พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 9

เมื่อคิดอย่างนั้น นางจึงใช้มือข้างหนึ่งยกเขาขึ้นมา เปลี่ยนผ้าปูเตียงกับแผ่นรองและวางเขาลงพร้อมห่มผ้านวมผืนใหม่ให้

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ นางก็หอบอย่างหมดแรง อดไม่ได้ที่จะเท้าเอวพลางบ่นพึมพำ

“ท่านควรจะขอบคุณข้าบ้างนะ ทำไมถึงนอนนิ่งขนาดนี้ หรือว่าใกล้จะสู่ขิตแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดติดตลกของนาง ลูกกระเดือกของเขาก็สั่นไหวเล็กน้อย ก่อนเอ่ยพูดบางอย่างที่ทำให้ลั่วหลันแทบสำลัก

“ไส...หัวไป...”

ลั่วหลันมองเขาด้วยความประหลาดใจ โดยไม่โกรธที่ถูกไล่สักนิด แต่กลับตื่นเต้นที่เขาพูดได้มากกว่า

นางเดินตรงไปที่เตียงอีกครั้ง พลางเพ่งมองใบหน้าซีดราวกับกระดาษ

“นี่ท่านพูดหรือ ลืมตาได้ไหม”

ชายคนนั้นยังคงหลับตาแน่นพร้อมกับเอียงศีรษะไปอีกฝั่ง

ทันใดนั้นลั่วหลันก็ตระหนักได้ว่าชายคนนี้จะต้องมีศักดิ์ศรีค้ำคอแน่ๆ คำพูดเมื่อครู่ของนางอาจรุนแรงไปหน่อย

นางจึงเอียงศีรษะคุร่นคิดอย่างกังวล ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบเบาๆ

“อวี้อ๋อง ข้าไม่สนหรอกว่าตอนนี้ท่านจะป่วยหรือมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน แต่ข้าเป็นชายาของท่านแล้ว ข้ามีนามว่าสุ่ยลั่วหลัน เรียกข้าว่าลั่วหลันหรือหลันเอ๋อร์ก็ได้ ต่อไปนี้ข้าจะเป็นคนดูแลท่านเอง”

ทันทีที่พูดจบ ชายคนนั้นก็พ่นลมอย่างเย็นชาและคร่ำครวญด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“คนใกล้ตายอย่างข้าคู่ควรที่จะมีชายาด้วยหรือ บอกมาตรงๆ เถอะว่าเจ้าเข้าใกล้ข้าเช่นนี้มีจุดประสงค์ใด”

นี่เขาพูดได้เยอะขนาดนี้เลย? แล้วยังสงสัยว่านางมีจุดประสงค์อะไรอีก นางจะมีจุดประสงค์อะไรได้

นางหัวเราะเบาๆ พร้อมกับพูดด้วยเสียงดังขึ้นเล็กน้อย “ท่านรู้ว่าตัวเองคือคนใกล้ตาย ข้าจะทำอะไรได้อีกล่ะ ขอบอกตามตรงแล้วกัน เงินรางวัลหนึ่งพันตำลึงที่เสด็จแม่ของท่านประทานให้ถูกป้าของข้าเอาไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ข้าจึงเป็นคนของท่าน เรื่องทั้งหมดมีเท่านี้”

ลั่วหลันขยับตัวเข้าไปหาเขาด้วยความรู้สึกอยากรู้ว่าหน้าตาอย่างไรหากลืมตาขึ้นมา แม้ว่าใบหน้าจะเต็มไปด้วยแผลเหวอะ แต่มองแล้วก็ยังคงดูดีไม่น้อย

ชายคนนั้นอาจสัมผัสได้ถึงลมหายใจแผ่วเบา เขาจึงลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าอย่างชัดเจน

ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายสดใส ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังเห็นดวงดาวในค่ำคืนมืดมิด

ใบหน้าเล็กเรียว คิ้วสีอ่อน ตากลมโต จมูกเล็กและริมฝีปากบางเป็นไปตามมาตรฐาน

“แน่นอน”

ลั่วหลันเดินเข้าไปหาเขาด้วยความมั่นใจ ก่อนเผยรอยยิ้มกว้างใกล้กับใบหน้าของเขา

“ท่านต้องมีชีวิตอยู่ เพื่อข้า”

พูดจบ นางจึงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ชาติที่แล้วนางคือหมอที่ชอบท้าทายปัญหาทางการแพทย์ยากๆ ตอนนี้หากนางรักษาเขาที่เป็นอัมพาตจนหายดี ฝีมือทางการแพทย์ของนางจะต้องก้าวไปอีกขั้นอย่างแน่นอน

ทว่าชายคนนั้นกลับตอบด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ไสหัวไป ปล่อยให้ข้าตาย ปล่อยให้ข้าตาย…”

อยู่ดีๆ เขากลับสูญเสียการควบคุมทางอารมณ์ ลั่วหลันรู้สึกว่าหากเขาขยับตัวได้ คงจะกระโดดขึ้นมาเตะนางออกไปนานแล้ว

แต่เขาขยับตัวไม่ได้ นางจึงยืนมองเขาอยู่ไม่ไกลและปล่อยให้ด่าทออยู่อย่างนั้น

ทันใดนั้นเขาก็หันศีรษะมามองนางด้วยสายตาวิงวอน

“ได้โปรด ปล่อยให้ข้าตาย แทงข้าเลย”

ความปรารถนานี้อัดอั้นอยู่ในใจของเขามานาน แต่ไม่มีผู้ใดทำให้เขาสมปรารถนาเลยสักคน