พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 7

ที่แท้มันเป็นแบบนี้นี่เอง!

ลั่วหลันแทบอยากออกไปชกหน้าใครสักคน ขนาดคนรับใช้ยังรังเกียจท่านอ๋องคนนี้เลย ไม่แปลกที่พระสนมกุ้ยเฟยจะใช้เงินมากมายตามหาพระชายาให้กับเขา ตอนนี้ดูเหมือนว่าสิ่งนางต้องการคงไม่ใช่ชายา แต่เป็นสาวใช้ที่สามารถปรนนิบัติดูแลนามที่เขายังมีชีวิตอยู่ และเป็นคนที่พร้อมร่วมฝังไปกับเขาเมื่อสิ้นใจจากไปนั่นเอง

เมื่อคิดเช่นนั้น นางจึงอดทอดถอนหายใจไม่ได้ คนบนโลกนี้ช่างแล้งน้ำใจจริงๆ เป็นถึงท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ แต่กลับพบจุดจบอย่างน่าอนาถเช่นนี้

ในเมื่อแต่งงานกับเขาแล้ว ต่อให้คนอื่นไม่สนใจ นางจะเป็นคนดูแลเขาเอง

คิดเช่นนั้นนางก็กลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ชายคนนั้นยังคงหลับตาสนิท ไม่รู้ว่าตื่นอยู่หรือหมดสติไปแล้ว

แต่อย่างไรหากต้องนอนจมสิ่งสกปรกเช่นนั้นคงไม่สบายตัวมากแน่

นางจึงเข้าไปในห้วงมิติพกพาของตัวเองและหาหน้ากากอนามัย แผ่นรองเปลี่ยนผ้าอ้อมแบบใช้แล้วทิ้งหนึ่ง ผืน กระดาษชำระขนาดใหญ่สองห่อ และอุปกรณ์ทำความสะอาดลดการอักเสบ

กระดาษทิชชูนิ่มๆ ไม่มีขายในยุคนี้ ดูเหมือนว่าท่านอ๋องคนนี้จะโชคดีที่ได้ใช้กระดาษทิชชูคุณภาพที่จะวางขายในอีกหลายพันปีข้างหน้า

ในฐานะหมอที่ผ่านเกณฑ์คุณสมบัติ นางสามารถดูแลคนไข้ได้เป็นอย่างดี

นางจึงเริ่มสวมหน้ากากอนามัย ถุงมือแบบใช้แล้วทิ้งอย่างครบครัน ก่อนเปิดผ้าห่มอีกครั้งเพื่อทำความสะอาดปัสสาวะอุจจาระที่เลอะเทอะ ถอดผ้าปูที่นอนและปูแผ่นรองฉี่สะอาดๆ ให้เขา จากนั้นใช้ผ้าชุบน้ำยาฆ่าเชื้อทำความสะอาดทั้งต้นขาด้านในและด้านนอก

ร่างกายท่อนล่างของเขาร้ายแรงกว่าที่นางคิด แผลพุพองเป็นหลุมขนาดใหญ่ ดูเหมือนจำทให้ขาของเขาไร้ความรู้สึก เพราะไม่ว่าจะทำอะไร เขาก็ไม่ส่งเสียงอะไรเลยสักนิด

นางที่เป็นหมอมาหลายปียังอดหลั่งน้ำตาไม่ได้เช่นกัน

ก่อนจะเม้มริมฝีปากและแอบสาปแช่งเบาๆ

“นี่มันแผลถูกแทงนับพันๆ ครั้งเลยหรือเปล่า ทำไมถึงโหดร้ายแบบนี้ ไม่มีจิตสำนึกกันบ้างเลยเหรอ”

นางพึมพำขณะโรยยารักษาบาดแผลที่คิดค้นขึ้นมาเอง

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ นางก็ห่มผ้าให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มจัดการกับร่างกายส่วนบน เมื่อมองดวงตาสองข้างที่ปิดสนิทก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง จากนั้นจึงหยิบน้ำสะอาดมาทำความสะอาดบาดแผลบนใบหน้าก่อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน