พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 123

ตอนที่ 123 ให้พวกเจ้าสองแม่ลูกตาย

“นี่......” เขามองดูหลีโม่อย่างสงสัยและตกใจ กลับมาดูมีดสั้นอีกครั้ง ตัวหนังสือที่สักไว้บนมีดสั้น หากดูไม่ผิด เป็นคำว่ามังกร

เป็นไปได้ยังไง? มีดสั้นที่มีตัวอักษรมังกร ตกอยู่ในมือหลีโม่ได้ยังไง?

เฉินซือกับเสี้ยโล่เยว่โดนมีดนี้ทำร้าย ไม่เสียเปรียบเลย ไม่ตายก็บุญแค่ไหนแล้ว

ในหัวเขาที่คิดเรื่องต่างๆอยู่ก่อนมากมาย ล้วนวางไว้ก่อน หยิบมีดสั้นมา แล้วเดินไปยื่นให้หลีโม่อย่างให้ความเคารพ “คุณหนูใหญ่ ข้าเห็นว่า เรื่องในวันนี้เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด คุณหนูใหญ่อย่าได้ถือสา ข้ายังมีธุระ คอยตัวก่อนครับ”

พูดจบ ก็เดินจากไป โดยไม่สนใจองค์ชายรัชทายาท และไม่ได้กล่าวอำลาเสี้ยเฉิงเสี้ยง

เมื่อองค์รัชทายาทเห็นแล้ว ก็รีบให้องครักษ์มาประคองแล้วตามออกไป ข้าราชการสองคนที่เหลียงไถ้ฝู้พามาก็กลับไปแล้ว

เสี้ยโล่เยว่เห็นตอนที่องค์ชายรัชทายาทจากไปไม่ได้แลมองดูนางเลย ทั้งปวดใจทั้งโกรธเคือง จึงร้องไห้แล้วพูดขึ้นว่า “ท่านพ่อ นี่มันอะไรกัน? จะปล่อยให้นางทำร้ายพวกเราแบบนี้หรือ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงจ้องมองดูมีดสั้นในมือกลีโม่ พูดขึ้นอย่างใจลอยว่า “”ในเมื่อแจ้งความเรื่องนี้แล้ว ฟังไต้เท้าเหลียงก็พอ

สามารถทำให้เหลียงไถ้ฝู้ตกใจได้ขนาดนี้ มีดสั้นต้องมีที่มาไม่ธรรมดาแน่

ซือถูจิ้งพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ไต้เท้าเหลียง เสี้ยหลีโม่มีความผิดไหม?”

ไต้เท้าเหลียงคุกเข่าอยู่บนพื้น “องค์หญิง คุณหนูใหญ่ไม่มีความผิด ไม่มีความผิด เฉินซือกับคุณหนูรองทำร้ายฮูหยินก่อน คุณหนูใหญ่เป็นบุตรสายเลือดตรงบริสุทธิ์ ลงโทษพวกนางได้ตามกฎหมาย ตามธรรมเนียมปฏิบัติ”

“งั้นเจ้ายังไม่รีบพาคนของเจ้าไสหัวไป?” ซือถูจิ้งพูดเสียงดัง

“ครับ ครับ” ไต้เท้าเหลียงไม่กล้าแม้แต่จะมองอ๋องหลี่ชิน รีบพาทหารของตนแล้วจากไป

เมื่ออ๋องหลีชินเห็นว่าคดีเสร็จสิ้นแล้ว ก็ไม่ได้อยู่ต่อ พูดกับซือถูจิ้งว่า “เสี่ยวกูกู พวกเราก็ไปกันได้แล้ว”

ซือถูจิ้งมองหลีโม่อย่างเป็นห่วง หลีโม่จึงพูดว่า “องค์หญิงกลับก่อนเถอะค่ะ วันนี้ขอบคุณท่านมาก”

ซือถูจิ้งพูดว่า “หากมีใครรังแกเจ้า ให้รีบสั่งคนไปบอกข้านะ”

คำพูดนี้ไม่ได้พูดให้หลีโม่ฟัง แต่พูดให้คนในจวนเฉิงเสี้ยงฟัง

หลีโม่พยักหัว แล้วยิ้มให้ซือถูจิ้ง

นายหญิงแก่ลากหน้ายาว ไม่พูดอะไร เสี้ยเฉิงเสี้ยงกลับจ้องมองมีดสั้นของหลีโม่อย่างเม่อลอย ไม่ได้สนใจว่าจ้วงจ้วงพูดอะไรบ้าง

เมื่ออ๋องหลี่ชินกับจ้วงจ้วงเดินออกมาถึงหน้าประตู จ้วงจ้วงถามขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า “เหล่าซัน ถ้าพวกเราไปกันหมดแล้ว คนในจวนเฉิงเสี้ยงจะลงมือทำร้ายหลีโม่ไหม?”

นางใช้มือปัดผมด้านซ้าย มองดูอ๋องหลี่ชิน

อ๋องหลี่ชินมองดูนาง ยื่นมือดึงผมด้านขวาของนางให้ยุ่งเหมือนด้านซ้าย แล้วลูบใบหูของนาง “ลงมือ แต่หลีโม่ไม่ใช่ใครก็จะรังแกนางได้ง่ายๆ ที่หลานพูดในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะนางสอน นางสอนข้าให้ไต่ถามยังไง”

“นางเป็นคนสอน?” ซือถูจิ้งมองเขาอย่างประหลาดใจ “ทำไมข้าไม่รู้?”

“ตอนนั้นนางคุยกับหลานอยู่คนเดียวไม่ใช่หรือ? ที่คุยก็คือพวกนี้ นางยังสนิษฐานสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอีกมากมาย ล้วนจัดการไว้หมดแล้ว ที่จริง ไม่จำเป็นเลย แต่นางสามารถคิดได้รอบคอบขนาดนี้ แสดงให้เห็นว่านางมีสติรัดกุม คนในจวนเฉิงเสี้ยงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง ”

“แผนการของหลีโม่ช่างล้ำลึกนัก” ซือถูจิ้งรู้สึกไม่ชอบใจ “พวกเจ้ากีดกันข้าไปคุยกันสองคน”

“นั่นไม่ใช่กีดกัน เจ้าเองต่างหากที่บอกว่าจะไปทานของหวาน”

“วันนี้ที่ตั้งใจมาช้า ก็อยู่ในแผนการใช่ไหม?”