พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 112

ตอนที่ 112 เชิญตัวเองเข้าวัง

ใบหน้าของเฉิงเสี้ยงเสี้ยเขียวคล้ำไปหมดแล้ว รีบตะคอกใส่หลิงหลงฮูหยินว่า “เจ้ายังไม่ไปลากนางมาอีกรึ?”

หลิงหลงฮูหยินรีบพุ่งออกไปจับตัวเสี้ยโล่เยว่เอาไว้ “โล่เยว่ จะมาสร้างความวุ่นวายที่นี่ไม่ได้นะ”

เสี้ยโล่เยว่หันกลับมาก็พบว่าทุกคนต่างกำลังจ้องมองตนเองอยู่ นางก็รู้ตัวว่าเสียมารยาท แต่ว่าพอคิดถึงตอนที่ตัวเองได้อภิเษกกับองค์รัชทายาท เป็นพระชายาในอนาคตของรัชทายาท มีคุณสมบัติตามที่องค์รัชทายาทพูดเอาไว้

ดังนั้นนางจึงรีบเดินกลับไปในตำหนักอย่างลุกลี้ลุกลน เงยหน้ามองซือถูเย้นก่อนจะพูดว่า “ท่านอ๋อง ถึงแม้รัชทายาทจะทำการโยกย้ายทหารโดยพลการ แต่เขาก็เป็นถึงองค์รัชทายาทนะเจ้าคะ หรือว่าแม้แต่อำนาจในการโยกย้ายทหารหนึ่งพันนายก็ไม่ได้หรือเจ้าคะ? ไม่ช้าก็เร็วแผ่นดินนี้ก็จะต้องเป็นขององค์รัชทายาท ท่านอ๋องเป็นแค่ผู้สำเร็จราชการแทนปกครองประเทศชั่วคราวเท่านั้น ฮ่องเต้ให้อำนาจท่าน แต่ไม่ได้ให้ท่านใช้อำนาจในทางที่ผิดมาแก้แค้นเรื่องส่วนตัวนะเจ้าคะ การลงโทษรัชทายาทต่อหน้าเหล่าขุนนางมากมายในวันนี้ มันจะกลายเป็นความอัปยศแก่ระบบการปกครองของประเทศนะเจ้าคะ ฮองเฮาเหนียงเหนียง ท่านคิดเช่นกันหรือไม่?”

คำพูดนี้ของเสี้ยโล่เยว่ทำให้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นอย่างเซ็งแซ่ จนถึงขั้นมีคนคิดว่านางบ้าหรือไม่? เมื่อครู่นี้ไม่ได้ฟังพระราชโองการที่เปากงกงประกาศหรืออย่างไร? ผู้สำเร็จราชการแทนมีอำนาจในการปลดรัชทายาทออก และที่ลงโทษเขาก็เพราะว่าเขาทำผิดกฎทหารโยกย้ายทหารโดยพลการ

ไม่สิ นี่เป็นแค่อันดับรอง ถึงแม้นางจะเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่ว่านางกำลังต่อว่าต่อหน้าเหล่าขุนนางมากมายเช่นนี้ บอกว่าซือถูเย้นใช้อำนาจในทางที่ผิดมาแก้แค้นเรื่องส่วนตัว นางบ้าไปแล้วจริงๆ ใช่หรือไม่? นางคงรู้ใช่หรือไม่ว่าตำแหน่งสูงสุดคือผู้สำเร็จราชการแทน?

อีกทั้งนางยังลากฮองเฮาลงเหวไปด้วย หรือคิดว่ามีศัตรูคู่แค้นร่วมกันอย่างนั้นหรือ?

นางเป็นคุณหนูรองของจวนเฉิงเสี้ยง การอบรมสั่งสอนของจวนเฉิงเสี้ยงนั้น....

