พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 13

ตอนที่ 13 หลีโม่ลงมือ

คุณนายเสี้ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า “ฝากขอบคุณนายหญิงแก่แทนข้าด้วย”

หลังจากนั้น ก็ยืนขึ้นแล้วมองมาทางเถ้าแก่โจ “รบกวนแล้ว”

เถ้าแก่โจยิ้มแล้วพูดว่า “นายหญิงเกรงใจเกินไปแล้ว”

เขาโบกมือให้ช่างตัดเสื้อเข้าไปวัดตัวให้นายหญิง หลังจากนั้นพูดขึ้นว่า “ครั้งนี้นำผ้าไหมมาหลายม้วนหลังจากที่วัดตัวเสร็จแล้วให้นายหญิงเลือก หากชอบผืนไหนก็เก็บเอาไว้แต่หากม้วนไหนไม่ชอบข้าน้อยก็จะเอากลับไปเอง”

“เรียบๆก็พอ” คุณนายเสี้ยพูด

หลีโม่เดินออกประตูไป เสี้ยฉวนเห็นนางก็เดินตามออกมา

เขามองดูรอบๆหลังจากนั้นก็พูดกับหลีโม่ว่า “คุณหนูใหญ่ไม่ใช่ว่าจะต้องกลับไปที่ห้องของนายหญิงแก่หรือ ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ”

หลีโม่พิงบันได สีหน้าไม่สนใจอะไร “เดี๋ยวค่อยไป ข้าเองก็อยากให้เถ้าแก่โจวัดตัวแล้วตัดชุดใหม่ให้ข้าบ้าง”

เสี้ยฉวนมองดูสีหน้าของนาง รู้สึกว่าคุณหนูใหญ่ในตอนนี้กับเมื่อก่อนไม่ค่อยเหมือนกัน

คุณหนูใหญ่คนเมื่อก่อนเป็นคนที่เชื่อฟังทุกอย่าง ชอบหลบสายตา เห็นคนก็ไม่กล้าพูดเสียงดัง แต่ตอนนี้นางดูน่ากลัว บนตัวนางราวกับว่ามีหนามอยู่เต็มไปหมด ไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้ง่ายๆ

เสี้ยฉวนเดินผ่านนางไปสั่งคนที่เฝ้าประตูอยู่ “พวกเจ้าลองหาดูรอบๆสิว่ามีแมวจรจัดหรือไม่ หาให้ละเอียดทุกซอกทุกมุม”

“ขอรับ” พวกเขาน้อมรับคำสั่งแล้วแยกย้ายกันหา

เสี้ยฉวนมั่นใจว่าคนยังอยู่ในลานเสี้ยจื้อ เพราะว่าประตูใหญ่มีคนเฝ้าอยู่ ประตูหลังก็ไม่ได้อยู่ในลานเสี้ยจื้อ นอกจากประตูใหญ่ก็คงต้องกระโดดกำแพงเสียแล้ว

เฉินเอ้อถูกตีจนสลบ คุณหนูใหญ่กลับมาทำไม ถึงแม้ว่านางจะมองออกถึงแผนการของนายหญิงแก่ แต่ก็ไม่สามารถช่วยทำให้นายหญิงฟื้นได้ นายหญิงโดนยาสลบไป ยาสลบนี้มีฤทธิ์ที่แรงนัก

ตอนที่พาเฉินเอ้อมานายหญิงสลบไปแล้ว เขาตรวจสอบด้วยตนเอง ทำไมแค่เวลาธูปหนึ่งดอกคนก็ฟื้นแล้ว

เสี้ยฉวนคิดแบบนี้ แล้วก็คิดอีกกำแพงสูงขนาดนั้น ผู้ชายคนหนึ่งหากไม่มีแรงจะกระโดดบีนกำแพงข้ามไปได้อย่างไรกัน นับประสาอะไรกับหญิงสาวที่อ่อนแอคนหนึ่ง

แน่นอนว่าในห้องของหลีโม่เองก็ถูกค้น หลีโม่กลัวว่าพวกเขาจะไปหยิบจับหนังสือจึงได้เดินตามเข้าดูด้วย

พวกบ่าวค้นหาอย่างไม่ระวังมือเลย ค้นหาตั้งแต่นอกห้องจนไปถึงในห้อง ค้นหาจนทั่วทุกมุมก็ยังหาไม่เจอ

“เฮ้ย อย่าไปจับของของข้ามั่วๆนะ” หลีโม่เห็นบ่าวคนหนึ่งเปิดตู้เสื้อผ้าของนาง แล้วเอาเสื้อผ้าโยนออกมาทำให้นางโกรธ

บ่าวคนนั้นเหมือนจะไม่เห็นหัวหลีโม่เลย พูดอย่างยโสโอหังว่า “ขอโทษคุณหนูใหญ่ ข้าแค่รับคำสั่งจากพ่อบ้านให้มาค้นหา”

“หาอะไร” หลีโม่ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“แน่นอนว่าต้องมาหาแมวจรจัด เพื่อไม่ให้มันมาทำร้ายคุณหนู ไม่เช่นนั้นจะถูกเฉิงเสี้ยงลงโทษเอาได้” บ่าวคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเช่นกัน

พวกเขาไม่เห็นหัวหลีโม่เลย สำหรับพวกเขาแล้วถึงเสี้ยหลีโม่จะเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนเฉิงเสี้ยง แต่ทว่าฐานะนางก็ไม่ต่างอะไรกับบ่าวไพร่

โดยเฉพาะวันนี้ พวกเขาล้วนรู้เรื่องราวทั้งหมดดีว่าหลี่ซื่อคนนี้และเสี้ยหลีโม่จะต้องหนีไม่รอดแน่ ใครจะยังมีใจไปไว้หน้านางอีกล่ะ

หลีโม่พูดอย่างเย็นชาว่า “รู้ก็ว่าหาแมวจรจัด ไม่รู้ก็คงว่าหาของมีค่าอะไรแน่ ตู้เสื้อผ้าของข้ามันใหญ่มาก หรือว่าแมวจรจัดจะแอบอยู่ในเสื้อผ้าของข้างั้นหรือ”

“มันก็พูดยาก” บ่าวสถบออกมาคำหนึ่งแล้วเหยียบลงไปที่เสื้อผ้าของหลีโม่ เดินออกไปอย่างไม่เกรงกลัวอะไร