พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 160

ตอนที่ 160 การแต่งงาน

อ๋องอานชิงหัวเราะและพูดว่า “ในโลกนี้ ไม่มีอะไรคู่ควรไม่คู่ควรหรอก?”

“ท่านอ๋องยังไม่แก่ ควรหาหญิงที่บริสุทธิ์แต่งงานเสีย”

“ข้าเป็นนักรบ ไม่รู้พวกคำพูดหวานๆ ไม่มีหญิงคนใดชอบข้า”

หลี่ซื่อยิ้ม “ท่านอ๋องถ้าอยากแต่งงานจริง คงมีหญิงงามมาเข้าแถวรอตั้งแต่หน้าประตูจวนถึงประตูเมืองแล้วกระมัง”

“ไม่แล้วล่ะ”อ๋องอานชิงยิ้ม มองนางอย่างลึกซึ้ง “ข้ามีคนที่ชอบแล้ว ข้าจะรอ รอไม่ได้ก็อยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต ก็ดี”

หลี่ซื่ออึ้ง หันหน้าไป ไม่กล้าให้เขามองหน้าอีก

แต่ว่าอ๋องอานชิงพูดแล้ว ก็ไม่คิดจะหยุด เขามองนางอย่างนั้นด้วยสายตาที่แพรวพราว “ตั้งแต่ที่เจ้าแต่งงานไป ข้าก็บอกกับตัวเองว่า พรหมลิขิตเราสองคงไม่ถูกกำหนดมาให้คู่กัน ชาติหน้าข้าจะมาให้เร็วกว่านี้ แต่ถ้ามาสายไปอีก ข้าก็จะรอ รอต่อไปจนกว่าจะถึงเวลานั้น”

หลี่ซื่ออึ้งมาก นางรู้ว่าตัวเองพลาดอะไรไปบ้าง แต่ว่านางฉลาดเช่นนี้ รู้ว่ามีความผิดบางอย่างที่ไม่สามารถแก้ไขได้ พลาดไปแล้วก็คือพลาดไปตลอดชีวิต

“ท่านอ๋องยังบอกว่าไม่ถนัดพูดจาหวาน คำพูดพวกนี้พูดให้หญิงคนใดฟัง นางผู้นั้นก็ชอบหมดนั่นแหละเจ้าค่ะ”หลี่ซื่อถอนหายใจเบาๆ

อ๋องอานชิงมองดอกบัวที่อยู่ในน้ำ แต่ก็ไม่สวยงามเท่าใบหน้าของนาง เขากลับมามองนางอีกครั้ง “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเคยรักใครไหม ถ้าเคยรักก็จะรู้ว่าเจ้าจะไม่แลผู้อื่นอีกเลย ไม่ใช่คนที่รัก จะเอามาทำไม? ทำให้คนอื่นเสียใจและตัวเองอีก ดังนั้นเจ้าไม่ต้องรู้สึกผิดไป เจ้าไม่ได้ทำข้าเสียใจ ข้าแค่อยากให้ตัวเองสมหวัง เพียงเท่านั้น”

หลี่ซื่อเริ่มไม่สบาย มีบางคำพูด นางคิดว่าทั้งชีวิตนี้เขาคงจะไม่พูดถึง ดังนั้นนางยังไม่ได้เตรียมใจเรื่องนี้

“มีบางครั้งข้าคิดว่า รู้จักกับเจ้าตั้งแต่ชาติก่อน ในความฝันก็นึกถึงตอนที่เจอเจ้าครั้งแรก คิดว่านั้นเป็นความสุขที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ข้าก็คิดแล้วว่า ถ้าปีนั้นข้าไม่ได้อยากเป็นครู แต่รอเจ้ามาสู่ขอแทน ทุกอย่างจะเป็นเช่นนี้ไหม?แต่ว่า เรื่องอดีตก็กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว อยู่ในเมืองนี้ได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว รู้ว่าเจ้ามีชีวิตอยู่ ก็พอใจแล้ว”

หลี่ซื่อไม่รู้ว่าทำไมใบหน้านางมีความเปียกชื้นเย็นๆ นางยื่นมือไปสัมผัสถึงได้รู้ว่า นั้นคือน้ำตา

นิ้วมือของเขาสัมผัสไปที่ใบหน้าของนาง เช็ดน้ำตาออกให้ พยายามทำให้นางยิ้มได้ใหม่

เขาพูดเสียงเบาว่า “อย่าเสียใจไปเลย ทุกคนต่างทรยศทิ้งเจ้าไป ข้าจะปกป้องและรอเจ้าอยู่ที่เดิมเสมอ ถ้าเจ้าต้องการข้า ข้าจะมา ถ้าไม่ต้องการข้า ข้าก็จะนั่งรอเจ้าอยู่เงียบๆ ทั้งชีวิตนี้ สั้นมาก ผ่านชาตินี้ไปแล้ว ชาติหน้าข้าจะมาก่อนให้ได้”

“ปีนั้น ข้าอยู่ที่นี่มองดูเจ้าวาดรูป ที่จริงน่าจะพูดคุยกับเจ้าหน่อย แต่ว่าข้าอยากพูดเรื่องสำคัญกับพ่อเจ้าก่อน กลับมาดูอีกที ข้าคิดว่าตลอดว่า ข้าสามารถกลับมา กลับมาในบรรยากาศเดิม แต่ว่า สุดท้ายข้ากลับเห็นว่า ข้าสามารถกลับมาที่นี้ได้ แต่ที่นี่กลับไม่มีเจ้าอยู่แล้ว ข้าเสียใจ วันนั้นข้าไม่น่าจากไปก่อนเลย”

ข้ารู้อาจมีโอกาสเพียงครั้งเดียวในชีวิตที่จะพูดความในใจกับนาง และใช้ตลอดชีวิตเพื่อแลกกับเช้าวันนี้

หลี่ซื่อกำลังจะพูดแต่กลับคิดได้ว่าทำไมถึงมีแต่ความสิ้นหวังนะ

ถ้าวันนั้น เขาไม่ได้ออกรบ ถ้าปีนั้น เสี้ยห้วยจุนไม่ได้ขอนางแต่งงานโดยหวังผลประโยชน์

ไม่มีถ้า

ทุกคนต่างต้องรับผิดชอบต่อผลการตัดสินใจของตัวเอง

หลีโม่ยกชามา ยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา ได้ยินเสียงของอ๋องอานชิง ในใจนางก็มีความรู้สึกบางอย่างที่พูดไม่ออก

ความทุกข์ของอ๋องอานชิง ทุกคนไม่สามารถรับรู้ได้ แต่เขากลับพอใจยอมรับและขอเพียงได้นั่งข้างนางชมดอกบัวข้างบ่อ เขากลับดีใจมากแล้ว

นางไม่อยากไปรบกวน ให้หยางมามาอยู่ก็พอ นางจะกลับจวนก่อน

ข้อเสนอของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยคือต้องการแพร่งอำนาจ ฮูหยินคนใหม่ต้องสร้างอำนาจ นางเป็นคุณหนูใหญ่ต้องคุกเข่าและยกชาให้นาง และเรียกนางว่าท่านแม่