ใบหน้าของฮองเฮามืดมนลงไปอีก เดิมทีนางก็ไม่ชอบเสี้ยโล่เยว่อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้เสี้ยโล่เยว่จะยอมเอ่ยปากปกป้องรัชทายาท แต่กลับดูโง่เขลายิ่งนัก หลังจากพระราชโองการประกาศออกไปแล้ว นางกลับไปตำหนิซือถูเย้นว่าใช้อำนาจในทางที่ผิดมาแก้แค้นเรื่องส่วนตัว นี่ไม่เท่ากับว่าเน้นย้ำความผิดของรัชทายาทต่อหน้าเหล่าขุนนางมากมายอีกหรือ?

เฉิงเสี้ยงเสี้ยรู้สึกอับอายขึ้นมาทันที จึงขอรับผิดแทนทันทีก่อนที่เสียงของซือถูเย้นจะเปล่งออกมา ท่านอ๋อง นางยังเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราว พูดจาเหลวไหลไร้สาระ ขอท่านอ๋องโปรดเมตตาและให้อภัยนางด้วย”

ซือถูเย้นกลับไม่ได้แสดงความโกรธออกมา เพียงแค่มองไปทางฮองเฮา แล้วถามออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ฮองเฮา ท่านคิดว่าชายาเอกในอนาคตของรัชทายาทพูดมีเหตุผลหรือไม่?”

เสี้ยโล่เยว่มองฮองเฮาด้วยความรอคอย ฮองเฮาเห็นว่าตนเองรักรัชทายาทขนาดนี้ จะต้องดีใจมากแน่นอน

ทว่านางกลับเห็นสายตาดุร้ายของฮองเฮาแทน เยือกเย็นราวกับคมมีดที่แหลมคมก็ไม่ปาน

สีหน้าของนางนิ่งไป รู้สึกทำตัวไม่ถูกขึ้นมาเล็กน้อย

ซือถูเย้นเห็นฮองเฮาไม่พูดอะไรออกมา ก็ไม่คิดจะหยุดถามเพียงเท่านี้ จึงถามต่ออีกว่า “ได้ยินมาว่าคุณหนูรองกำลังจะอภิเษกกับองค์รัชทายาท เป็นความประสงค์ของฮองเฮา ฮองเฮาเป็นมารดาที่ให้กำเนิดองค์รัชทายาท มีอำนาจการตัดสินใจเรื่องการแต่งงานขององค์รัชทายาท แต่ว่าเป็นคุณหนูรองจริงๆ หรือ? ข้าว่าเรื่องนี้ยังต้องให้ฮ่องเต้และเสด็จแม่พิจารณานะ เอาไว้ค่อยพูดกันอีกทีเถอะ”

เมื่อคำพูดนี้เปล่งออกไป ด้านล่างก็พลันเงียบสนิท หญิงสาวที่มองเสี้ยโล่เยว่ด้วยสายเคียดแค้นเมื่อครู่นี้ก็พลันมองนางด้วยสีหน้ายินดีบนความโชคร้ายของนาง ความหมายของผู้สำเร็จราชการแทนก็คืออยากจะให้ยกเลิกความประสงค์นี้ของฮองไทเฮาเสีย

นั่นก็หมายความว่า เสี้ยโล่เยว่ก็ไม่สามารถขึ้นมาเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาทแล้วใช่หรือไม่?

พอหลิงหลงฮูหยินได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็เริ่มซีดเผือดไร้เลือดฝาด พูดด้วยความตกตะลึงว่า “นี่มันจะไปพอได้อย่างไร? ความประสงค์ถูกเผยแพร่ออกไปแล้ว อีกทั้งท่านอ๋องก็บอกว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงมีอำนาจในการตัดสินใจเรื่องการแต่งงานขององค์รัชทายาท”

ซือถูเย้นเอียงหน้าไปมองฮองเฮาแล้วพูดว่า “ฮองเฮาไม่คิดจะพูดอะไรสักหน่อยหรือ? ฮูหยินจวนเฉิงเสี้ยงท่านนี้ ข้ารู้สึกสนใจยิ่งนัก”

อ๋องหลี่ชินลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า “ท่านเจ็ด ท่านนี้คงจะไม่ใช่ฮูหยินในจวนเฉิงเสี้ยงหรอกกระมัง”