พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 7

ที่แท้มันเป็นแบบนี้นี่เอง!

ลั่วหลันแทบอยากออกไปชกหน้าใครสักคน ขนาดคนรับใช้ยังรังเกียจท่านอ๋องคนนี้เลย ไม่แปลกที่พระสนมกุ้ยเฟยจะใช้เงินมากมายตามหาพระชายาให้กับเขา ตอนนี้ดูเหมือนว่าสิ่งนางต้องการคงไม่ใช่ชายา แต่เป็นสาวใช้ที่สามารถปรนนิบัติดูแลนามที่เขายังมีชีวิตอยู่ และเป็นคนที่พร้อมร่วมฝังไปกับเขาเมื่อสิ้นใจจากไปนั่นเอง

เมื่อคิดเช่นนั้น นางจึงอดทอดถอนหายใจไม่ได้ คนบนโลกนี้ช่างแล้งน้ำใจจริงๆ เป็นถึงท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ แต่กลับพบจุดจบอย่างน่าอนาถเช่นนี้

ในเมื่อแต่งงานกับเขาแล้ว ต่อให้คนอื่นไม่สนใจ นางจะเป็นคนดูแลเขาเอง

คิดเช่นนั้นนางก็กลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ชายคนนั้นยังคงหลับตาสนิท ไม่รู้ว่าตื่นอยู่หรือหมดสติไปแล้ว

แต่อย่างไรหากต้องนอนจมสิ่งสกปรกเช่นนั้นคงไม่สบายตัวมากแน่

นางจึงเข้าไปในห้วงมิติพกพาของตัวเองและหาหน้ากากอนามัย แผ่นรองเปลี่ยนผ้าอ้อมแบบใช้แล้วทิ้งหนึ่ง ผืน กระดาษชำระขนาดใหญ่สองห่อ และอุปกรณ์ทำความสะอาดลดการอักเสบ

กระดาษทิชชูนิ่มๆ ไม่มีขายในยุคนี้ ดูเหมือนว่าท่านอ๋องคนนี้จะโชคดีที่ได้ใช้กระดาษทิชชูคุณภาพที่จะวางขายในอีกหลายพันปีข้างหน้า

ในฐานะหมอที่ผ่านเกณฑ์คุณสมบัติ นางสามารถดูแลคนไข้ได้เป็นอย่างดี

นางจึงเริ่มสวมหน้ากากอนามัย ถุงมือแบบใช้แล้วทิ้งอย่างครบครัน ก่อนเปิดผ้าห่มอีกครั้งเพื่อทำความสะอาดปัสสาวะอุจจาระที่เลอะเทอะ ถอดผ้าปูที่นอนและปูแผ่นรองฉี่สะอาดๆ ให้เขา จากนั้นใช้ผ้าชุบน้ำยาฆ่าเชื้อทำความสะอาดทั้งต้นขาด้านในและด้านนอก

ร่างกายท่อนล่างของเขาร้ายแรงกว่าที่นางคิด แผลพุพองเป็นหลุมขนาดใหญ่ ดูเหมือนจำทให้ขาของเขาไร้ความรู้สึก เพราะไม่ว่าจะทำอะไร เขาก็ไม่ส่งเสียงอะไรเลยสักนิด

นางที่เป็นหมอมาหลายปียังอดหลั่งน้ำตาไม่ได้เช่นกัน

ก่อนจะเม้มริมฝีปากและแอบสาปแช่งเบาๆ

“นี่มันแผลถูกแทงนับพันๆ ครั้งเลยหรือเปล่า ทำไมถึงโหดร้ายแบบนี้ ไม่มีจิตสำนึกกันบ้างเลยเหรอ”

นางพึมพำขณะโรยยารักษาบาดแผลที่คิดค้นขึ้นมาเอง

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ นางก็ห่มผ้าให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มจัดการกับร่างกายส่วนบน เมื่อมองดวงตาสองข้างที่ปิดสนิทก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง จากนั้นจึงหยิบน้ำสะอาดมาทำความสะอาดบาดแผลบนใบหน้าก่อน

ดังนั้นต่อให้คนรับใช้ดูหมิ่นเขาเพียงใด เขาก็ไม่อาจทำอะไรได้เลย

จู่ๆ สตรีผู้อ่อนโยนก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า เขารู้สึกราวกับตัวเองกำลังฝันไป บางทีหญิงคนนี้อาจมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง ไม่อย่างนั้นคงไม่สนใจคนเป็นอัมพาตอย่างเขาแน่

เมื่อเขาเห็นนางค้นหาเสื้อผ้าเสร็จและหันกลับมา จึงรีบหลับตาลงอีกครั้ง เพราะไม่อยากเห็นสายตาดูหมิ่นหรือเวทนาจากใครในตอนนี้ และรู้สึกเหมือนว่าตัวเองใกล้พ้นจากความทุกข์เหล่านี้แล้ว

ลั่วหลันถือเสื้อผ้าไว้ในมือพร้อมกับมองไปรอบๆ โชคดีที่ท่านอ๋องยังพอมีเสื้อผ้าดีๆ อยู่บ้างแต่ตอนนี้เขาไม่เหมาะที่จะสวมเสื้อผ้าชุดยาวแบบนี้ นางจึงหยิบกรรไกรออกมาจากห้วงมิติและตัดชายเสื้อผ้าที่มีน้ำหนักออกทั้งหมด ทำให้สวมใส่ได้สบายมากขึ้น

นางเดินกลับมาหาเขาอีกครั้งพร้อมกับกรรไกรและกระซิบว่า

“ท่านต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ว่าท่านจะได้ยินหรือไม่ก็ตาม ข้าจะปฏิบัติกับท่านเหมือนได้ยินสิ่งที่พูด! ข้าไม่ได้คิดล่วงเกินท่าน เพียงแต่จะตัดเสื้อผ้าชุดเก่าออก สวมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับท่าน จะได้สบายตัวมากขึ้น”

นางพูดพร้อมกับเริ่มใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าเก่าของเขาออกไป ความรู้สึกเย็นๆ พัดผ่านร่างของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว ไม่ว่านางจะพูดอะไร เขาก็ไม่อยากตอบทั้งสิ้น เดิมทีเขาแทบไม่มีความรู้สึกอยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว สำหรับเขาแล้ว…มีชีวิตรอดหนึ่งวันเท่ากับยิ่งรู้สึกทรมานเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวัน เขาจะอยู่เหมือนคนตายเช่นนี้ต่อไป จนถุงลมหายใจเฮือกสุดท้าย แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน ดูเหมือนว่าตอนนี้การตายยังเป็นเรื่องยากสำหรับเขาเลยด้วยซ้ำ