พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 152

ตอนที่ 152 ชะตาลิขิตคู่รักขาด

พอเข้าไปในห้อง เฉิงเสี้ยงเสี้ยให้เสี้ยฉวนเฝ้าหน้าประตูและปิดประตู

เขาถอดเสื้อนอกออก นั่งลงช้าๆพร้อมกับพูดว่า “เรื่องนี้ท่านย่าเจ้าบอกกับเจ้าเหรอ?”

“เจ้าค่ะ ท่านย่าบอกกับลูกเอง ลูกอยากรู้ว่าท่านพ่อทำไมถึงมีความคิดเช่นนี้เจ้าคะ”เสี้ยโล่เยว่อยากจะถามลองใจเฉิงเสี้ยงเสี้ยดูก่อน

นางกลัวมาก แม้จะนั่งรอมากว่าครึ่งวันก็ยังกังวลว่าเรื่องที่ท่านแม่พูดจะเป็นเรื่องจริง

นางตัดสินใจแล้วว่าจะเป็นลูกสาวของเฉินเอ้อจริง แต่ขอแค่ท่านพ่อไม่รู้ทุกอย่างก็จะเป็นเหมือนเดิม

เฉิงเสี้ยงเสี้ยลูบค้างตัวเองพรางครุ่นคิดด้วยหน้าตาที่เหนื่อยล้า “เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องจำเป็น ชื่อเสียงของแม่เจ้าก็เสื่อมเสียแล้ว นางจะเหมาะกับการเป็นแม่ของพระชายาได้ยังไง?น้ำลายที่คนอื่นนินทาเจ้าก็คงทำเจ้าจมตายพอดี ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยนางไม่ใช่หญิงธรรมดา พื้นเพตระกูลดี ชื่อเสียงก็ดี สิ่งพวกนี้จะทำให้เจ้าสามารถครองรักษาตำแหน่งได้ และสามารถใช้อำนาจของจิ้นโก่วกงดันให้เจ้าได้ขึ้นครองตำแหน่งฮองเฮาได้”

เสี้ยโล่เยว่พยักหน้า มองเขาและพูดว่า “ท่านพ่อ คนอื่นต่างบอกว่าข้าไม่ใช่ลูกสาวของท่าน ท่านเชื่อไหมเจ้าคะ?”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยนิ่งอึ้ง และพูดด้วยความโกรธว่า “อย่าพูดเช่นนี้อีกนะ คนอื่นจะพูดยังไงนั้นก็เรื่องของคนอื่น ปากเป็นของคนอื่นเราจะไปห้ามไม่ได้ ข้าแน่ใจว่าเจ้าก็คือลูกสาวแท้ๆของข้า”

เสี้ยโล่เยว่ได้ยินก็น้ำตารื้นขึ้นมา “ท่านพ่อคิดเช่นนี้จริงเหรอเจ้าคะ?”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยมองดูนาง เขาถอนหายใจยาว มองดูนางด้วยสายตาที่เอ็นดู “ลูกสาวของข้า ข้ายอมเชื่อว่าเสี้ยหลีโม่ไม่ใช่ลูกสาวข้า ก็ไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าไม่ใช่ลูกสาวข้า ตั้งแต่เจ้าเล็กทุกคนต่างบอกว่าเจ้าเหมือนข้า แต่ต่อมาเจ้าโตขึ้นหน้าตาก็เลยไม่เหมือนข้าแล้ว เจ้าจำไว้ เจ้าคือลูกสาวเป็นไข่มุกล้ำค่าของพ่อ หลายปีนี้พ่อรักและเอ็นดูเจ้ามากกว่าลูกคนอื่น และบางครั้งก็มากกว่าซวงเอ้อเสียอีก ถ้ามีคนกล้าบอกว่าเจ้าไม่ใช่ลูกสาวข้าอีก ข้าจะฆ่ามันเสีย”

เขาพูดเกินจริงมาก ถ้าคำพูดนั้นกลั้นออกมาจากใจจริง ก็คงจะไม่เกินจริงเช่นนี้ ขาดความเป็นธรรมชาติไป

แต่ว่าเสี้ยโล่เยว่กลับเชื่อมั่นมาก

เพราะว่านางก็รู้สึกตัวเองผิด และไม่สบายใจ ต้องการคำพูดปลอบใจจากท่านพ่อมาเยียวยาและพิสูจน์ว่าท่านพ่อยังทำเหมือนนางเป็นลูกสาวเหมือนเดิมไหม

ทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาและถามว่า “ใช่สิ ทำไมยังไม่รับซวงเอ้อออกมาจากวังเสียที?”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดด้วยความเกลียดชังว่า “หมุยเฟยต้องการพ่อพึ่งพานาง ดังนั้นเลยจับน้องชายเจ้าเป็นตัวประกันไว้ในวัง เกรงว่าตอนนี้น้องชายเจ้าคงจะยังกลับมาไม่ได้”

เสี้ยโล่เยว่นิ่งอึ้ง “แต่ว่าก่อนหน้านี้ลูกพึ่งส่งเครื่องบำรุงผิวกายไปให้หมุยเฟย น้องชายไม่ได้อยู่ในวังเจ้าค่ะ”

“นางจะให้เจ้าเจอเขาได้ยังไง? นางคงซ่อนไว้อย่างดี เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงซวงเอ้อหรอก หมุยเฟยอยากหลอกใช้ข้า ไม่ทำร้ายเขาแน่นอน”

เสี้ยโล่เยว่ไม่กังวลอะไร ยังไงนางก็ไม่ได้รักน้องชายตัวเองมาก เขาก็แค่เด็กสติไม่ดีคนหนึ่ง พาออกไปด้านนอกยังจะอายชาวบ้านเขาเลย และอีกอย่างเด็กปัญญาอ่อนนั้นยังช่วยเสี้ยหลีโม่ทุกครั้ง น่ารำคาญสิ้นดี

นางแค่ได้ยินพ่อพูดถึง นางก็เลยนึกขึ้นได้ว่าไม่เจอเขานานแล้ว

“ใช่สิ”เฉิงเสี้ยงเสี้ยนึกถึงลานเสี้ยจื้อขึ้นมา “ของกินของใช้ที่ต้องให้ลานเสี้ยจื้อ เจ้าก็ทำตามเดิม อย่าให้ขาด”

เสี้ยโล่เยว่อึ้ง “ท่านพ่อ จะใจดีกับพวกนางทำไมกัน?เรื่องครั้งนี้ก็เป็นเพราะเสี้ยหลีโม่ นางตัวดีคนนั้นทำให้เรื่องวุ่นวาย นางทำให้ท่านต้องอับอาย ท่านยังจะทำดีกับนางทำไมกัน?”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยสะบัดมือ “ไม่ใช่ว่าดีหรือไม่ดีกับนาง แต่เฉินหลิ่วหลิ่วกับหยางมามายังอยู่ในจวน ถ้าเกิดแพร่ออกไป ก็จะทำให้เจ้าเสียชื่อเสียงได้ พ่อไม่สนใจว่าพวกนางจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แค่สนใจว่าเจ้าจะถูกคนอื่นนินทาหรือไม่ ยิ่งไม่อยากให้หยางมามาไปพูดเรื่องไม่ดีของเจ้าให้ฮองเฮาฟัง”

เสี้ยโล่เยว่ครุ่นคิด ก็เข้าใจว่าหยางมามาเป็นคนข้างตัวของฮองเฮา “ยังดีที่ท่านพ่อเตือน ไม่เช่นนั้นลูกคงจะทำเรื่องผิดพลาดไป”

“อืม ทุกอย่างต้องคิดให้รอบคอบ เจ้าออกไปเถอะ พ่อยังมีธุระต้องจัดการ”เฉิงเสี้ยงเสี้ยเห็นว่าปลอบนางสำเร็จแล้ว ก็ไม่อยากเห็นนางอีกเลยรีบไล่นางไป