พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 6

ที่แท้เป็นคนที่พระสนมฉางกุ้ยเฟยจัดเตรียมให้นี่เอง ดูเหมือนว่านางยังคงวางใจสินะ

ทว่าลั่วหลันกลับไม่สนใจนัก นางลุกขึ้นจากเตียงและปล่อยให้สาวใช้เหล่านั้นช่วยกันอาบน้ำผลัดผ้าให้

พิธีแต่งตั้งชายาในวันนี้เป็นไปอย่างเรียบง่าย นอกจากผ้าไหมสีแดงไม่กี่ผืนในจวนก็ไม่มีสิ่งอื่นอีก ไม่มีแม้แต่แขกเหรื่อร่วมงาน นางทอดถอนหายใจเบาๆ คนเราพอหมดอำนาจก็ไม่มีความหมายแล้วสินะ ท่านอ๋องคนนั้นต้องใกล้ตายแล้วจริงๆ คงไม่อยากให้ใครมาร่วมแสดงความยินดีในงาน แม้แต่บิดาแท้ๆ อย่างฮ่องเต้หรือมารดาอย่างพระสนมฉางกุ้ยเฟยก็ยังไม่มา

นางไม่มีแม้แต่ผ้าคลุมผม และถูกส่งตัวไปที่ห้องของท่านอ๋องในชุดแต่งงานโดยสาวใช้หลายคน

ระหว่างทาง ลั่วหลันหันมองไปรอบๆ พบว่าจวนอ๋องแห่งนี้ใหญ่กว้างขวางดี แต่กลับมีคนอาศัยไม่มากนัก

แต่ก็ไม่แปลกหรอก คนใกล้ตายจะมีคนรับใช้ไปมากมายเพื่ออะไร

ก่อนเข้าไปในประตู หรูอี้ก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน

“พระชายา พระสนมฉางกุ้ยเฟยงทรงมีรับสั่งว่าเมื่อท่านเข้าไปในประตูบานนี้แล้ว ท่านจะไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจอีกแล้ว พระสนมเองจะไม่ปฏิบัติต่อท่านและครอบครัวอย่างเลวร้ายแน่นอน”

ลั่วหลันสัมผัสได้ถึงบางอย่างจากประโยคนี้

ท่านอ๋องในห้องนั้นต้องไม่ธรรมดา ไม่เช่นนั้นหรูอี้คงไม่พูดเช่นนี้ ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่มีทางถอยกลับแล้ว ต่อให้เสียใจก็คงสายเกินไป

ลั่วหลันเม้มริมฝีปากยิ้มจางๆ ดวงตาคู่นั้นลึกล้ำจนไม่อาจมองเห็นความรู้สึกได้เลย

นางพร้อมที่จะเผชิญกับทุกสิ่ง แม้ว่าคนที่อยู่ข้างในจะน่าเกลียด อัปลักษณ์ ดุร้ายราวกับสัตว์ประหลาด แล้วมันอย่างไรล่ะ

จากนั้นนางจึงเปิดประตูเข้าไปโดยไม่สนใจหรูอี ทันทีที่ก้าวเข้าไป ประตูก็ถูกปิดลงราวกับคนข้างนอกกลัวนางจะหนีไปได้

นางมองย้อนกลับไปยังประตูที่ปิดสนิท ก่อนมองไปรอบๆ ห้องอันแปลกประหลาดนี้

ห้องนี้ค่อนข้างดูดีเรียบง่าย แต่หน้าต่างแกะสลักมีฝุ่นจับอย่างชัดเจน แม้จะมีกลิ่นไม้จันทน์จางๆ อบอวลอยู่ในห้อง แต่กลับถูกกลิ่นแปลกประหลาดกลบทับเช่นกัน

หลังจากก้าวเดินไปไม่กี่ก้าว เตียงขนาดใหญ่ที่แกะสลักลวดลายอันวิจิตรงดงามก็ปรากฏขึ้น บนเตียงดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย คนบนเตียงเงียบงันราวกับว่าไม่สังเกตเห็นว่านางเดินเข้ามาด้วยซ้ำ

ลั่วหลันกลั้นหายใจ เมื่อห่างจากเตียงแค่เอื้อม นางก็โค้งคำนับทำความเคารพ

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันมีนามว่าสุ่ยลั่วหลัน ชายาเอกของท่าน”

เมื่อเห็นภาพทั้งหมด นางก็เดินตรงไปเปิดประตูอย่างแรง เมื่อเห็นหรูอี้กับบรรดาสาวใช้ นางจึงถามด้วยความโกรธจัด

“คนดูแลเขาอยู่ที่ไหน ทำไมไม่เปลี่ยนผ้าปูเตียง ไม่เช็ดร่างกายให้เขา”

บรรดาสาวใช้รีบก้มหน้าและปิดปากทันที ทว่าหรูอี้กลับก้าวออกมาตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“พระชายา สาวใช้เหล่านี้มีหน้าที่ทำความสะอาดลานด้านนอก ไม่สะดวกรับใช้ท่านอ๋องอย่างใกล้ชิด ดังนั้นจึงเชิญพระชายามาที่นี่ นับจากนี้เป็นต้นไปคงต้องรบกวนให้พระชายาดูแลปรนนิบัติท่านอ๋องด้วยเพคะ”

ลั่วหลันมองนางด้วยความประหลาดใจ ก่อนชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

“เจ้าบอกว่า... ให้ข้าดูแลปรนนิบัติท่านอ๋อง? แล้วคนรับใช้อย่างพวกเจ้าทำอะไรกัน ที่นี่หาพระชายาหรือคนใช้กันแน่”

หรูอี้เพียงตอบเบาๆ อย่างเย็นชา

“เมื่อครู่บ่าวถึงบอกให้ท่านเตรียมใจเอาไว้ หากอาการของท่านอ๋องไม่เลวร้าย คนที่อยากแต่งงานเข้าจวนอ๋องคงแน่นขนัด จะมีโอกาสตกมาถึงท่านได้อย่างไร หากพูดกันตามตรง พระสนมฉางกุ้ยเฟยทรงทราบดีว่าท่านอ๋องอาจมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน และจัดการเรื่องที่เหลือไว้ให้แล้ว ดังนั้นพระชายาสวดมนต์ภาวนาให้ตัวเองมากๆ เถิด”

หลังจากพูดจบ หรูอี้จึงโบกมือให้บรรดาสาวใช้ที่อยู่รอบๆ สาวใช้เหล่านั้นมองลั่วหลันอย่างเวทนา ก่อนจะก้มหน้าลงปิดปากไม่พูดอะไร