พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 8

ลั่วหลันมีแรงเยอะมาก นางอุ้มเขาขึ้นและสวมเสื้อผ้าที่ดัดแปลงให้ใหม่ ก่อนวางเขาลงและติดกระดุมให้อย่างเรียบร้อย

ชายคนนั้นพลันรู้สึกสบายตัวขึ้นมาทันที ทั้งรู้สึกสะอาดและสดชื่น เขาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกในการเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เลยในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่าน

ทันใดนั้นเขาก็อยากจะขอบคุณหญิงสาวตรงหน้า ไม่ว่าจุดประสงค์ของนางคืออะไร การเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาก่อนสิ้นลมหายใจ ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลืออยู่

เมื่อเหลือบมองไปบนเตียง ลั่วหลันรู้สึกว่านางจำเป็นต้องเปลี่ยนผ้าห่มใหม่ ดังนั้นจึงเริ่มเก็บขยะเก่าๆ และนำออกไปพร้อมกับพูดกับคนข้างนอกอย่างเย็นชา

“เตรียมผ้าห่มผืนใหม่ให้ท่านอ๋องด้วย”

หรูอี้ที่อยู่หน้าประตูเงยหน้าขึ้นมอง แม้ว่าตอนนี้ไม่มีใครอยากทำงานในจวนแห่งนี้ แต่พระสนมฉางกุ้ยเฟยได้ออกรับสั่งไว้แล้ว ว่าพวกนางต้องทำตามสิ่งที่พระชายาใหม่ต้องการ

นางจึงหันไปพูดกับสาวใช้อีกคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“เสี่ยวหง ไปเอาผ้าห่มผืนใหม่มา”

สาวใช้ที่ชื่อเสี่ยวหงตอบรับและหันหลังเดินจากไป

ลั่วหลันจึงโยนขยะที่เพิ่งเก็บมาให้กับหรูอี้ทันที

“เอาขยะนี่ไปทิ้งด้วย”

หรูอี้พลันขมวดคิ้วกับกลิ่นจากถุงขยะที่โชยออกมา ก่อนรีบปิดจมูกและเร่งเร้าสาวใช้อีกคน

“รีบเอาไปทิ้งสิ เร็วเข้า เหม็นเหลือเกิน”

แม้สาวใช้อีกคนจะลังเล แต่ก็รับขยะไปและรีบวิ่งเอาไปทิ้งราวกับเป็นระเบิด

จากนั้นลั่วหลันจึงพูดกับหรูอี้อีกครั้ง

“ใครรับผิดชอบเรื่องอาหารของท่านอ๋อง”

หรูอี้ตอบพร้อมกับสองคิ้วที่ขมวดแน่น

“เพลานี้ท่านอ๋องทานได้แต่ข้าวต้ม ใครทำก็ย่อมได้ทั้งสิ้นเพคะ”

ข้าวต้ม?

ลั่วหลันยิ้มอย่างเย้ยหยัน คนพวกนี้อาจคิดว่าหากให้เขากินเยอะเกินไป จะทำให้ขับถ่ายเยอะเช่นกัน ดังนั้นจึงให้แต่กินข้าวต้มเจือจาง ไม่แปลกเลยที่เขาจะซูบผอมเช่นนี้

นางจึงตอบหรูอี้ออกไปว่า

“เที่ยงนี้เติมเมล็ดข้าวลงในข้าวต้มของท่านอ๋อง เติมน้ำตาลทรายแดงลงไปด้วย”

เมื่อคิดเช่นนั้น ดวงตาของนางก็มืดลงและเอ่ยกับหรูอี้ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เรียกบ่าวรับใช้ทั้งหมดไปที่ลานใหญ่ ข้ามีเรื่องอยากพูดเสียหน่อย”

หรูอี้กัดริมฝีปากอย่าฝืนทน “หากพระชายามีรับสั่งสิ่งใด แค่บอกบ่าวมาก็พอ บ่าวจะนำความไปถ่ายทอดให้เองเพคะ”

“ถ่ายทอด?”

มุมปากของลั่วหลันกระตุกเล็กน้อย ดวงตาหรี่ลองมองไปที่หรูอี้อย่างช้าๆ แม้หรูอี้จะมีจิตใจกล้าหาญ แต่ตอนนี้นางสัมผัสได้ถึงรังสีกดดันรอบกาย ทำให้รีบเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว

“บ่าวจะไปเรียกทุกคนมารวมตัวกัน พระชายา โปรดรอสักครู่เพคะ”

หลังจากพูดจบ หรูอี้ก็สูดหายใจเข้าและรีบลุกเดินไปยังลานใหญ่ทันที

ลั่วหลันเกลียดคนที่ชอบดูหมิ่นคนอื่นแบบนี้มากที่สุด คนรับใช้พวกนี้หยิ่งผยองมากขึ้นเพราะเห็นว่าท่านอ๋องป่วยหนัก หากท่านอ๋องได้ยืนอยู่ตรงนี้ พวกนางอาจรีบเข้ามาประจบประแจงเสียมากกว่า!

หลังจากนั้นไม่นาน สาวใช้ก็เข้ามาพร้อมกับเครื่องนอน ผ้าปูเตียง ผ้านวม ผ้าเช็ดตัวชุดใหม่ทั้งหมดและน้ำร้อน

ลั่วหลันไม่ได้สั่งให้พวกนางรับใช้ท่านอ๋อง แต่ให้วางข้าวของทั้งหมดและให้ออกจากห้อง เพราะนางรุ้ดีว่าคนเหล่านี้ไม่ยอมปรนนิบัติรับใช้ชายที่กำลังใกล้ตายคนนี้อย่างจริงใจ แทนที่จะมองพวกนางขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ ไม่สู้นางลงมือทำเองดีกว่า

เพราะอย่างไรก็ตามชาติที่แล้วนางเคยเป็นหมอ เคยผ่าตัดให้คนอื่นอยู่เป็นประจำ มีตรงไหนของผู้ชายบ้างที่ไม่เคยเห็น ดังนั้นตอนนี้นางจึงแค่คิดว่าชายที่นอนอยู่ตรงหน้าคือคนไข้คนหนึ่ง!