพื่อใช้การปั๊มหัวใจดึงเขากลับมาจากเงื้อมมือพญามัจจุราช

ทันใดนั้น เหลิ่งจื่ออันก็พุ่งเข้ามาด้วยความบ้าคลั่ง เขาผลักลั่วหลันออกไปทันที และอุ้มเสี่ยวจื้อไว้ในอ้อมแขน และร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุด

“เจ้าจะทำอะไร เจ้าห้ามแตะต้องเขา ลูกพ่อ ลูกพ่อเจ้าเป็นอะไรไป? ใครทำร้ายเจ้า? เจ้าลืมตามองพ่อสิ อ้า…”

เขาเขย่าร่างของเสี่ยวจื้อไม่หยุด เสี่ยวจื้อยังคงแน่นิ่ง บนใบหน้าอันขาวซีดราวกับกระดาษไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย

“เสี่ยวจื้อ ลูกพ่อ เจ้าเพิ่งเรียกข้าว่าพ่อ ทำไมจากไปแบบนี้ ไม่มีเจ้า พ่อจะมีชีวิตอยู่อย่างไร? อ้า…”

เสียงร้องไห้ของเหลิ่งจื่ออันดังไปทั่วทั้งในและนอกพระราชวัง ฝ่าบาทที่สงบมาตลอดก็อดหันหน้าไปทางอื่น และแอบเช็ดหางตา

หลิวเต๋อชังกับหวงซื่อสยงก็กำหมัดแน่น ดวงตาเป็นสีแดงก่ำ บนใบหน้าของพ่อลูกตระกูลอู่มองไม่เห็นความสุขและความเศร้า เหลิ่งซีกับเหลิ่งหมิงต่างแอบปาดน้ำตา ส่วนเหล่าขุนนางที่เหลือก็ส่ายหัวด้วยความเสียดาย

ทันใดนั้น มือของเหลิ่งจื่ออันก็สัมผัสโดนลำคอของเสี่ยวจื้อ จู่ ๆ เขาก็ตวาดด้วยความโกรธราวกับบ้าคลั่ง ลูกชายข้าถูกคนรัดคอตาย รัดคอตายทั้งเป็น ทหาร!”

ได้ยินเสียงร้องกะทันหันของเขา ตัวเซิงและคนอื่น ๆ ก็สิ่งเข้ามา

เหลิ่งจื่ออันเบิกดวงตาสีแดงฉานที่เลือนรางเพราะน้ำตา และกัดฟันกล่าวด้วยเสียงเย็นชาอย่างสิ้นหวังว่า

“ส่งสัญญาณให้เหล่าทหารจากอวิ๋นหนานเข้าวังโดยเร็ว แก้แค้นแทนซื่อจื่อน้อย ลูกของข้าตายแล้ว ข้ามีชีวิตอยู่จะมีความหมายอะไร!”

เขาเพิ่งพูดจบ คนในเหตุการณ์ต่างพากันหวาดกลัว ตามสถานการณ์ในตอนนี้ หากคิดจะระงับความโกรธของเจิ้นหนานอ๋อง ดูท่าจะเป็นไปไม่ได้

มือของลั่วหลันวางบนชีพจรของเสี่ยวจื้ออีกครั้ง เมื่อรู้สึกถึงชีพจรอ่อน ๆ นางตะโกนเสียงดังทันทีว่า

“หยุดโวยวายได้แล้ว เร็วเข้า รีบหาห้องเงียบ ๆ ที”

ได้ยินคำพูดของนาง เจิ้นหนานอ๋องก็ชะงัก เขาซักถามอย่างยากจะปกปิดความเสียใจ “เจ้าจะทำอะไร? เจ้าจะทำอะไรเขา? เขายังเด็กขนาดนั้น”

ลั่วหลันไม่สนใจเขา นางตวาดใส่คนรอบข้างด้วยความโมโหว่า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน