พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 298

ได้ยินนางพูดแบบนี้ เหลิ่งอวี้ยกมือกุมมือนางไว้แน่น ในดวงตาดำมืดมีคำที่พูดไม่ได้ ถามเสียงเบาว่า

“หลันเอ๋อร์ เจ้าเกลียดเขาไหม?”

ลั่วหลันรู้เรื่องที่เขาพูดถึง เป็นเหลิ่งจื่ออันจับนางเป็นตัวประกัน เกือบจะเฉือนคอของนางขาด

นางนึกถึงฉากนั้นแล้วตัวแข็งทื่อ ส่ายหน้าเบาๆ “เรื่องนี้ไม่ว่าเกิดกับใครก็อยากจะยอมรับ เพียงแต่การกระทำของเขารุนแรงเกินไป ข้าไม่โทษที่เขาเกลียดข้า รอตอนเขาเจอเสี่ยวจื้อ จะรู้สาเหตุที่ข้าต้องทำแบบนี้เอง”

จู่ๆ ในดวงตาของเหลิ่งอวี้มีความขุ่น เขาเอ่ยปากยิ้มขมขื่น

“ความจริงแล้วข้านับถือเสด็จอามาก เมื่อก่อนข้ารู้สึกเขาเป็นคนหยาบกระด้างและไร้สมอง ตอนนี้ข้ากลับรู้สึกว่า เขาเป็นคนที่ข้านับถือ”

“ทำไม?”

ลั่วหลันหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ชั่วพริบตาที่ดวงตาคู่งามหันไป ในดวงตามีความไม่เข้าใจหลายส่วน

เหลิ่งอวี้ถอนใจพูดต่อว่า

“เสด็จอาเพื่อลูกชายของตัวเองสามารถทำเรื่องที่คนไม่เข้าใจ เห็นได้ว่าเขารักลูกชายของเขามาก ไม่ว่าเรื่องวันนี้เขาทำถูกหรือผิด อย่างน้อยข้าคิดว่าเขาเป็นพ่อที่ผ่านเกณฑ์คนหนึ่ง ไม่เหมือนข้าไม่เคยรับรู้ถึงความรักจากพ่อ ถึง.....ถึงขั้นพ่อสำหรับข้า สู้คนอื่นยังไม่ได้”

ได้ยินคำพูดของเขา ลั่วหลันรู้ว่าเขาจะต้องนึกถึงพ่อของเขา นึกถึงฮ่องเต้ที่สำหรับเขาแล้ว ไม่มีความใกล้ชิดและความรัก

นางยกมือลูบให้รอยย่นบนหน้าผากของเขาเรียบ พูดปลอบใจว่า

“ฝ่าบาทมีฐานะสูง มักจะกังวลมีคนอยากได้ตำแหน่งของเขา ดังนั้นถึงได้แคลงใจสงสัย เขาเป็นฮ่องเต้ ท่านเป็นขุนนางก็เหมือนกับที่ท่านพูด อย่าพูดมากต่อหน้าฮ่องเต้ พูดมากจะผิดพลาด ถึงแม้เจ้าจะร้องทุกข์หมื่นคำก็สูงประโยค ‘บังอาจ’ ของเขาไม่ได้”

นางพูดถึงตรงนี้ก็หันจ้องเขาอย่างลึกซึ้งแล้วพูดต่อว่า

“หลังจากนี้รับปากข้าได้ไหม? ท่านอย่าเอาความรู้สึกที่อยากระบายไประบายต่อหน้าของเขา นั่นไม่เพียงไร้ประโยชน์ กลับทำให้เขารู้สึกท่านคิดมากเกินไป ทำให้เกิดความแคลงใจต่อท่าน”

“ข้ารู้แล้ว”

ได้ยินคำพูดอบอุ่นของนาง เหลิ่งอวี้พลิกตัวมาในตอนที่สบตากัน พยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า

“หลันเอ๋อร์ ข้ารู้ทุกอย่าง ข้าควรเข้าใจตั้งนานแล้ว ข้าไม่ควรเห็นเขาเป็นพ่อ และไม่ควรรู้สึกกับเขาเกินไป เจ้าวางใจได้ ต่อไปข้าจะไม่เสียอาการต่อหน้าคนอื่นอีกแล้ว......”

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ลั่วหลันเม้มปากยิ้ม วางมือบนริมฝีปากของเขาพึมพำว่า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน