พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 151

ตอนที่ 151 พวกสถุล

หลิงหลงฮูหยินรู้สึกประทับใจจึงกอดเสี้ยโล่เยว่ไว้ “ลูกสาวของแม่ แม่กลัวจริงๆ กลัวว่าเจ้าจะไม่รักแม่แล้วเสียอีก”

นิ้วมือนางสัมผัสไปที่เส้นผมของเสี้ยโล่เยว่ ทำเอานางรู้สึกขยะแขยง นางเงยหน้าและพูดว่า “ท่านแม่ ยังมีอีกเรื่องที่ข้ายังไม่ได้พูด”

“เรื่องอะไรเหรอ?”หลิงหลงฮูหยินเหลิงอยู่ในความสุข ไม่ได้สังเกตสีหน้าของเสี้ยโล่เยว่

เสี้ยโล่เยว่พยายามฝืนยิ้มออกมาอย่างจำใจและพูดว่า “ท่านพ่อจะขอซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยแต่งงาน นางเป็นหลานของจิ้นโก๋วกง พอซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยแต่งเข้ามาแล้ว ขอแค่นางไม่มายุ่งวุ่นวายกับท่านแม่ ท่านแม่ก็อย่าไปยุ่งกับนางเด็ดขาด ถ้าเกิดนางจะมาหาเรื่องจริงๆ ได้โปรดท่านแม่เห็นแก่หน้าลูก ยอมนางไปเถอะ”

ทันใดนั้นสีหน้าของหลิงหลงฮูหยินก็เปลี่ยนไปทันที ผลักนางออกไป โกรธจนพูดว่า “เขาจะแต่งงานเหรอ?ทำไมเขาถึงกล้า? ตาแก่หัวงูตอนนี้ก็มีภรรยาเอกและอนุภรรยาแล้ว ยังจะกล้าแต่งงานอีก ไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเยาะงั้นเหรอ?”

เสี้ยโล่เยว่พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ท่านแม่ ฮ่าวหรานสติไม่ดี ตอนนี้ยังอยู่ในมือหมุยเฟยอีก เสี้ยหลีโม่ก็ไม่ได้คิดเฉกเช่นเดียวกับท่านพ่อ ท่านพ่อควรจะแต่งงานอีกเพื่อจะได้สานต่อสกุลของตระกูลต่อไป และอีกอย่าง ปีนี้ท่านพ่อถึงจะเข้าสี่สิบ เป็นปีกำลังพอดี ทำไมถึงจะแต่งงานอีกไม่ได้? ภายในราชการมีใต้ท้าวหลายคนต่างมีอนุภรรยาในเรือนตั้งมากมาย ถ้าท่านแม่คิดเช่นนี้ก็ไม่ดีนะเจ้าคะ”

“ฮูหยินงั้นเหรอ?พ่อเจ้าก็ทำเหมือนข้าเป็นอนุภรรยา เขามีหลี่ซื่อเป็นภรรยาเอกอีกคน”หลิงหลงฮูหยินโกรธจนเบิกตากว้าง พูดอย่างโมโห

เสี้ยโล่เยว่พูดว่า “ศักดิ์เท่ากัน ไม่แบ่งชนชั้นกับหลี่ซื่อ”

“ศักดิ์เท่ากันงั้นเหรอ?”หลิงหลงฮูหยินยิ้มอย่างเยือกเย็น น้ำตาเริ่มไหลรินอาบแก้มสองข้าง “ก่อนหน้านั้นข้าเคยบอกกับเขาแล้วว่าเขาให้ข้าได้ตำแหน่งศักดิ์เท่ากันกับภรรยาเอก แต่เขาจะให้แค่ชื่อเท่านั้น สุดท้ายเขาก็ทำกับข้าเหมือนอนุภรรยา ตอนนี้เขากลับจะขอหญิงอื่นแต่งงานและให้ศักดิ์เท่าเทียมกับภรรยาเอกอีก?”

