พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 297

เขานึกถึงตรงนี้ก็กัดฟัน พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง สีหน้าที่เคยซีดเผือดกลับมาเป็นปกติ เขาประสานมือพูดกับฮ่องเต้อีกครั้งว่า

“เสด็จพ่อ เรื่องในวันนี้เป็นอุบัติเหตุจริงๆ ตอนนี้ดึกแล้ว เสด็จพ่อโปรดอนุญาตให้ลูกพาเสด็จอาออกจากที่นี่ ส่วนต่อไปจะตัดสินอย่างไร เสด็จพ่อโปรดไตร่ตรองอีกครั้ง”

ฮ่องเต้มองกระบี่เล่มตรงหน้าของเหลิ่งจื่ออัน และนึกถึงคำพูดที่เขาเพิ่งพูดไป มองลูกชายที่ถูกเขากักบริเวณสามปีตรงหน้า หัวใจของเขาสั่นไหว บางทีเพราะสงสาร หรือไม่สบายใจและเสียใจ ไม่มีใครรู้ได้

เขาค่อยๆ หลับตาลงโบกมือให้เหลิ่งอวี้ ขมวดคิ้วเล็กน้อยพูดว่า

“พาเขาออกไปเถอะ ส่วนจะลงโทษอย่างไร ค่อยหารือกันพรุ่งนี้ ข้าเหนื่อยแล้ว ออกไปเถอะ”

อารมณ์ของเหลิ่งจื่ออันยังคงรุนแรง พวกเสี่ยวหลิงจื่อจับเขาไว้แน่น ตอนเขาถูกพาตัวออกจากห้องทรงพระอักษร ยังคงตะโกนไม่หยุด

“เหลิ่งจื่อจิ้น เจ้าเป็นพ่อที่ไร้มนุษยธรรม เป็นพี่ที่ไร้คุณธรรม เป็นฮ่องเต้ที่ไร้เมตตา เจ้านี่มันทรราชจริงๆ”

คำพูดของเขา ทำให้ฮ่องเต้กำหมัดแน่ สั่นไปทั้งตัว แต่สุดท้ายเขาก็ไม่กล่าวโทษเขาหมิ่นเบื้องสูง แต่หลับตาแน่นครุ่นคิดอย่างหนัก

หลังจากเหลิ่งจื่ออันถูกนำตัวไป เหลิ่งอวี้ประสานมือพูดกับฮ่องเต้อย่างนอบน้อม

“เสด็จพ่อ ลูกทูลลา”

ถึงแม้เห็นฮ่องเต้สีหน้าไม่สู้ดี ตนก็ไม่อยากแสร้งพูดห่วงใย ฮ่องเต้สุขภาพเป็นอย่างไร เขาไม่สนใจ นับตั้งแต่สามปีก่อน เขาได้ตัดสินใจแล้ว เขาเป็นแค่คนที่สืบสายเลือด ถึงแม้ตอนนี้ตัวเองจะฟื้นฟูฐานะ เขายังคงไม่ยอมคุยกับฮ่องเต้มาก เขาแค่อยากทำเรื่องที่ตัวเองให้ดี หวังว่าสักวัน ฮ่องเต้จะสังเกตเห็น ไม่บีบให้ตัวเองเป็นท่านอ๋องในราชสำนักที่เขาไม่เห็นค่า เขาพาหลันเอ๋อร์ของเขากลับไป

……

เหลิ่งจื่ออันถูกจับขังในบ้านที่ไม่มีคนอยู่มานาน จู่ๆ อารมณ์ของเขาจากรุนแรงดิ่งลงมา ถึงขนาดไม่คิดดิ้นรนตลอดทาง

ในตอนที่ปิดประตู เขาทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ จู่ๆ ก็ปิดหน้าร้องไห้เสียงดัง ผู้ชายที่สวมชุดขนสัตว์ในตอนนี้ร้องไห้เหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง

เสียงร้องไห้ของเขา ทำให้เหลิ่งอวี้ที่กำลังจะเคาะประตูนิ่งไป ลั่วหลันยิ่งส่ายหน้าให้เขา บอกใบ้ให้เขาไม่ต้องไปรบกวน

เหลิ่งอวี้วางมือที่คิดจะเคาะประตู พูดเสียงเบากับเสี่ยวหลิงจื่อข้างๆ

“อีกสักพักยกน้ำชาของว่างเข้าไปให้เขา”

“ขอรับ ท่านอ๋อง”

เหลิ่งอวี้พยักหน้าจูงมือของลั่วหลันสีหน้าหนักอึ้งออกจากตรงนี้ไป

ตำแหน่งที่พักแห่งนี้อยู่ไม่ห่างจากห้องที่เสี่ยวจื้ออยู่ ใช้เวลาไม่นาน เหลิ่งอวี้กับลั่วหลันมาถึงหน้าห้องของเสี่ยวจื้อแล้ว

ประตูบานนั้นถูกเตะพัง จะต้องเป็นฝีมือของเหลิ่งจื่ออันแน่นอน คนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็ไม่อยู่ เห็นภาพเละเทะนี้ ลั่วหลันอดส่ายหน้ายิ้มเศร้าไม่ได้ ยกชายกระโปรงเดินเข้าห้องไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน