พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 154

ตอนที่ 154 ทำความสะอาดครั้งใหญ่

ในชีวิตจะมีการตัดสินใจหลายครั้งเกิดขึ้น ทุกครั้งนางจะรอบคอบ แต่แค่ในเรื่องการแต่งงาน นาง“เด็ดขาด”เกินไป

ที่จริงแล้ว นางรู้จักกับเสี้ยห้วยจุนมานานแล้ว เขาเข้ารับราชการตอนอายุสิบแปด เป็นคนซื่อสัตย์ ทำงานเพื่อประชาชนที่แท้จริง พอถึงอายุยี่สิบสองยังไม่แต่งงาน ทุกคนต่างชมว่าเขาก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ฉลาด มนุษยสัมพันธ์ดี

ในตอนที่นางพูดคุยกับเขา เขาจะแสดงถึงด้านดีตัวเองหลายด้าน ความอดทน การต่อสู้ ความฉลาดคือสิ่งที่เหล้าคุณชายต่างไม่มี

พอผิดพลาดก็กลายเป็นความผิดครั้งใหญ่

แต่ว่าพอหลีโม่ถูกตีจนตาย นางก็ยังไม่ได้โกรธและเกลียดเสี้ยห้วยจุนและซูหลิงหลงมาก

ก็เหมือนกับที่เขาพูดมาวันนี้ ชายทุกคนต่างมีภรรยาหลายคน นางมีสิทธิ์อะไรขอให้เสี้ยห้วยจุนมีนางแค่คนเดียว? นางไม่ใช่ภรรยาที่ดีในสายคนอื่น เพราะนางใจแคบขี้หึง ไม่มีความใจกว้าง ขนาดอนุภรรยานางยังรับไม่ได้

นี่คือความผิดนาง

ถ้าไม่ใช่เพราะหลีโม่ตาย หรือตอนนางตายไปก็มีแต่เกลียดตัวเอง

สุดท้ายเฉิงเสี้ยงเสี้ยก็กลับหลังหันเดินออกไป นางเกลียดหญิงผู้นี้ เกลียดจนเข้ากระดูก แต่ว่าเขารู้ว่าความเกลียดนี้มาจากไหน มาจากนางไม่ยอมรับผิด ไม่ยอมแพ้ ทำตัวสูงส่ง และมาจากที่นางเคยรักเขามากแต่เขากลับไม่เห็นคุณค่า

ผู้หญิงทุกคนต่างยอมจำนนและยอมแพ้ต่อหน้าสามี แต่นางกลับไม่ยอมดังนั้นนางไม่มีสิทธิ์มารักเขา เขาก็จะไม่ยอมรับว่าตอนนั้นที่แต่งงานกับนาง นอกจากแข่งกับอ๋องอานชินแล้ว ยังมีความรักที่เขามีต่อนางเพียงน้อยนิด

ตำหนักอ๋องซื่อเจิ้ง!

วันนี้ตั้งแต่หลีโม่เข้าตำหนักมาก็ทำงานไม่หยุด ให้อาหารปลา ปลูกดอกไม้ ตัดหญ้า……

สุดท้ายนางยังต้องให้อ๋องซื่อเจิ้งซือถูเย่ “ถูกใจ”เสียก่อนถึงจะได้รับอนุญาตให้เก็บกวาดห้องของเขาได้

ก่อนหน้านี้ได้แต่รักษาแผลของเขาในห้องธรรมดา ยังไม่เคยไปห้องเซียวหยุนเก้อของเขาเลย

วันนี้เป็นวันแรกที่เข้าไป และยังไม่อนุญาตให้พาข้ารับใช้กับเฉินหลิ่วหลิ่วเข้ามาช่วยอีก เขาพูดว่า “ข้าไม่เคยอนุญาตให้หญิงใดก้าวเข้ามาในห้องของข้าแม้แต่คนเดียว”

คนที่ซวยเหมือนนางก็คือซูชิง

สามารถเข้าไปได้แต่วันนี้จื่นเฉิงมีหน้าที่ต้องทำ ไม่อยู่ในตำหนัก

พอเข้าไปในห้องเซียวหยุนเก้อ มองดูพื้นที่กองด้วยกระดาษเต็มไปทั่ว ซูชิงกลืนน้ำลายและพูดว่า “ทุกครั้งที่ข้ามาเก็บกวาดให้เขา ถ้าไม่ดื่มมาแก้วใหญ่ นางก็คงจะต้องบ้าตายพอดี”

หลีโม่มองดูตรงหน้าอยากจะหนีออกไปเร็วๆ

นางมองดูซูชิง จากนั้นซูชิงก็รีบพูดว่า“วันนี้ไม่ดื่มก็ได้”

เสี้ยหลีโม่เหมือนจะไม่ชอบให้คนอื่นดื่มเหล้า

หลีโม่ถอนหายใจพูดว่า “มาดื่มกันเถอะ ข้าขอแก้วใหญ่นะ”

ไม่ดื่มเหล้าสักหน่อย นางคงต้องบ้าตายแน่

นางไม่เคยเห็นห้องที่ยุ่งวุ่นวายขนาดนี้มาก่อนเลย พูดให้ถูกก็คือในนี้นอกจากโต๊ะเก้าอี้เตียงที่อยู่ที่เดิม ของทุกอย่างที่เหลือในห้องต่างกระจัดกระจายเต็มห้องไปหมด

ตู้เสื้อผ้าเปิดออก เสื้อผ้ามากมายล้นกองออกมา รองเท้ามีสิบกว่าคู่ ตอนนี้ต่างกองยุ่งอยู่ตรงพื้น

มีแจกันที่แตกอยู่ข้างหน้าต่าง เศษแจกันเต็มพื้น มีร่องรอยของน้ำ

และทั้งหมดนี้เป็นแค่มุมเดียวของห้องเท่านั้น

“ซูชิง ข้ารับใช้พวกนั้นทำไมไม่เข้ามาทำความสะอาดล่ะ?”หลีโม่ไม่เชื่อว่าเขาไม่ให้หญิงเข้ามา ตอนนี้เขาจะทำทุกทางเพื่อทรมาณนางเล่น

“ห้องเซียวหยุนเก้อไม่มีข้ารับใช้”