พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 15

ตอนที่ 15 เหล้าพิษ

หลีโม่กลับเข้ามาในห้องก็เห็นซู่หยู้กำลังชงชา ส่วนหลี่ซื่อนั้นได้ขึ้นเตียงไปนอนแล้ว

ฤทธิ์ยาสลบยังไม่หมดเมื่อกี้นี้นางเองก็พยายามอดทนให้มันผ่านไป

“คุณหนูใหญ่นายหญิงหลับไปแล้วค่ะ” ซู่หยู้เห็นหลีโม่เข้ามา รู้สึกกลัวจึงได้ถอยไปอยู่ข้างๆ

“อืม” หลีโม่เดินออกไป แล้ววางโคมไฟไว้บนโต๊ะ จากนั้นพูดว่า “เจ้าออกมากับข้าหน่อย ตรงมุมกำแพงมีดอกกุหลาบขึ้นเจ้าช่วยไปเอาออกหน่อย”

“เจ้าค่ะ” ซู่หยู้ตอบรับอย่างเชื่อฟังแล้วออกไปพร้อมกับหลีโม่

ตรงมุมกำแพงมีต้นกุหลาบจริงๆด้วยตอนนี้กำลังผลิบานสวยงามเชียว หลีโม่พูดเสียงดังว่า “ซู่หยู้เจ้าขุดกุหลาบต้นนี้เสร็จแล้วก็เอาโคมไฟไปซ่อมกับข้าด้วยกัน”

ซู่หยู้รับคำ “ทราบแล้วค่ะคุณหนู”

หน้าประตูมีคนชะโงกหน้าเข้ามาดู หลีโม่เงยหน้าคนนั้นก็รีบหลบหลังกำแพงทันที

หลีโม่ยิ้มในใจยังอยู่จริงๆด้วย

ซู่หยู้ดึงต้นกุหลาบออกเสร็จก็ให้นางไปคอยดูแลรับใช้หลี่ซื่อ

ซู่หยู้พึ่งจะเข้าไปในห้องนอนก็รู้สึกเจ็บขึ้นที่ท้ายทอยนางหันกลับมามอง ตกใจที่เห็นเป็นหลีโม่ หลีโม่ทำหน้านิ่งแล้วขยับกำไลสะกดจิต ราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าออกไปทันใดนั้นซู่หยู้ก็ล้มลงกับพื้น

หลีโม่ถอดเสื้อผ้าของนางออก แล้วลากนางไปไว้ในมุมห้องข้างใน ใช้ผ้าผืนหนึ่งมาหุ้มห่อไว้เหลือช่องหนึ่งไว้ให้นางหายใจ จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าของนางแล้วเข้าไปในห้องเก็บของ

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลีโม่พา “ซู่หยู้” ออกมาในมือของซู่หยู้ถือของมากมายล้วนเป็นกล่องเก่าแล้วยังวางโคมไฟเอาไว้จนบังหน้าตาไปหมด

หน้าประตูมีสองคนเฝ้าอยู่จริงๆด้วย เห็นหลีโม่ออกมาทั้งสองก็แสร้งทำเป็นเดินผ่านมาจากนั้นก็แยกทางกัน

“รีบเดินหน่อย” หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงที่ดุ

“ซู่หยู้” เดินเซตามไป โชคดีที่สาวใช้ในจวนรักสวยรักงามกระโปรงที่ใหญ่และยาวนั่นบังขาที่ใหญ่ของเขาเอาไว้

หลีโม่ส่ง “ซู่หยู้”ออกประตูไปได้อย่างปลอดภัย คนเฝ้าประตูนั่งอยู่ข้างๆ เห็นหลีโม่ออกมาเขาก็รีบลุกขึ้น “คุณหนูใหญ่

หลีโม่มองดูเขา คนที่มีพระคุณกับนางถึงจะเล็กน้อยก็เถอะแต่นางจะจำเขาเอาไว้

“ซู่หยู้” เห็นว่ามีคนอยู่หน้าประตูเรียก ในใจก็ตื่นตระหนกกลัว เดินขาพันกันทำให้ของที่อยู่ในมือหล่น

บ่าวที่เฝ้าประตูก็รีบเข้ามาช่วยเก็บของเขาเห็น “ซู่หยู้” เขาอึ้งไปทันที

หลีโม่รีบเดินเข้ามา เก็บของที่หล่นแล้วให้ “ซู่หยู้” พร้อมกับบ่นว่า “เดินก็ไม่ระวังรับไป”

“ซู่หยู้” อุ้มของเอาไว้รับวิ่งตามไป

คนเฝ้าประตูเดินถอยออกมาก้าวหนึ่งสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

อาจจะเพราะว่ารู้สึกได้ว่าหลีโม่กำลังจ้องเขาอยู่ ทำให้เขารู้สึกกลัว “คุณหนูใหญ่ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”

หลีโม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า “ขอบคุณเจ้านะ”

คนเฝ้าประตูพูดขึ้นมาว่า “ข้าไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ”

“ข้าหมายถึงซาลาเปากับน้ำถ้วยนั้น” หลีโม่พูด