พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 159

ตอนที่ 159 ข้าไม่คู่ควร

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยไม่ชอบฟังแบบนี้แต่ก็ไม่แสดงออกมา “เจ้าค่ะ หลานเข้าใจที่ท่านยายพูดแล้ว”

นายหญิงแก่พูดต่อว่า “เจ้าอย่าโกรธข้าไป เรื่องที่เกิดขึ้นในจวนเฉิงเสี้ยง ข้าก็พอรู้มาบ้าง และวิเคราะห์ได้ หลี่ซื่อไม่ลงมือก็ไม่มีอะไร แต่ถ้าลงมือแล้ว เจ้าไม่ใช่คู่มือนาง ดังนั้นบอกแค่ว่าคนผู้นี้เก็บไว้ไม่ได้ แต่ตอนนี้ยังกำจัดไม่ได้ เจ้าก็จัดการเองเถอะ ชีวิตหลังจากนี้เป็นของเจ้า ชื่อเสียงความร่ำรวยสำคัญหรือความภาคภูมิใจของตัวเจ้าสำคัญกว่ากัน เจ้าคิดเอาเองเถอะ”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยรู้สึกว่านายหญิงแก่ระแวงหลี่ซื่อมากเกินไป นางคิดว่าหลี่ซื่อถูกซูหลิงหลงรังแกมานานหลายปี นางจะมีฝีมืออะไรกัน?

นางก็แค่เรียนหนังสือมามาก ชื่อเสียงก็เลยเลื่องลือ นี่ไม่ใช่เลื่อยงลือแต่เป็นภาระของนาง

วันงานแต่งตอนเช้า กูกูสองคนในเรือนนายหญิงแก่ก็มาถึง บอกว่าดวงชนกันต้องให้หลี่ซื่อหลบไปก่อน

หลีโม่ไม่ตกลง แต่หลี่ซื่อกลับตกลง บอกกับชุ่ยยุ่นกูกูว่าอยากกลับบ้านพักผ่อนก่อนสองวัน

หลี่ซื่อกลับบ้าน ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ นักเรียนต่างกลับบ้านไปทำไร่ทำนา ในบ้านเลยว่างเปล่า

หลีโม่พูดว่า “กลับไปจวนหลี่ ไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่แค่ไม่มีคนอยู่มานาน กลัวว่าสกปรกมีใบไม้กองเต็มบ้าน เกรงว่าจะอยู่ไม่ได้”

หลี่ซื่อส่ายหน้าพูดเสียงเบาว่า “มีคนทำความสะอาดมาตลอด”

“ท่านปู่ไปแล้ว ก็เลยสั่งให้คนทำความสะอาดเหรอ?”หลีโม่ถาม

หลี่ซื่อเงียบสักพักพูดว่า “ไม่ใช่ท่านปู่เจ้า แต่เป็นคนที่ใจดี”

“ใจดี?”หลีโม่มองดูสีหน้านาง ก็เข้าใจแล้วว่า “อ๋องอานชิงเหรอเจ้าคะ?”

หลี่ซื่อพยักหน้า “ใช่”

“ท่านแม่รู้ได้อย่างไรเจ้าคะ?”หลีโม่แปลกใจมาก แม้อ๋องอานชิงจะสั่งคนไปเก็บกวาดจริง แต่เรื่องนี้ก็ยังแปลกอยู่ดี

“มีครั้งหนึ่ง ข้ากลับไปดูที่บ้าน กลับเห็นมีคนทำความสะอาดอยู่ เข้าไปถามก็เลยรู้ว่าพ่อบ้านของอ๋องอานชิงสั่งคนให้มาดูแล”หลี่ซื่อพูด

ครั้งนี้หลีโม่คิดว่าอ๋องอานชิงคงจะรักแม่ตัวเองมาก

แต่เสียดายพรหมลิขิตไม่เข้าข้าง ถ้าตอนนั้นหลี่ซื่อเลือกแต่งงานกับอ๋องอานชิงคงจะดีกว่านี้!

หลีโม่ส่งหลี่ซื่อกลับบ้านไป

พอเปิดประตูจวนหลี่ ก็เห็นด้านในสะอาด ลานไม่มีเศษใบไม้เลย ในบ้านสะอาดเรียบ โต๊ะเก้าอี้สะอาด เหมือนมีคนอยู่ตามปกติ

หลีโม่พยุงหลี่ซื่อเข้าไปในบ้าน หลีโม่เข้าไปดูก็ต้องอึ้งว่า จวนหลี่บรรยากาศดีมาก

ขนาดหยางมามายังพูดเลยว่า “บรรยากาศดีมากเลยนะเจ้าคะ ฮูหยินน่าจะมาพักผ่อนรักษาตัวที่นี้”

หลี่ซื่อจับราวทางเดิน มือสองข้างพยุงไว้ รับรู้ถึงลมพัดเย็นสบายที่ตีหน้ามา นางยิ้มอ่อนๆและพูดว่า “ดอกบัวโตแล้ว กลิ่นหอมโชยขึ้นมาสดชื่นจัง”

“ข้าไปดูกับท่าน ดีไหมเจ้าคะ?”หลีโม่พูด

“ได้กลิ่นก็พอแล้ว เมื่อก่อนข้าชอบนั่งเล่นที่ข้างบ่อน้ำ”หลี่ซื่อสีหน้าดูมีความสุขมาก บนหน้าลืมความทุกข์ในจวนเฉิงเสี้ยงไปหมดสิ้น เหมือนว่านางยังเป็นคุณหนูในจวนหลี่ตอนนั้น

หลีโม่พยุงนางเดินลงไป พอกำลังจะเดินไปก็มีคนผลักประตูเข้ามา

คนผู้นั้นเห็นหลี่ซื่อและหลีโม่ก็ตกใจ ความรู้สึกแรกคือวิ่งหนี หลีโม่เรียกเขาไว้ “ท่านอ๋อง!”

คนที่มาคืออ๋องอานชิง

ทุกเดือนเขาจะมาที่นี้อยู่หลายครั้ง แต่ไม่คิดว่าวันนี้หลี่ซื่อกับหลีโม่จะอยู่

หลี่ซื่อจับมือหลีโม่ไว้แน่น

อ๋องอานชิงเดินเข้ามา เขาจ้องหน้าหลี่ซื่อ รู้ว่านางมองไม่เห็น แต่ก็ไม่เคยเจอนางเลยตอนที่นางยังมองเห็น

เขาจ้องหลี่ซื่อตาไม่กระพริบ