พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 17

ตอนที่ 17 ความเห็นไม่ตรงกัน

ฮองเฮารู้สึกชาไปทั้งหน้า ดวงตาร้อนราวกับโดนไฟเผาทำให้คนไม่กล้าสบตา นางมองไปที่หมอหลวงแล้วพูดขึ้นมาว่า “ข้าไม่สนว่าเจ้าจะใช้วิธีไหนแต่ต้องช่วยอ๋องเหลียงให้ได้”

“ขอรับ” หมอหลวงตกใจรีบหมุนตัวหันกลับไปให้คนไปตามหมอหลวงที่สำนักหมอหลวง

หมอหลวงทั้งหมดถึงแล้วขนาดใต้เท้าหย้วนพ่านยังรีบมา

ในตำหนักวุ่นวายไปหมดฮองเฮานั่งอยู่บนเก้าอี้ถ้ายซือ ฮองเฮาที่สูงศักดิ์ถูกความกลัวเข้ามาครอบงำในมือของนางถือลูกประคำ ปากท่องสวดมนต์ไม่หยุด แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกสงบเลย ดวงตาคู่นั้นมองไปที่เตียงอย่างไม่กะพริบตา

องค์ราชทายาทเองก็ทรงเฝ้าดูอยู่ข้างๆสีหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อเทียบกับความวุ่นวายในห้องตอนนี้

ราวกับว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมจะตายได้ทุกเมื่อนั้นไม่ใช่พี่ชายของตน

หย้วนพ่านทำสีหน้าสงสัยเขาป้อนยาลงไปแล้วทำให้อ๋องเหลียงเหมือนจะหยุดหายใจ จนเขาไม่กล้าที่จะให้ยาอีก

สถานการณ์แบบนี้หากไม่รีบแก้ไขให้อ๋องเหลียงสามารถหายใจได้สะดวกเกรงว่าชีวิตของเขาคงจะยื้อไว้ไม่ได้แน่

และใช้เข็มคือวิธีที่เร็วที่สุด สามารถฝังเข็มแล้วเปิดเส้นลมปราณ ถึงจะบอกไม่ได้ว่าสามารถช่วยชีวิตอ๋องเหลียงได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถช่วยให้เขาหายใจได้สะดวกและพ้นขีดอันตราย

อีกอย่างไม่สามารถใช้ยาได้ในตอนนี้ วิธีเดียวที่ช่วยได้คือใช้เข็ม

แต่ในสำนักหมอหลวงเหมือนว่าจะไม่มีใครที่ชำนาญการฝังเข็มเลย มีเพียงใต้เท้าหย้วนพ่านคนเดียวที่เคยศึกษามา

และอำนาจตัดสินใจในการรักษาก็อยู่ที่ใต้เท้าหย้วนพ่าน

ใต้เท้าหย้วนพ่านมองไปทางฮองเฮาที่กำลังจับลูกประคำอยู่ เขาคุกเข่าลง “ทูลฮองเฮาวิธีเดียวที่จะช่วยอ๋องเหลียงในวันนี้คือฟังเข็มพะยะค่ะ”

“ฝังเข็ม” ฮองเฮากระดกคิ้วขึ้นแล้วนึกถึงคำพูดของเสี้ยหลีโม่

นางรีบวางลูกประคำลง แล้วมองดูหย้วนพ่าน “ฝังเข็มเจ้ามั่นใจแน่ไหน”

สีหน้าของหย้วนพ่านดูครุ่นคิด “ข้าน้อยก็ไม่ค่อยมั่นใจ แต่นี่คือวิธีเดียวในตอนนี้”

ฮองเฮาถามขึ้นอย่างมีหวังว่า “วันนั้นข้าถามเจ้าเกี่ยวกับเรื่องฝังเข็มนี้ เจ้าบอกว่ามันไม่ควร ถ้าเจ้าฝังเข็มแล้วเกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา จะทำอย่างไร”

หย้วนพ่านพูดขึ้นว่า “หากฝังเข็มมั่วๆ แน่นอนว่าอันตราย แต่หากเป็นคนที่ชำนาญการฝังเข็มก็จะสามารถช่วยอ๋องเหลียงได้ ที่ฮองเฮาถามกระหม่อมในวันนั้น กระหม่อมจะตอบแบบนี้ นั่นก็เพราะจนถึงทุกวันนี้ยังไม่เคยพบเจอหมอคนไหนที่ชำนาญการฝังเข็มเลย ทฤษฎีการดูดเลือดออกสามารถใช้ได้แต่ที่น่าเสียดายคือจะไปหาหมอเทวดาแบบนี้จากที่ไหนมา”

