พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 109

ตอนที่ 109 ฆ่าคนอย่างไร้ร่องรอย

อ๋องหนานหวยรีบยืนขึ้น “เสด็จพี่ คนเหล่านี้คือคนที่น้องพาเข้าวังมา พวกเขาคือคนที่ฆ่าเสด็จพี่ในวันนั้นพะยะคะ”

อ๋องซื่อเจิ้งกระตุกยิ้มมุมปาก แสดงออกถึงความเยาะเย้ย “คนที่ฆ่าเปิ่นหว่างอย่างนั้นหรือ?”

อ๋องหนานหวยรีบพูดในทันทีว่า ：“ถูกต้องพะยะคะ หลังจากที่น้องกลับมาถึงวัง ก็รีบทำการตรวจสอบเรื่องที่เสด็จพี่ถูกคนสังหารทันที สวรรค์มีความเมตตากับคนที่มีความตั้งใจแน่วแน่ ในที่สุดน้องก็หานักฆ่าเจอจนได้พะยะคะ”

อ๋องหนานหวยมองไปยังฮองไทเฮา ก่อนพูดขึ้นอีกครั้งว่า “อีกทั้งก็ยังเจอจดหมายของผู้ที่สังการอยู่เบื้องหลังบนตัวของนักฆ่าด้วยพะยะคะ ซึ่งน้องได้ถวายให้แด่ฮองไทเฮาไปแล้ว”

ในตอนที่เขาพูดประโยคนี้ สายตาก็ได้จับจ้องไปทางเหลียงไถ้ฝู้และองค์รัชทายาทด้วยความเกลียดชัง สีหน้ามีความแตกต่างจากเมื่อสักครู่ราวกับฟ้ากับเหว อาฆาตแค้นต่อศัตรู เพียงแค่ใช้สายตาเช่นนี้ก็ทำให้ขุนนางท่านทั้งหลายต่างคาดเดาว่าองค์รัชทายาทและเหลียงไถ้ฝู้คือนักฆ่าสังหาร

วันนี้ไม่ได้รับอำนาจของผู้ดูแลประเทศ แต่จดหมายที่อยู่ในมือของฮองไทเฮา ก็ได้พังทลายอำนาจของเหลียงไถ้ฝู้ไปบางส่วนแล้ว

เขาคิดว่า ซือถูเย้นต้องนำจดหมายฉบับนี้ขึ้นมาเปิดอ่านอย่างแน่นอน ในใจของเขาต้องมีแผนการอยู่อย่างแน่นอน เหลียงไถ้ฝู้ได้ส่งนักฆ่าออกไป เขาไม่สามารถปล่อยคนที่สังหารตัวเองไปอย่างแน่นอน

ซือถูเย้นมองไปยังฮองไทเฮา ฮองไทเฮาเกิดการลังเลเล็กน้อย ก่อนจะนำจดหมายยื่นให้แก่เขา ด้วยสายตาวิงวอน

ซือถูเย้นรับมาอ่าน ทุกคนล้วนแล้วมองมาทางเขา รวมทั้งฮองเฮาด้วย ในใจของฮองเฮานั้นเต้นสนั่นหวั่นไหวราวกับห้อยกล่องเสียงอยู่ในใจอย่างไรอย่างนั้น แม้กระทั้งหลี่โม่ที่นั่งอยู่ด้านข้างก็ยังได้ยินเสียงนี้

อ๋องหนานหวยมองไปทางซือถูเย้นด้วยจิตใต้สำนึก รอเพียงแค่ให้คนสั่งให้ขึ้นหน้าไปพิสูจน์ลายมือเท่านั้น

วันนี้ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็จะไม่มีทางแพ้โดยเด็ดขาด นอกจากได้รับผลประโยชน์เท่านั้น

แต่ทว่า ซือถูเย้นกลับเคลื่อนไหวโดยที่ทุกคนต่างคิดไม่ถึง เขาได้ทำการฉีกจดหมายฉบับนี้ทิ้ง จากนั้นก็ยื่นให้แก่หลี่โม่ “นำกลับไปทิ้งด้วย”

“เพคะ！” หลี่โม่แบมือออก นางเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน เดิมทีนางคิดว่าเขาต้องถือโอกาสสั่งสอนเหลียงไถ้ฝู้และองค์รัชทายาทอย่างแน่นอน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะฉีกทำลายหลักฐานชิ้นนี้ เขาได้พราดโอกาสครั้งใหญ่ไปแล้ว เขาจะรู้บ้างไหม?

