พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 120

ตอนที่ 120 อ๋องหลี่ชินมาแล้ว

ในคำพูดของหลีโม่ไม่มีช่องโหว่แม้แต่ช่องเดียว และไม่รอให้นางพูดจบ ก็ถามต่อว่า “ถ้าเช่นนั้นหลังจากที่ท่านแม่ของข้ากระโดดลงไปจากรถม้าเป็นเวลานาน องครักษ์ขององค์หญิงก็ตามมา?”

“ตามมาเร็วมากเลยนะ พวกเราคงจะวิ่งไปได้ประมาณสิบก้าว องครักษ์ก็ตามมาแล้ว” หลิงหลงฮูหยินตอบมาอย่างรวดเร็ว

เฉิงเสี้ยงเสี้ยที่ไม่พูดไม่จามาโดยตลอด ได้ฟังประโยคนี้แล้ว ก็พูดด้วยเสียงจริงจังว่า “เจ้าอย่าเอาแต่คิดไปเรื่อยสิ คิดให้ดีค่อยตอบ ทั้งหมดที่ตอบออกมาต้องเป็นความจริงทั้งหมด ห้ามมีคำโกหกแม้แต่ครึ่งประโยคก็ไม่ควรมี เข้าใจหรือไม่?”

หลิงหลงฮูหยินถูกเขาตวาดใส่ ในชั่วขณะนั้นสมองของนางก็ได้สติขึ้นมา รีบพูดว่า “ไม่ใช่ ไม่ใช่แค่สิบก้าว ตอนนั้นข้าเวียนหัวมาก โล่เยว่เลยมาดูแลข้า คงจะมียี่สิบก้าวขึ้นจนกระทั่งรถม้าไม่หยุด”

หลีโม่กวาดตามองเฉิงเสี้ยงเสี้ยคราหนึ่ง “อ้อ ยี่สิบก้าว หลังจากองครักษ์มาแล้ว ก็ถามคนขับรถม้า เขากลับบอกว่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านแม่ตกลงไป แต่ว่า เมื่อครู่นี้เจ้าเพิ่งบอกว่าคนขับรถม้ารู้ว่าท่านแม่ตกลงไป มันช่างขัดแย้งกันเสียจริง ฮูหยินจะอธิบายอย่างไร? ”

สายตาของหลิงหลงฮูหยินเริ่มสับสน “เอ่อ คือว่าข้าเองก็ไม่ใช่เขา ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเขาเห็นหรือไม่เห็น?”

หลีโม่ขบริมฝีปากเบาๆ คราหนึ่ง “อ้อ ตอนนั้นเขามองไม่เห็น แล้วก็ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในรถม้า คำให้การของเขาก็คงไม่มีประโยชน์อะไร”

หลิงหลงฮูหยินรู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ก็ยังพยักหน้าพูดว่า “ใช่ คำให้การของเขาไม่น่าเชื่อถือหรอก”

หลีโม่ขบริมฝีปากเบาๆ อีกครั้ง “เอาล่ะ พูดอย่างนี้ก็แล้วกัน ตอนที่ท่านแม่ของข้ากระโดดลงจากรถม้าจนถึงตอนที่องครักษ์ขององค์หญิงขวางพวกท่านเอาไว้ คือห่างกันประมาณยี่สิบก้าว ยี่สิบก้าวนี้ก็คือห่างจากตรงนี้ไปจนถึงประตูใหญ่ใช่หรือไม่?”

หลิงหลงฮูหยินอยากจะตอบว่าใช่ แต่ว่าในใจก็รู้ดีว่าระยะทางไม่ใช่เท่านี้แน่นอน แต่ถ้าตอบว่าไม่ใช่ เช่นนั้นก็จะพิสูจน์ได้ว่านางโยนหลี่ซื่อลงไปจริงๆ

นางรู้สึกได้ว่าตนเองถูกหลีโม่เอาตัวไปแล้ว จึงใช้สายตาขอความช่วยเหลือจากเฉิงเสี้ยงเสี้ย

เฉิงเสี้ยงเสี้ยกระแอมไอคราหนึ่ง ใต้เท้าเหลียงก็เข้าใจทันทีจึงมองไปที่หลีโม่แล้วถามว่า “เสี้ยหลีโม่ ตอนนี้ข้าจะไต่สวน ไม่ใช่ถามเจ้า แม่ของเจ้าจะโดดลงมาหรือตกลงมา มันไม่สำคัญ เพราะหลังจากที่นางลงจากรถม้าไปแล้ว นางยังยืนขึ้นมาได้อยู่ นี่ก็พิสูจน์ได้ว่าอาการบาดเจ็บของนางไม่ได้เกิดจากการตกลงมาจากรถม้า ตาบอดก็ไม่ใช่ ในเมื่ออาการบาดเจ็บไม่ได้เกิดจากเหตุผลนี้ เจ้าจงใจทำร้ายแม่เลี้ยงของเจ้าและจงใจทำร้ายพระชายาในอนาคตขององค์รัชทายาท อีกทั้งยังไม่มีเหตุผลเลยแม้แต่น้อย ความผิดนี้ร้ายแรงอย่างมาก”

ซือถูจิ้งฟังมาถึงตรงนี้ ก็หัวเราะออกมา “โอ้ คืนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ เลยนะ ใต้เท้าถามคดี ยังมองหน้าของเฉิงเสี้ยงได้ ถามอะไรกันหรือ? ไม่จำเป็นเลย ตามที่ข้าดูแล้ว ก็ลากหลีโม่ออกไปสับเป็นชิ้นเลยเป็นไง ประหยัดเวลาของทุกคนได้เยอะเลย ไถ้ผู้ท่านว่าใช่หรือไม่?”

เหลียงไถ้ฝู้ถูกซือถูจิ้งเรียกชื่อ ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย “สิ่งที่องค์หญิงกล่าวมานั้น มันคือการเห็นชีวิตคนเป็นผักเป็นปลาในที่สุดแล้วมันจะส่งผลกระทบเป็นเรื่องที่ร้ายแรงที่สุด โดยเฉพาะเกิดขึ้นกับจวนเฉิงเสี้ยง พวกเราไม่รู้ก็แล้วไป แต่ถ้าเกี่ยวข้องกับพระชายาในอนาคตขององค์รัชทายาท จะต้องถามให้ชัดเจนถามให้เข้าใจ”

ซือถูจิ้งยิ้มขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “ถามให้เข้า นี่คือการถามตรงไหน เคยถามด้วยหรือ? เห็นถามแค่หลิงหลงฮูหยิน เคยถามใครด้วยหรือ? เคยถามพระชายาในอนาคตของอ๋องซื่อเจิ้งหรือยัง? เคยถามข้าคนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยหรือไม่? ใต้เท้าเหลียงคำก็โทษหนักสองคำก็อำมหิตโหดเหี้ยม ชี้ตัวพระชายาในอนาคตของอ๋องซื่อเจิ้งให้เป็นคนผิดแล้ว ยังจำเป็นต้องถามอะไรอีกหรือ? ส่งคนให้กลับไปบอกอ๋องซื่อเจิ้งหน่อยเร็ว บอกว่าพวกเจ้าคิดจะฟันพระชายาในอนาคตของเขาทิ้ง อย่าให้เขาคิดอะไรมากก็พอแล้ว”

ฮูหยินแก่พูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “องค์หญิงคำก็พระชายาอ๋องซื่อเจิ้งสองคำก็พระชายาอ๋องซื่อเจิ้ง ไม่ทราบว่ามีตรงไหนที่เป็นความจริงบ้าง”

“จะจริงหรือไม่ พวกเจ้าก็รอดูแล้วกัน ตามที่ข้าว่า พระชายาอ๋องซื่อเจิ้งคนนี้ถ้าได้ตัดสินใจทำอะไรแล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่ว่าพระชายาขององค์รัชทายาท กลับไม่แน่นอน ท่านฮูหยิน ท่านเอาใจใส่ของล้ำค่าผิดแล้วล่ะ” น้ำเสียงของซือถูจิ้งเต็มไปด้วยความถากถาง