“เช่นนั้นจะเหมือนกันได้อย่างไร?ท่านแม่ ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเป็นถึงหลานของจิ้นโก๋วกงเชียวนะเจ้าคะ ก่อนหน้านั้นนางเคยมีสามีเป็นแม่ทัพแต่เสียชีวิตตอนออกรบ ชื่อเสียงดีมาก ท่านจะเทียบได้อย่างไร?”เสี้ยโล่เยว่ก็พูดไปตามความจริง

“ข้าเกิดมาต่ำต้อย ชื่อเสียงข้าไม่ดี ดังนั้นเขาเลยไม่เห็นรักข้าเลยใช่ไหม? ความรักของเมื่อก่อนก็เป็นแค่การแสดง”หลิงหลงฮูหยินนั่งไปที่เก้าอี้ ส่ายหัวไปมาไม่หยุด มีแต่เรื่องวุ่นวายเต็มหัวไปหมด

“ข้ามาเพื่อเตือนท่าน อย่าไปยุ่งกับนาง ท่านสู้นางไม่ได้ ข้าก็ไม่อยากให้ท่านแม่ถูกนางทำร้าย”เสี้ยโล่เยว่พูดด้วยความหลังดี

“เจ้าไม่อยากเห็นข้าถูกทำร้าย?เจ้าอยากให้นางเป็นแม่เจ้างั้นเหรอ?ใช่สิ หลานของจิ้นโก๋วกง ชื่อเสียงโด่งดังแค่ไหน? เทียบกับข้าแล้วดีกว่าเป็นพันเท่า เจ้ามีความช่วยเหลือจากนาง ต่อไปก็สามารถแต่งงานกับคนที่ดีได้ แต่ว่าเสี้ยโล่เยว่ เจ้าอย่าได้ลืมไป ข้าเป็นแม่แท้ๆของเจ้า”

น้ำตาไหลอาบแก้มนางด้วยความเศร้าโศกเสียใจ นางไม่คิดว่าลูกสาวตัวเองจะทำกับตัวเองเช่นนี้ได้ลงคอ

เสี้ยโล่เยว่ก็โกรธมากเหมือนกัน นางคิดว่าแม่ตัวเองไม่รู้เรื่อง ไม่คิดเพื่อตัวเองเลย นางก็มองดูหลิงหลงฮูหยินด้วยสายตาที่ผิดหวังและพูดว่า“ก็เพราะท่านเป็นท่านแม่ของข้า ในเวลาสำคัญเช่นนี้ ท่านควรจะอยู่ดีๆ พอซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยแต่งเข้ามาในเรือน จะมีผลกระทบอะไรต่อท่านงั้นเหรอ? ยังไงท่านก็ไม่ได้ความรักจากท่านพ่อ ความรักของท่านกับท่านพ่อหมดไปก่อนซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยจะแต่งเข้ามาเสียอีก ท่านจะโทษนางได้เหรอ? ก่อนหน้านั้นท่านพ่อรักและตามใจท่าน ท่านกลับมีความสัมพันธ์กับเฉินเอ้อพวกสถุลนั้น ท่านรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้แล้วจะทำทำไมเล่า?”

หลิงหลงฮูหยินโมโหจนตัวสั่น นัยน์ตานางมีไฟลุกโชนด้วยความโกรธ นางมองดูเสี้ยโล่เยว่เหมือนเป็นศัตรู นานมากหลังจากนั้น นางก็ฉีกยิ้มกว้างเดินเข้าไปพูดกระซิบข้างหูเสี้ยโล่เยว่ว่า “คนที่เจ้ากล่าวหาว่าเป็นสถุล เขาคือพ่อแท้ๆของเจ้า”

เสี้ยโล่เยว่ไม่คิดอะไรจากนั้นก็ตบหลิงหลงฮูหยิน และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เจ้ากล้าพูดทำลายชื่อเสียงข้างั้นเหรอ? ยังไม่เข็ดหลาบกับสิ่งที่ทำอีก!”

พูดจบ นางก็สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ดูนางให้ดี ไม่มีคำสั่งจากข้า อย่าให้นางก้าวออกจากสวนดอกไม้เด็ดขาด”

พูดจบก็เดินออกไปด้วยความโกรธ

“ข้าพูดความจริงทั้งหมด พ่อเจ้าก็รู้ เขาก็แค่กำลังหลอกใช้เจ้า เจ้ามันโง่!”หลิงหลงฮูหยินพูดเสียงแหลม

เสี้ยโล่เยว่โกรธจนตัวสั่น นางกล้าพูดเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

นางจะไม่เชื่อสักคำ