พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 122

ตอนที่ 122 ที่มาของมีดสั้น

อ๋องหลี่ชินสั่งคนไปเก็บรถม้า และส่งคนไปยังจวนหมอเพื่อเก็บรายละเอียดเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของหลี่ซื่อ

ในส่วนจวนสำนักไต่สวน เขาก็ไม่ได้ให้หยุดไต่สวน

เขาเริ่มแทนที่ไต้เท้าเหลียง เค้นถามหลิงหลงฮูหยิน เริ่มจากไต่ถามระยะห่างระหว่างที่ทหารองครักษ์ตามมา หวังให้หลิงหลงฮูหยินสับสน ให้ทหารองครักษ์ของซือถูจิ้งออกมาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับระยะห่างระหว่างรถม้าคันหน้าหลัง และไล่ตามกันนานแค่ไหนถึงตามทันรถม้าของหลิงหลงฮูหยิน ในตอนนี้หลิงหลงฮูหยินไม่สามารถปฏิเสธได้ อ๋องหลี่ชินยังคงไม่หยุดไต่ถามรายละเอียด

“เจ้าบอกว่านางดุด่าเจ้า ให้เจ้าเล่าทุกคำให้ข้าฟัง นางดุด่าเจ้ายังไงบ้าง?” อ๋องหลี่ชินถาม

ถึงแม้จะทำให้หลิงหลงฮูหยินระส่ำระส่าย แต่นางก็กลับมาสงบสติได้อย่างรวดเร็ว “เรียนท่านอ๋อง นางด่าว่าข้าสอนลูกไม่ดี บอกว่าโล่เยว่ลูกสาวข้าพูดออกหน้าแทนองค์ชายรัชทายาท สงสัยในการตัดสินของอ๋องซื่อเจิ้ง ทำให้จวนเฉิงเสี้ยงต้องอับอาย ต่อมาก็พูดอีกว่าโล่เยว่ยั่วยวนองค์ชายรัชทายาท อันที่จริงองค์ชายรัชทายาทหลงรักหลี่โม่อยู่แล้ว กลับโดนนางแย้งไป ทำให้หลีโม่ไม่ได้เป็นพระสนมองค์ชายรัชทายาท ข้าอดทนอยู่ตั้งแต่แรก แต่พอต่อมา นางหาว่าข้าหน้าไม่อาย เป็นชู้กับคนอื่น ใส่ร้ายข้าถึงขนาดนี้ ข้าจึงอดทนต่อไปไม่ไหว ถกเถียงนางไปหลายที.....”

อ๋องหลี่ชินดักคำพูดของนาง “เจ้าถกเถียงนางยังไงบ้าง? เล่าตามจริงมาทุกคำ”

หลิงหลงฮูหยินกัดริมฝีปาก “ข้าพูดว่า หากฮูหยินไม่พอใจข้าก็พูดออกมาตรงๆก็ได้ ทำไมต้องมาใส่ร้ายกันแบบนี้? ชื่อเสียงของผู้หญิงสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด ฮูหยินใส่ร้ายข้าแบบนี้ ต้องการบีบบังคับให้ข้าตายเลยหรือ?”

“อืม หลังจากนั้นล่ะ?” อ๋องหลี่ชินให้นางเล่าต่อไป

“หลังจากนั้นฮูหยินก็โกรธจัด ลุกขึ้นมาตบตีข้า ตบตีไปด้วย ดุด่าต่อว่าข้าไปด้วย....”

“นางดุด่าเจ้ายังไงบ้าง? ตอบตามจริงทุกคำ” อ๋องหลี่ชินพูด

นายหญิงแก่พูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง คำสกปรกพวกนั้นอย่าให้ต้องพูดออกมาเลย ทุกคนในที่นี้คงไม่อยากรับฟัง”

อ๋องหลี่ชินพูดอย่างไม่พอใจว่า “นายหญิงแก่ ปัญหาไม่ใช่อยู่ที่ว่าอยากฟังหรือไม่อยากฟัง ในเมื่อคดีความแจ้งถึงสำนักไต่สวนแล้ว ก็จริงต้องไปไต่สวนที่สำนักงานไต่สวนตามหลักปฏิบัติ พวกเจ้าเปิดศาลไต่สวนกันที่นี่ เป็นการกระทำผิดกฎปฏิบัติ แต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยก็มีเสี่ยวกูกูอยู่ตรงนี้ แต่ยังไงก็ต้องไต่สวนตามขั้นตอนกฎปฏิบัติของสำนักไต่สวน ไม่ใช่ว่ามีคนฆ่าคนตายแล้วสถานการณ์นองเลือดไม่มีใครอยากฟังก็ไม่ต้องบีบบังคับให้ผู้กระทำผิดสารภาพมั้ง

สีหน้านายหญิงแก่เมินไปอย่างขุ่นเคือง นางไม่พอใจอย่างยิ่งที่อ๋องหลี่ชินไม่ไว้หน้านางสักนิด

หลีโม่ยืนอยู่ด้านข้างหลี่ซื่อตลอด กุมมือหลี่ซื่อไว้ ก้มหน้าก้มตา แต่ก็บดบังสายตาที่เยือกเย็นของนางไว้ไม่ได้

อ๋องหลี่ชินทำได้ดีกว่าที่นางคิดไว้อย่างมาก และในที่สุดนางก็เข้าใจว่าทำไมคนอวดดีอย่างเซี่ยวโธ่ถึงได้ปลาบปลื้มอ๋องหลี่ชินนัก

หลิงหลงฮูหยินจำต้องตอบ “เรียนท่านอ่อง นางตบตีข้าไปด้วย ปากก็ดุด่าว่า เจ้ามันเพศยา เจ้ามันต่ำต้อย หลายสิบปีมานี้ ข้าไล่ยังไงเจ้าก็ไม่ไป เจ้าทำไมช่างหน้าด้านหน้าหนาขนาดนี้? เจ้ารีบไปตายซะ... ”

“ไม่เอาโดยประมาณ แน่ใจไหม?” อ๋องหลี่ชินถาม

“ใช่ แน่ใจค่ะ” หลิงหลงฮูหยินกลัวเขาจะให้นางพูดอีกรอบ จำต้องพยักหน้าว่าใช่

อ๋องหลี่ชินโบกมือ “เอาล่ะ เจ้าพักก่อน เรียกเสี้ยโล่เยว่ออกมา ข้ามีเรื่องจะถามนาง”

หลิงหลงฮูหยินสะดุ้ง “ไต้เท้ายังอยากถามอะไรอีกหรือ? ถามข้าก็ได้ ข้าจำได้แม่นทุกอย่าง”

“เจ้าจำได้แม่นมันก็เรื่องของเจ้า ในเมื่อนางก็อยู่บนรถม้า ข้าก็จะต้องถามนางเกี่ยวกับความนี้อีกรอบ”

เมื่อเสี้ยโล่เยว่ถูกพาออกมา นางไม่ได้ยินอะไรเลยก่อนหน้านี้ จึงไม่รู้ว่าเมื่อกี้หลิงหลงฮูหยินพูดอะไรไปบ้าง

อ๋องหลี่ชินให้นางเล่าว่าหลี่ซื่อดุด่าหลิงหลงฮูหยินว่ายังไงบ้างอีกรอบ

ทั้งสองแม่ลูกได้ให้การเนื้อหาคล้ายๆกัน แต่เนื้อหาที่ดุด่านั้นยังไม่เคยให้การพร้อมกัน โชคดีที่ต่อให้ไม่ปะติดปะต่อกัน แต่เนื้อหาโดยรวมก็ถือว่าอยู่ในเนื้อเรื่องเดียวกัน

หลังจากเสี้ยโล่เยว่ตอบเสร็จแล้ว ก็พูดขึ้นอีกว่า “ข้าอาจจะจำได้ไม่ทั้งหมด เพราะสถานการณ์ตอนนั้นวุ่นวายมาก แต่ก็ประมาณนี้แหละค่ะ”

อ๋องหลี่ชินพูดว่า “ข้าขอถามเเจ้า เมื่อกี้มารดาของเจ้าบอกว่าหลี่ซื่อเคยยื่นข้อเสนอให้พวกเจ้าชดเชยเงินให้นางห้าพันชั่ง นางถึงจะยอมความ เจ้าจงตอบข้ามาว่า มารดาของเจ้าตกลงที่จะจ่ายห้าพันชั่งหรือไม่?”

เสี้ยโล่เยว่มองดูหลิงหลงฮุหยิน หลิงหลงฮูหยินพูดออกมาไม่ได้ จึงทำได้แค่ใช้มือโบกไปมาอยู่ด้านขวา