พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 117

ตอนที่ 117 เชิญศาล

คนในร้านยาเข้ามาห้ามเลือดให้หลิงหลงฮูหยินกับเสี้ยโล่เยว่ พวกนางต่างก็ตกใจจนหน้าซีด คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่ดูบอบบาง อ่อนแอนี้จะลงมือได้โหดเหี้ยมขนาดนี้

องค์รัชทายาทเห็นเสี้ยหลีโม่กล้าทำร้ายคนถึงสองคนต่อหน้าเขา ก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ จึงสั่งไปว่า “ทหารจับนางผู้หญิงชั่วร้ายผู้นี้

ซือถูจิ้งขึ้นหน้ามาก่อนจะพูดว่า “ข้าก็อยากจะรู้นักว่าใครมันกล้าเข้ามา”

หลีโม่กับซือถูจิ้งสบตากันครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไป

องค์รัชทายาทข่มกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ เดินขึ้นหน้ามาหนึ่งก้าว จ้องไปที่ซือถูจิ้งพร้อมพูดว่า “จู่กูกู ดูเหมือนท่านจะชอบเข้ามายุ่งกับเรื่องของชาวบ้านจริงๆ เลยนะ ท่านไตร่ตรองให้ดีๆ ล่วงเกินข้าแล้วมันไม่เป็นผลดีต่อตัวท่านหรอก”

ซือถูจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “องค์รัชทายาท เจ้าช่างประเมินตัวเจ้าสูงส่งเสียจริง พาคนของเจ้ากลับไปเถอะ ถ้าอยากจะแก้แค้นให้กับพระชายาในอนาคตของเจ้า ก็ไปฟ้องศาลเอานะ ให้ศาลเป็นผู้จัดการเรื่องนี้เถอะ”

พูดจบ นางก็สั่งคนขับรถม้าว่า “คนที่อยู่ด้านนอก เตรียมตัวไปจวนเฉิงเสี้ยง”

องค์รัชทายาทขบฟันแน่นก่อนจะพูดว่า “ได้ พวกเราไปที่จวนเฉิงเสี้ยง ทำเรื่องนี้ให้กระจ่าง ทหาร ไปเชิญศาลมา”

องค์รัชทายาทไม่แม้แต่จะสนใจเสี้ยโล่เยว่ สนใจเพียงแค่อยากจะเอาชนะในเรื่องนี้เท่านั้น เสี้ยโล่เยว่ในตอนนี้ได้เสียโฉมไปแล้ว อีกทั้งเมื่อครู่นี้การมองใบหน้าของนาง ก็ทำให้เขารู้สึกรังเกียจขึ้นมา เขาไม่อยากเห็นหน้าของนางอีกต่อไปแล้ว

คนในร้านยาห้ามเลือดให้เสี้ยโล่เยว่กับหลิงหลงฮูหยินเสร็จแล้ว แต่ยังไม่ได้เช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้าออก มองดูแล้วโหดร้ายและน่ากลัวยิ่งนัก

เสี้ยโล่เยว่ฟื้นขึ้นมาแล้ว พูดกับองค์รัชทายาทด้วยน้ำเสียงสะอื้นว่า “ฝ่าบาท ท่านจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้พวกเราด้วยนะเพคะ”

พูดจบนางก็เดินเข้าไปใกล้

องค์รัชทายาทตกใจจนถอยออกไป โบกมือไล่แล้วพูดด้วยความรังเกียจว่า “เจ้าออกไปเดี๋ยวนี้ อย่าเอาเลือดมาเปื้อนตัวข้า”

สีหน้าของเสี้ยโล่เยว่ซีดขาว มองด้วยสายตาเหลือเชื่อ พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ฝ่าบาททรงพูดอะไรเพคะ?”

องค์รัชทายาทกวักมือเรียกองครักษ์ “พาข้าขึ้นรถม้าที แล้วก็ส่งพวกนางขึ้นรถม้าของตัวเองกลับจวนตระกูลเฉิงเสี้ยง”

“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์รีบประคององค์รัชทายาทออกไป แทบจะหามองค์รัชทายาทขึ้นรถม้ากันเลยทีเดียว

อีกด้านหนึ่ง หลีโม่ก็ประคองหลี่ซื่อออกมาแล้ว หลี่ซื่อรู้สึกเวียนหัวมากจึงพิงไปกับตัวของหลีโม่ อีกทั้งนางมองไม่เห็น จึงต้องก้าวเท้าเดินไปเรื่อยๆ ตามหลีโม่

เสี้ยโล่เยว่เห็นหลีโม่กับหลี่ซื่อ ความเจ็บแค้นก็พุ่งขึ้นมาเต็มหัวใจ อยากจะพุ่งเข้าไป แต่เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาดุจน้ำแข็งของหลีโม่ ก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา จึงด่าว่า “เจ้ามันคนสารเลว รอให้กลับถึงจวนก่อนเถอะ ข้าจะให้ท่านพ่อจัดการเจ้า เจ้าทำลายชีวิตของเจ้าเองนะ”

หลีโม่ทำราวกับไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น ประคองหลี่ซื่อเดินออกไป แต่สีหน้ายังคงเย็นชาดังเดิม

หมอกำลังประคองหลิงหลงฮูหยินให้ลุกขึ้นมา ตอนนี้นางเวียนหัวมาก เวียนหัวจนแทบจะลุกไม่ไหว ผมที่ชุ่มไปด้วยเลือดปกคลุมศีรษะของนาง ทำให้การมองเห็นถูกบดบังไปเล็กน้อย นิ้วก้อยของนางขาดออกไปแล้ว ไม่สามารถต่อมันกลับเข้ามาได้อีก หมอใช้ผ้าห่อรัดพันเอาไว้ ใส่แผลห้ามเลือดไปแล้ว แม้จะเป็นการห้ามเลือดเพียงชั่วคราว แต่ก็ถือว่าจัดการได้แล้วระดับหนึ่ง

นางจ้องไปที่หลีโม่ หลังจากที่ใบหน้าของนางถูกปกคลุมไปด้วยผมที่เปื้อนเลือด ภายในแสงไฟที่มืดสลัว นางราวกับผีร้ายในยามค่ำคืนก็ไม่ปาน นางกัดฟันพูดออกมาประโยคหนึ่ง “หลี่ชุ่ยยู่ เสี้ยหลีโม่ พวกเจ้าคอยดูเถอะ”

ถึงแม้นางจะพูดเช่นนี้ แต่จริงๆ แล้ว นางตกใจแทบแย่

นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดเสี้ยหลีโม่ถึงได้เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมร้ายกาจขนาดนี้ ตอนที่นางถูอกริชนั่นพุ่งเข้ามา แต่ตาก็ยังไม่ได้กะพริบ แววตาที่โหดร้ายนั่น ทำให้นางคิดว่ากำลังเจอกับผีร้ายที่ผุดขึ้นมาจากนรกก็ไม่ปาน

นางรู้สึกหวาดกลัวมาก ในที่สุดนางก็รู้สึกว่านางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลีโม่อีกต่อไป