พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 285

ทั้งสองมองตากัน ลุกขึ้นกล่าวกับขันทีคนนั้นว่า

“ตอนนั้นเจ้าได้ยินความเคลื่อนไหวอะไร?”

“มะ…ไม่มี”

ขันทีคนนั้นตกใจจนหน้าเขียว ต้องให้คนสองคนช่วยประคองถึงจะยืนไหว

เห็นท่าทางของเขาไม่เหมือนกับโกหก บางทีเขาฝันก็คงนึกไม่ถึงว่า แค่พาซื่อจื่อน้อยคนนั้นไปห้องน้ำ ก็สร้างความวุ่นวายใหญ่โตร้อนขนาดนี้ หากจัดการไม่ดีอาจถึงตายได้ด้วย

เหลิ่งอวี้รู้สึกว่า ไม่อาจถามความอะไรจากปากเขาได้แล้ว ดังนั้นจึงโบกมือใส่คนรับใช้ และกล่าวด้วยเสียงเย็นชาว่า

“พาเขาออกไปเถอะ”

ขันทีถูกพาตัวไปแล้ว เขาหันกลับมาทางหลิวเวยอีกครั้ง “พวกเจ้าเคยตามหาตรงไหนกันมาบ้าง”

หลิวเวยชี้นิ้วไปรอบ ๆ พลางกล่าวว่า

“หลังจากเด็กคนนั้นหายไปตอนเช้า พวกเราตามหาแถวนี้หมดแล้ว”

“หลังกำแพงได้หาหรือยัง?”

หลิวเวยส่ายหน้า “ยังเลย ตอนนั้นคนมาค่อนข้างเยอะ ทุกคนต่างพูดมาก บอกว่าเด็กคนนั้นไม่มีทางปีนกำแพงสูงขนาดนั้น ดังนั้นราชครูอู๋ผู้ได้รับคำสั่งจากฝ่าบาทให้เป็นคน

ได้ยินคำว่าราชครูอู๋ หัวคิ้วของเหลิ่งอวี้ก็มืดมนทันที ความกังวลบนใบหน้าเพิ่มมากขึ้นเล็กน้อย

“หลังกำแพงเป็นที่ไหน?”

หลิวเวยรีบตอบว่า

“ตรงนั้นน่าจะเป็นสวนดอกไม้ เนื่องจากไม่มีทางเข้า ทั้งยังกั้นด้วยกำแพงสูง ดังนั้นจึงไม่มีคนไป ส่วนเป็นอย่างไรนั้น กระหม่อมก็ไม่ทราบ”

ได้ยินคำพูดของหลิวเวย ลั่วหลันก็อดเดาะลิ้นไม่ได้ นางมีความคิดบางอย่าง ตรงนี้อาจจะเจออะไรก็ได้

ขณะนี้ ลางสังหรณ์ร้ายทะลักขึ้นในใจ ทันใดนั้นเหลิ่งอวี้ก็ตวาดใส่หลิวเวยว่า

“สั่งให้คนเอาบันไดมาเดี๋ยวนี้”

ถึงแม้ว่าหลิวเวยและคนอื่น ๆ จะยังคิดว่าเสี่ยวจื้อไม่มีทางปีนขึ้นไปยังช่องลมสูงขนาดนั้นได้ และไม่มีทางปีนกำแพงสูงขนาดนั้นได้ แต่ก็ไม่กล้าลังเลต่อคำสั่งของอวี้อ๋อง ไม่นาน บันไดก็วางอยู่ข้างกำแพงนั้นแล้ว

เหลิ่งอวี้ห้ามหลิวเวยที่คิดจะปีนขึ้นไปคนแรก ยืนอยู่ใต้บันได เขาสูดลมหายใจเข้าลึก จับมือของลั่วหลัน ฝ่ามือของนาง เย็นเหมือนถูกจุ่มน้ำแข็ง นางกลัวว่าด้านหลังกำแพงนั้นจะมีเรื่องที่ทำให้นางคิดไม่ถึงจริง ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน