พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 164

ตอนที่ 164 ตันชิงเสี้ยนจู่

อ๋องหลี่ชิน เดินเข้ามา เสี้ยฉวนรีบเชิญเขามานั่ง

หลังจากที่เขานั่งลง ก็มองไปที่เหลียงไท่ฝู้ด้วยความสงสัย “เมื่อครู่เจ้าพูดว่ามีตำแหน่งการแต่งตั้ง ก็สามารถสับเปลี่ยนตำแหน่งภรรยาได้ หมายความเช่นนี้หรือ?”

เหลียงไท่ฝู้รู้ดีว่าเขาเป็นคนเช่นไร พอมีเรื่องที่ไม่ถูกใจตนเองก็ตามเอาเรื่องไม่หยุดหย่อน วันนี้มีแขกอยู่ในงานมากมาย ไม่เหมาะที่จะไปล่วงเกินเขา ก็เลยพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น เพียงแต่ ในเมื่อซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยได้แต่งเข้ามาแล้ว คนที่เป็นลูกหลานของจวนเฉิงเสี้ยง จะไปยกชาเคารพแก่ฮูหยินนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดแปลกอะไร ใช่มั้ย?”

“เจ้าเอาวิถีประชามาเทียบกับกฎหมายอย่างนั้นหรือ? ” อ๋องหลี่ชินมีท่าทีโกรธมาก “ต่อหน้ากฎหมาย ไม่ว่าจะเป็นประเพณีวิถีประชาอะไรก็ตาม จะต้องหลีกทางให้กฎหมาย เจ้าเป็นถึงจงชูลิ่ง ทำไมถึงได้พูดจามั่วซั่วเช่นนี้ ทำให้ข้าผิดหวังมาก ”

เหลียงไท่ฝู้เริ่มหน้าเสีย “ท่านอ๋องไม่ต้องจริงจังมากเช่นนี้ก็ได้”

“เจ้าให้ข้าไม่ต้องจริงจังกับกฎหมายกระนั้นหรือ? นี่เป็นคำพูดของขุนนางจงซูลิ่งหรือ?” อ๋องหลี่ชินโยนความผิดไปให้ซือถูเย้น “อ๋องซื่อเจิ้ง เจ้ามานั่งอยู่ที่นี่ เจ้ามานั่งกินลมชมวิวหรือไง? เรื่องผิดกฏเช่นนี้ เจ้ากลับไม่พูดอะไรเลย”

ซือถูเย้นสองมือกางออก ทำท่าทำอะไรไม่ถูก พูดช้าๆ ว่า “ข้าจะทำอะไรได้? เสี้ยหลีโม่เป็นคู่หมั้นข้า ถ้าข้าพูดออกหน้าแทนนาง ก็จะเป็นการลำเอียง ข้าไม่ชอบการถูกกล่าวจากเรื่องไร้สาระพวกนี้ ดังนั้นข้าก็เลยไม่พูดเป็นดีที่สุด”

อ๋องหลีชินมองไปที่ซือถูเย้นแล้วพูด “ในเมื่อเจ้าเป็นตัวแทนฮ่องเต้บริการบ้านเมือง ฐานะที่เดินออกมาก็เปรียบเสมือนฮ่องเต้ เจ้าว่า เรื่องในวันนี้ ควรจะตัดสินเช่นไร?”

ซือถูเย้นขยับเปลี่ยนท่านั่ง แต่ก็ยังคงมีท่าทีที่นิ่งๆ เข้ามองไปที่ทุกคนในห้องโถง แล้วมองไปที่หลีโม่ แล้วก็พูดว่า “ก็แค่เรื่องที่ใครคนหนึ่งจะต้องยกน้ำชาเคารพอีกฝ่ายเท่านั้นเอง เหตุใดจึงต้องถกเถียงกันไปมา? ในเมื่อมีกฎหมายบังคับ เช่นนั้นก็ทำตามกฎหมายก็แล้วกัน”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงก่อนหน้าไม่ได้พูดอะไร แต่พอได้ยินซือถูเย้นพูดเช่นนี้ เขาก็เลยต้องพูดตอบขึ้นว่า “ท่านอ๋อง กระหม่อมกลับคิดว่า เรื่องภายในครอบครัวไม่จำเป็นต้องเอากฎหมายมาตัดสิน”

พูดง่ายๆก็คือ เขาต้องการให้หลีโม่ยกน้ำชาเคารพซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย

อ๋องหลี่ชินขมวดคิ้วพูดว่า “เรื่องในครอบครัว? จะเป็นเรื่องในครอบครัวได้อย่างไร เจ้าคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นภายในบ้านก็จะเป็ยแค่เรื่องในครอบครัวอย่างนั้นหรือ? หรือว่าถ้าเจ้าแทงแม่เจ้าตาย แล้วเป็นเรื่องในครอบครัวก็ไม่ต้องรับโทษหรือ? พูดจาช่างไร้สาระสิ้นดี！”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงเริ่มไม่พอใจที่อ๋องหลี่ชินมากลั่นแกล้ง “ถ้าเช่นนั้นท่านอ๋องคิดเช่นไร? คงไม่ให้ก้าวหมิ้งฮูหยินขั้นที่1ของราชสำนักมาเคารพนางหรอกนะ?”

อ๋องหลี่ชินส่ายหน้า “ก็ไม่ได้เช่นกัน ในเมื่อเจ้าโยงเอายศนี้มาเกี่ยวข้อง ก็ต้องเอาระเบียบแบบใหม่มาจัดการ ในเมื่อซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยแต่งเข้ามาในตำแหน่งภรรยารอง ตามหลักของวรรณะแล้ว ภรรยาเอกหลีชื่อต่างหากที่เป็นก้าวหมิ้งฮูหยินขั้น1 จุดนี้ ตอนที่ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยได้รับพระราชทานตำแหน่ง เสี้ยเฉิงเสี้ยงก็ควรเข้าวังขอพระราชทานยศแก่หลี่ชื่อ โชคดีที่วันนี้มีอ๋องซื่อเจิ้งอยู่ด้วย สามารถประกาศพระราชทานยศได้ จากนั้น ก็ไปเชิญหลี่ชื่อภรรยาเอก ออกมา ให้ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยยกน้ำชาเคารพแก่หลี่ชื่อ เช่นนี้จึงจะถูกระเบียบ และชอบต่อกฎหมาย”

เมื่อพูดจบ เขาก็สั่งคำสั่งเอง “ไปสิ ไปเชิญฮูหยินออกมา”

หลีโม่ตอบว่า “ท่านอ๋อง เนื่องจากมีดวงชะตาที่ชงกันอยู่ ท่านแม่ข้าหลบไปแล้ว ไม่ได้อยู่ในจวน”

อ๋องหลี่ชิน อึ๊ง “ดวงชงกัน? ดวงชงกับนายหญิงแก่หรือ? ถ้าอย่างนั้นควรหลบไป ” ความกตัญญูต้องมาก่อน ถ้าหากว่าดวงมาขัดกับนายหญิงแก่ เป็นสะใภ้ก็ควรหลบออกไปก่อน พ้นดวงชะตานี้แล้วค่อยกลับเข้ามาใหม่

“ไม่ใช่ เป็นดวงที่ขัดกับฮูหยินคนใหม่ นี่เป็นความต้องการของฮูหยินใหม่ ” หลีโม่กล่าว

อ๋องหลี่ชินโกรธจนนิ่งไป เขามักจะโกรธกับเรื่องที่ไม่ถูกต้องและไม่เหมาะสม นี่ไม่ใช่การเข้าข้างหลีโม่ จริงๆแล้วก่อนหน้าก็ไม่ใช่เพราะจะช่วยหลีโม่ ถ้ามีเรื่องที่ผิดระเบียบ ถึงแม้จะเป็นเง็กเซียนฮ่องเต้มาเอง เขาก็ไม่ไว้หน้า

“เป็นเรื่องที่ไร้สาระที่สุดในโลก เป็นแค่สนมแต่กลับให้ภรรยาหลวงหลบออกไปเพื่อแก้เคล็ด เจ้าเอาก้นมาเป็นใบหน้าหรืออย่างไร? ถึงได้มีหน้าให้ฮูหยินมาหลบเจ้าออกไป มีระเบียบที่ไหนกัน?” อ๋องหลี่ชินพูดอย่างโกรธกริ้ว