หลี่โม่มองไปทางเขาด้วยความไม่เข้าใจ ในสมองของเขา ทำไมถึงได้ไม่คิดที่จะเก็บผลประโยชน์จากจดหมายฉบับนี้ไว้กัน?

ซือถูเย้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า ：“พูดจาไร้สาระ จดหมายฉบับนี้เป็นลายมือของเหลียงไถ้ฝู้ แต่ข้าคุ้นเคยกับลายมือของเหลียงไถ้ฝู้เป็นอย่างดี จดหมายฉบับนี้ปลอมแปลงขึ้นมา”

ฮองไทเฮาถอนหมายใจอย่างผ่อนคลายอย่างเงียบๆ ส่วนฮองเฮาก็ยื่นมือขึ้นมาประคองโต๊ะไว้ ด้วยจิตใจผ่อนคลาย

ใบหน้าของอ๋องหนานหวยแปรเปลี่ยนเป็นยากที่จะพรรณนาออกมาได้ในทันใด เขาจ้องเขม็งไปทางซือถูเย้น อยู่นานมาก จากนั้นก็หมุนตัวอย่างฉับพลัน แล้วตะโกนออกไปว่า： “คุมตัวเข้ามา ให้ท่านอ๋องได้สอบปากคำ ให้พวกเขาสารภาพมือมืดที่อยู่เบื้องหลัง”

ซือถูเย้นมองไปทางเขา แววตาเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็งที่ห้อยระโยงระยางอยู่ใต้ชายคาในช่วงฤดูหนาวอย่างไรอย่างนั้น “เหลวไหล ไม่เห็นแขกผู้มีเกียรติที่นั่งอยู่ ณ ที่แห่งนี่หรืออย่างไร? เรื่องเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ ค่อยกลับไปตรวจสอบและตัดสินอย่างช้าๆดีกว่า มีอะไรที่สำคัญไปกว่าการลงนามพันธสัญญาพันธมิตรระหว่างสองประเทศอย่างนั้นหรือ?”

อ๋องหนานหวยเดินขึ้นหน้าไปก้าวหนึ่ง ก่อนพูดขึ้นว่า “เสด็จพี่ สนธิสัญญาระหว่างทั้งสองประเทศก็สำคัญ แต่ผู้ที่กล้าสังหารอ๋องซื่อเจิ้ง จิตใจคิดไม่ซื่อ ตั้งใจโค่นล้มราชสำนัก อีกย่าง.......”

คำพูดของอ๋องหนานหวยยังไม่ทันจบ เสียงร้องอย่างเวทนาก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เขาหันหน้ากลับมองอย่างรวดเร็ว นักฆ่าเหล่านั้นก็จมกองเลือดไปแล้ว

ทุกคนต่างอยู่ในอาการตระหนกตกใจ มีแม่นางบางคนที่ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ ปิดหน้าไม่กล้ามองแต่อย่างใด

หลิงหลงฮูหยินและเสี้ยโล่เยว่หวาดกลัวจนยากที่จะอดทนได้ คนที่มีชีวิต ตายลงอย่างฉับพลัน เลือดบนร่างกายก็ยังสาดกระเซ็นออกไปทั่วสารทิศ ตายลงอย่างน่าอนาถ ฝีมือใครกัน?

ซือถูเย้นพูดขึ้นด้วยความรังเกียจว่า “พาออกไป อย่าทำให้ตำหนักใหญ่ต้องสกปรกรบกวนแขกผู้มีเกียรติของปิ่นหวาง ”

“พะยะคะ！” องครักษ์รีบร้อนลากซากศพออกไปอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของอ๋องหนานหวยแปรเปลี่ยนเป็นยากจะพรรณนาออกมาได้ในชั่วพริบตาเดียว เขาค่อยๆหันไปมองซือถูเย้น ด้วยดวงตาที่แดงกล่ำ ความโกรธเคืองและความเกลียดลชังที่ไม่สามารถปิดบังซ่อนเร้นได้ก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมาในแววตาแดงกล่ำของเขาอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาเอียงเล็กน้อย แต่เขากลับหัวเราะออกมาเบาๆ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความนุ่มนวลและโหดร้าย