พ่ายรักท่านอ๋องตัวร้าย นิยาย บท 5

“นี่คือพระสนมฉางกุ้ยเฟย ยังไม่รีบคุกเข่าอีก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ป้าก็รีบคุกเข่าอย่างลนลานพลางโบกมือให้ลั่วหลันที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความงุนงง

“หลันเอ๋อร์ มานี่ รีบคุกเข่าสิ”

พระสนมฉางกุ้ยเฟยมองไปที่ลั่วหลัน พร้อมกับโบกมือเบาๆ “พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าอยากคุยกับเด็กคนนี้สักสองสามคำ”

แม้ว่าป้าจะลังเล แต่ไม่นานก็ยอมเดินจากไปพร้อมกับผู้ดูแล

ลั่วหลันเดินเข้าไปหาพระสนมฉางกุ้ยเฟย ก่อนจะถอนสายบัวทำความเคารพตามที่เคยเห็นในละครตามโทรทัศน์

“ถวายพระพรเพคะ พระสนม”

พระสนมฉางกุ้ยเฟยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “อืม ลุกขึ้นเถอะ เจ้าชื่อหลันเอ๋อร์?”

“หม่อมฉันแซ่สุ่ย มีนามว่าลั่วหลันเพคะ”

“สุ่ยลั่วหลัน…”

พระสนมฉางกุ้ยเฟยกล่าวซ้ำๆ “ชื่อนี้ไพเราะดี”

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง พระสนมฉางกุ้ยเฟยก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้ในเรือน พลางชี้ไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “นั่งลงสิ ข้ามีบางอย่างอยากพูดกับเจ้า”

ลั่วหลันทำใจไว้แล้วว่าอีกฝ่ายคงอยากพูดเรื่องท่านอ๋องคนนั้น นางจึงทรุดตัวลงนั่งอย่างไม่ลังเล

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พระสนมฉางกุ้ยเฟยก็เอ่ยขึ้น

“เจ้ารู้เรื่องอวี้อ๋องมากแค่ไหน”

“หม่อมฉันไม่ทราบ เพียงแต่รู้จากประกาศว่าท่านอ๋องไม่สบาย”

พระสนมฉางกุ้ยเฟยถอนหายใจพลางขมวดคิ้วด้วยความเศร้า “เขาป่วยหนัก ข้าไม่อยากทำให้ใครลำบากใจ ข้าขอบอกไว้ตรงนี้เลยแล้วกัน เจ้าจะได้ไม่เสียใจภายหลัง หากเจ้ายอมรับแล้ว จะเห็นแล้ววิ่งหนีอย่างสตรีพวกนั้นไม่ได้อีกแล้ว”

พระสนมฉางกุ้ยเฟยกล่าวประโยคสุดท้ายด้วยดวงตาเฉียบคม

ลั่วหลันเข้าใจดีว่าคำพูดนี้ของพระสนมฉางกุ้ยเฟยแฝงไปด้วยภัยคุกคาม โดยตั้งใจจะบอกนางว่าเข้ามาอาจเป็นเรื่องง่าย แต่อย่าคิดจะได้ออกไปง่ายๆ แน่

เรื่องดำเนินมาถึงจุดนี้แล้ว นางไม่มีทางให้ถอยกลับ ดังนั้นนางจึงส่ายหน้าอย่างชินชา

“หม่อมฉันไม่มีอะไรต้องเสียใจ และจะไม่หนีไปไหน ได้ปรนนิบัติรับใช้ท่านอ๋องถือเป็นเกียรติของหม่อมฉัน”

“ไม่มีใครบังคับหรือ” พระสนมฉางกุ้ยเฟยราวกับไม่เชื่ออย่างยิ่ง

ลั่วหลันส่ายหน้าพร้อมกับตอบด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ไม่มีเพคะ”

“คนที่มาส่งคือแม่ของเจ้าหรือไม่”

“ไม่ใช่เพคะ นางคือท่านป้า แต่นางไม่ได้บังคับหม่อมฉัน หม่อมฉันทำไปด้วยความสมัครใจ”

ภายในคืนเดียวนางกำลังจะกลายเป็นเจ้าสาวของท่านอ๋องใกล้ตาย บางทีนางอาจไม่ได้ต้องเข้าห้องหอด้วยซ้ำไป

เมื่อคิดเช่นนั้น นางจึงยกกลีบดอกไม้ในอ่างอาบน้ำด้วยสองมือพลางเป่าออกไป ทำอย่างนั้นอยู่ซ้ำๆ พลางคิดว่าชีวิตก็เท่านี้เอง วันก่อนนางยังทำงานอยู่ในโรงพยาบาลไม่ได้พักผ่อน เพียงแค่คืนเดียวนางก็กลายเป็นพระชายาที่มีชีวิตอยู่ในปีใดก็ไม่รู้

หลังจากอาบน้ำเสร็จ จึงเตรียมตัวเข้านอน เตียงในจวนอ๋องแห่งนี้นอนสบายมากเหลือเกิน แม้แต่ผ้าห่มก็ไม่ต่างจากผ้าแพรที่เคยใช้ในชาติก่อน ทว่าบาดแผลบนร่างกายยังคงเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย หากไม่ใช่เพราะครีมขวดแดง นางไม่รู้ว่าคืนนี้จะนอนหลับลงได้อย่างไรเหมือนกัน

ทันทีที่แสงยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง นางก็รู้สึกว่ามีคนเข้าออกห้องและปลุกนางให้ตื่น

“พระชายา พระชายาเพคะ...”

เพียงคืนเดียวนางกลายเป็นพระชายาไปแล้วหรือ

นางลืมตาขึ้นมองไปที่ต้นตอของเสียงด้วยความงัวเงีย “มีอะไร”

“พระชายา ลุกขึ้นเถอะเพคะ วันนี้เป็นวันมงคลของท่าน ท่านอ๋องกำลังรออยู่”

ดวงตาของเด็กสาวตรงหน้าแฝงไปด้วยความโศกเศร้า ลั่วหลันจึงเข้าใจว่าแม้แต่เด็กสาวตัวน้อยคนนี้ก็ยังเห็นใจนาง

นางยิ้มอย่างแผ่วเบาๆ ก่อนพยักหน้าและลุกขึ้นจากเตียง “เจ้าชื่ออะไร”

เด็กสาวคนนั้นพลันตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“บ่าวมีนามว่าหรูอี้ พระสนมฉางกุ้ยเฟยให้บ่าวมารับใช้พระชายา นับจากนี้ไปพระชายามีสิ่งใดสามารถเรียกใช้บ่าวได้ตลอดเวลาเพคะ”