เขาเงยหน้าขึ้น “ฮองเฮาคนที่พูดเรื่องการใช้เข็มแทงแล้วดูดเลือดออกคือใคร ถึงแม้เขาจะไม่รู้เรื่องการฝังเข็มแต่เขาอาจจะรู้จักผู้ที่มีฝีมือสูงส่งก็ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮานึกถึงเสี้ยหลีโม่ขึ้นมาทันที นึกคิดนางเป็นแค่สาวน้อยจะไปเข้าใจอะไรการฝังเข็ม แต่นางก็พูดออกมาได้เป็นเรื่องๆหรือนางจะรู้จักกับผู้มีฝีมือ

ไม่ ไม่ใช่แน่นอน เสี้ยหลีโม่และหลี่ซื่ออยู่ในจวนตลอดเวลาไม่เคยพบเจอกับโลกภายนอก เฉิงเสี้ยงเสี้ยเองก็คงไม่ปล่อยให้นางออกไปพบผู้คน นางจะไปรู้จักผู้มีฝีมือได้อย่างไรกัน

นางไม่อาจไม่ระวังเพราะนี่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเฮ่าเอ๋อร์

นางเงียบอยู่ครู่หนึ่ง นางต้องตัดสินใจแล้ว “ไปเรียกอ๋องซื่อเจิ้งเข้าวังมาก่อน”

ฮอ่งเต้ป่วยหนัก และไม่อนุญาตให้ใครเข้าเฝ้า แต่ก่อนหน้านี้เคยพูดเอาไว้ว่า หวกวันหน้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นให้ถามอ๋องซื่อเจิ้งซือถูเย้นก่อน

ดังนั้น ฮองเฮาจึงไม่พอใจที่จะต้องไปเจอน้องชายคนนี้ แต่ก็ต้องส่งคนไปเชิญเขาเข้ามาเพื่อถามความเห็น

คนในวังวุ่นกับการไปเชิญอ๋องซื่อเจิ้งมา

หย้วนพ่านพูดขึ้นด้วยความลังเลว่า “ฮองเฮาตอนนี้อ๋องเหลียงอาการสาหัส ถ้าหากไปเชิญอ๋องเจิ้งซื่อมากลัวว่าอาการจะยิ่งแย่ลง”

ฮองเฮาหรี่ตาขึ้น “ถ้าเช่นนั้นเจ้ามีความคิดเห็นว่าอย่างไร ฝังเข็มพวกเจ้าก็ไม่ชำนาญยังไงก็ต้องมีคนมาตัดสินใจ”

ท่านหมอหลวงหลิวคุกเข่าลงแล้วพูดว่า “ทูลฮองเฮากระหม่อมเคยเรียนฝังเข็มมาถึงแม้ว่าจะไม่เก่งนัก แต่คิดว่าคงสามารถช่วยอ๋องเหลียงได้พ่ะย่ะค่ะ”

หย้วนพ่านได้ยินดังนั้นเลยรีบพูดขึ้นว่า “ไต้เท้าหลิวนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะเกี่ยวข้องถึงชีวิตของอ๋องเหลียงเจ้ายังไม่ชำนาญการฝังเข็มอย่าได้ลองผิดลองถูกเลย”

หลังจากที่หมอหลวงหลิวได้เลื่อนขั้นเป็นไต้เท้ารองหย้วนพ่านแล้วเขาก็คิดที่จะเตะไต้เท้าหย้วนพ่านออก ถึงแม้วันนั้นเขาจะไม่เห็นด้วยกับเสี้ยหลีโม่แต่หลังจากวันนั้นเขาก็กลับไปคิดๆดู แล้วเปิดหนังสือการแพทย์ดูและพบว่าที่นางพูดมามีเหตุผล

ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยมั่นในใจฝีมือการฝังเข็มของตนเอง ไม่สามารถทำถึงขั้นฝังเข็มแล้วดูดเลือดออกได้แต่ก็สามารถช่วยให้กลับมาหายใจสะดวกได้