พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 16

ตอนที่ 16 อ๋องเหลียงเกิดอาการชัก

ใบหน้าที่ขาวเผือกของหลีโม่ผุดรอยยิ้มขึ้น จ้องมองไปที่นายหญิงแก่ “มีวิธีอะไรบ้าง ข้าบุตรสาวคนโตของจวนเฉิงเสี้ยง ก็ควรเอาความฉลาดอันน้อยที่มีนี้มาสู้กับความโชคร้ายของตนเอง และความโชคร้ายนี้ก็เป็นญาติสนิทที่เป็นคนนำมันมาให้ข้า”

เสี้ยโล่เย่วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เจ้าอย่าได้มาโกรธแค้นใครเลย อยู่ในจวนนี้เจ้าก็ได้รับความสะดวกสบายมาตลอดสิบหกปีแล้ว หากไม่ใช่เพราะเจ้ายกเลิกงานแต่งก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้หรอก”

หลีโม่มองไปที่นางแล้วพูดว่า “ใช่หรือ สิบหกปีที่สะดวกสบายไม่ใช่พวกเจ้าสองแม่ลูกด่าทอตบตีทำร้ายข้าหรอกหรือ”

นี่เป็นคำกล่าวหาที่ดูแรงมากแต่ทุกคนกลับเงียบแม้กระทั่งผู้เป็นพ่อของนางก็ได้แต่มองนางด้วยสายตาที่รังเกียจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนายหญิงแก่เลย

เสี้ยโล่เยว่พูดขึ้นว่า “ไม่ได้มีใครข่มเหงเจ้ามีแต่เจ้าที่ไม่รู้จักบุญคุณท่านแม่ไม่ดีกับเจ้างั้นหรือ เจ้ากินอิ่มนอนอุ่นยังไม่พอใจอีกหรือ”

“พอใจ พูดได้ดีมีบ้านแบบนี้เสี้ยหลีโม่ยอมรับชะตากรรม” หลีโม่ไม่ได้พูดถึงสิ่งอื่นใดเลย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่นางพูดออกมา

นางยื่นมือมารับแก้วเหล้าจากมือของนายหญิงหลิงหลง เหล้าพิษที่ใสราวกับน้ำ นอกจากที่นางจะเรียนแพทย์แผนจีนกับอาจารย์หยางแล้ว นางยังเคยช่วยนักฆ่ามือหนึ่งระดับนานาชาติวิจัยพิษของตัวต่อพิษ ดังนั้นแค่เห็นนางก็รู้ได้เลยว่านี่คือเหล้าพิษ ฤทธิ์ของพิษร้ายแรงมาก แค่เข้าปากก็สามารถทำให้ตายได้

กำไลสะกดจิตมีความสามารถอยู่อย่างหนึ่งคือ สามารถช่วยละลายฤทธิ์ของยาพิษได้ แต่ก็ละลายได้แค่ครึ่งเดียวไม่สามารถละลายให้หายไปได้ทั้งหมด ดังนั้นหากนางดื่มเข้าไปนางก็ยังคงต้องถูกพิษ เพียงแต่ว่าไม่ถึงชีวิตแค่นั้นเอง

ในวังหลวง

ตั้งแต่จากที่อ๋องเหลียงล้มป่วย บวกกับที่ถูกหลีโม่ยกเลิกงานแต่ง ทำให้เขาอับอายขายหน้ามาก เขาจึงได้อยู่ในวังหลวงตลอดไม่ได้กลับไปยังตำหนักของตนเอง

พักผ่อนมาสามวันอาการป่วยก็ดีขึ้น สองวันก่อนยังปวดหัวแต่หลังจากที่กินยาของหมอหลวงไปก็ค่อยๆดีขึ้นผ่านไปสามวันแล้วอาการปวดหัวก็เบาลงแล้วเพียงแต่ตอนเดินยังคงรู้สึกเวียนหัว

ฮองเฮาเห็นว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีจึงได้ชวนเขาไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้

เขาเดินเป๋ไปทีละก้าวทีละก้าวในสวนดอกไม้ด้วยความอารมณ์เสีย

น่าอับอายยิ่งนักขนาดผู้หญิงอย่างเสี้ยหลีโม่ยังไม่ชอบเขา แค่คิดก็รู้แล้วว่าเขามันไม่มีน้ำยา

“เฮ่าเอ๋อร์อย่าคิดมาก เสี้ยหลีโม่คนนี้ไม่คู่ควรกับเจ้าหรอก ข้าจะหาบุตรสาวของตระกูลที่สูงส่งมาแต่งกับเจ้าเอง”

“เสด็จแม่” อ๋องเหลียงก้มมองต่ำแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า “อย่าได้หาอีกเลยไม่ว่าใครข้าก็ไม่แต่งทั้งนั้น”

ฮองเฮารู้สึกโกรธเสี้ยหลีโม่ยิ่งนักหากไม่ใช่เพราะนางยกเลิกงานแต่ง ลูกชายของนางก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้หรอก

นางเสียดายที่ไม่ได้ฆ่าเสี้ยหลีโม่ แต่ยกนางให้ซือถูเย้นก็เป็นเรื่องที่ดี ซือถูเย้นที่เลวทรามก็คงจะจัดการนางเอง

และคำพูดไร้สาระที่นางพูดในวันนั้นที่เกี่ยวกับการฝังเข็ม หลังจากที่เกิดเรื่องนางก็ไปคุยกับหมอหลวงมาการฝังเข็มนี้มีน้อยคนนักที่จะมีฝีมือสูงส่ง ขนาดหมอหลวงที่สามารถฝังเข็มได้ก็มีไม่มาก

ส่วนที่นางพูดว่า สามารถทำได้ แต่ก็ไม่ทั้งหมด นั่นมันแย่มาก

ฮองเฮาโกรธจนกัดริมฝีปากแน่เมื่อนึกถึงตอนที่เกือบจะเชื่อเสี้ยหลีโม่