พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 167

ตอนที่ 167 เซียวโธ่ไม่ใช่คนโง่

หลีโม่คิดว่าซือถูเย้นดื่มสุราตอนมื้อกลางวันจบก็กลับ ไม่คิดว่าเขายังอยู่คุยกับขุนนางและครอบครัวอยู่ในศาลา

ผู้หญิงสูงศักดิ์พวกนั้นเข้ามารินสุราในเขา แทบจะไปซบในอกของเขาทั้งตัว เขากลับไม่คิดจะหลบหลีก

ยังกล้าบอกไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าใกล้ เหลวไหลสิ้นดี

หลีโม่โกรธจนหันหน้ากลับไป แล้วพูดกับซือถูจิ้ง

เซี่ยวโธ่มาตอนนี้พอดี เขาเพิ่งเข้าไปแม่ทัพเฉินทั้งหลายก็รีบตามเข้าไป จนทำให้เซี่ยวโธ่ตกใจ

หลีโม่พูดกับเฉินหลิ่วหลิ่วว่า “หลิ่วหลิ่ว ดูเซียวโธ่ตกใจสินั่น ”

เฉินหลิ่วหลิ่วกระโดดขึ้นอย่างแรง อยากจะเข้าไล่พี่ๆทั้งหลาย แต่ก็กลัวตนเองจะน่ากลัวเกินไป ทำให้เซี่ยวโธ่ตกใจ ก็เลยไปสะกิดเบาๆ “องค์หญิง เจ้าช่วยไปไล่พวกพี่ๆข้าหน่อย”

ซือถูจิ้งยิ้มๆแล้วพูดว่า “แม่ทัพเฉินทั้งหลาย พวกเจ้ามาช่วยข้าทำอะไรหน่อยสิ”

แม่ทัพเฉินทั้งหลายดูเหมือนไม่อยากจะสนใจซือถูจิ้ง เพราะจะมีอะไรที่จะน่าสนใจไปกว่าคุยกับว่าที่น้องเขยตนเอง?

แต่ทว่า รับสั่งขององค์หญิงจะไม่ฟังก็ไม่ได้

ซือถูจิ้งมองไปที่ซือถูเย้น แล้วก็มองไปที่หลีโม่ ยิ้มแล้วพูดกับแม่ทัพเฉินทั้งหลายว่า “พวกเจ้าเข้าไปช่วยเอาสุราของอ๋องซื่อเจิ้งย้ายไปจวนของข้า ข้ารับรองว่า ตอนที่พวกเจ้ากลับมา เซียวโธ่ก็ยังอยู่ที่นี่ อีกอย่าง เจ้าไปล้อมเซียวโธ่ไว้ทำไม? ควรจะให้เขาคุยกับหลิ่วหลิ่วถึงจะถูก ”

พี่น้องตระกูลเฉินพูดพร้อมกันว่า “ใช่แล้ว องค์หญิงพูดมีเหตุผล ”

ตัวเอกคือหลิ่วหลิ่ว ควรจะให้หลิ่วหลิ่วไปคุยกับเซียวโธ่

ทางด้านซือถูเย้นเห็นว่าพี่น้องตระกูลเฉินกำลังมาขนย้ายสุราของตน ก็ดันสาวๆที่กำลังรินสุราให้ออก กระโดดลุกขึ้นมา “ทำอะไรน่ะ อย่าเตะต้อง！”

พี่ใหญ่เฉินพูดว่า “ท่านอ๋อง องค์หญิงรับสั่งว่าให้มาเอาสุราพวกนี้ไปยังจวนขององค์หญิง ”

ซือถูเย้นมองไปที่ซือถูจิ้ง ซือถูจิ้งยกมือขึ้น “ขนไปให้หมด”

ซือถูเย้นรีบร้อน “ช้าก่อน！”

เขารีบเดินออกไป พูดอย่างหัวเสียว่า “เจ้าจะก่อเรื่องอะไร? มายุ่งกับสุราข้าทำไม?”

ซือถูจิ้งเอามือตบๆไปยังเก้าอี้ข้างๆ “เห็นเจ้าถูกสาวๆล้อมไว้จนวิญญาณแทบจะหลุดจากร่าง ไม่ย้ายสุราเจ้า เจ้ามานี่หรือ?”

ซือถูเย้นนั่งลง “ที่เจ้าพูดมานี้มันก็ไม่ถูกนะ มีคนเขาใจดีเอาสุรามาให้ข้า ข้ามีมารยาท ก็ต้องพูดคุยกับพวกเขาหน่อยไม่ใช่หรือ?”

“พอมีสุราก็ไม่เสียสติ สักวันนึง เจ้าก็จะตายในโอ่งเหล้า ” พูดอย่างเย็นชา

ซือถูเย้นถูกซือถูจิ้งตำหนิเอา เลยไปถามหลีโม่ “เจ้าไปฟ้องหรือ?”

หลีโม่มองบน “ข้าว่างมากหรือไง สู้เอาเวลาไปนั่งดื่มชาเสียดีกว่า”

พูดจบ ก็ยื่นมือไปหยิบถ้วยชา แล้วหันหน้ามองไปที่อื่น

ซือถูเย้นหายใจแรง “ใช้อารมณ์หรือ? เมื่อครู่เห็นว่าข้าถูกล้อมไว้เจ้าก็ไม่เข้าไปจัดการ ว่าที่ภรรยาแบบนี้ ไม่ได้เรื่องเลย ” พูดจบ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นยิ้มๆแล้วพูดกับซือถูจิ้งว่า “ย้ายสุราไปจวนองค์หญิงก็ดีเหมือนกัน วันรุ่งขึ้นก็จะได้ไปขนกลับมา”

“เจ้านี่มันหน้าไม่อาย！” ซือถูจิ้งบ่น

ฝั่งเซียวโธ่ มีโอกาสเดินออกมาทางนี้ นั่งลงเอามือเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก “ตระกูลเฉินนี้ ช่างน่ากลัวเสียจริงพี่น้องตระกูลเฉินเนี่ย หาเรื่องไม่ได้เชียวนะ”

หลิ่วหลิ่วเดินเข้ามา รินน้ำชาให้เขาอย่างสง่างาม “ถูกต้องแล้ว ท่านทัพกล่าวถูกต้องแล้ว พวกเขาน่ากลัวจริงๆ ตอนข้าอยู่บ้านก็ถูกรังแกอยู่บ่อยๆ”